Ερωτήσεις:
- Αν την 1/1/2017 κοιτάζατε το καλεντάρι με τις αθλητικές διοργανώσεις, αυτό που φανταζόσασταν, έχει κάποια σχέση με όσα βλέπετε λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ;
- Πρόσληψη Κ.Μίσσα, αποχώρηση Γ.Αντετονκούμπο, στελέχωση…ποια η άποψή σας για την εθνική ομάδα;
- Μαντεψιές – εθνική ομάδα, φαβορί κι αουτσάιντερ, παίχτες που θα μας τρελάνουν (;)
- 24 ομάδες, 4 χώρες, προκριματικά για το παγκόσμιο 2019, απουσίες παιχτών…υπάρχει άραγε μέλλον και ποιο είναι αυτό;
ΝΙΚΟΣ ΡΟΥΜΠΗΣ ( http://www.tradewindsnews.com/)
(1) Δυστυχώς ναι! Κι αυτό γιατί είναι φως φανάρι τα τελευταία χρόνια ότι οι διοργανώσεις υποβαθμίζονται και δεν έχουν την λάμψη του παρελθόντος. Από μόνο του το γεγονός ότι το Ευρωμπάσκετ γίνεται κάθε δύο χρόνια σκάβει τον λάκκο της διοργάνωσης. Ευτυχώς αυτό αλλάζει. Σαν φανατικός του ΝΒΑ, βλέπω ότι οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις – συλλογικές και μη – προσπαθούν να γίνουν μια κόπια του αμερικάνικου πρωταθλήματος, με τεράστια αποτυχία.
Αυτό από μόνο του μειώνει το προϊόν, που δεν έχει κανέναν ρομαντισμό και καμία αυθεντικότητα. Το κύμα παιχτών που αποφασίζουν να μην κατέβουν για τον έναν ή τον άλλο λόγο είναι μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Οπότε, ναι, περίμενα ένα τουρνουά με λιγότερους αστέρες και ένα γενικό περιβάλλον μίρλας, το οποίο ενισχύεται ελέω Αντετοκούμπο.
(2) Η εθνική ομάδα, την οποία λατρεύω να παρακολουθώ και θα ταξιδέψω για χάρη της στη Φινλανδία, είναι ένα αστείο! Από έξω σου δίνει την εικόνα ενός δυσκίνητου οργανισμού που βασίζεται σε πελατειακές σχέσεις και γνωριμίες. Το θέμα του προπονητή είναι εντελώς γελοίο και αυτός ο σχολιασμός αρκεί. Καλή επιτυχία στον coach Μίσσα και καλή δύναμη. Ο Γιάννης θα μας ενισχύσει τις επόμενες χρονιές. Άμα είχε να κάνει με έναν σοβαρό οργανισμό τότε θα φερόταν κι αυτός σοβαρά. Καλά έκανε και έμεινε απ’έξω για να ξεκουραστεί, να είναι υγιής και να γίνει σύντομα ο MVP του ΝΒΑ. Κανένας σεβασμός για τον οργανισμό Εθνική Ελλάδος παρά μόνο για τους παίχτες που γουστάρουν και ιδρώνουν. Πάντα πίστευα ότι δεν είναι τυχαίο που οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης και τόσοι άλλοι σταμάτησαν νωρίς.
(3) Οι Ισπανοί θα το πάρουν για πλάκα, παρά την απουσία του Γιουλ. Αν και αχώνευτοι, έχουν τρομερή νοοτροπία νικητή και είναι πραγματικά δεμένη ομάδα. Θα περιμένω να δω μια από τις μικρομεσαίες ομάδες να κάνει την έκπληξη και να μπει στην 4αδα. Λετονία; Γεωργία; Ποιος ξέρει; Δεν έχω κοιτάξει ενδελεχώς τα ρόστερ. Οπότε θα πάω στα σίγουρα και θα πω θα μας τρελάνει ο Ντόνσιτς. Θα έχω τα μάτια μου και πάνω στον Φινλανδό τον Μαρκάνεν.
(4). Χωρίς να θέλω να είμαι εντελώς απαισιόδοξος, το μέλλον είναι δυσοίωνο. Όταν δεν υπάρχει ένας κεντρικός φορέας να είναι υπεύθυνος για τις διάφορες διοργανώσεις, τότε μην περιμένουμε πολλά. Το μπάσκετ θα γίνει ένα άθλημα για τους λίγους και ρομαντικούς κλάψες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΝΤΙΚΟΣ (https://typos-i.gr/)
Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, η εθνική μπάσκετ είναι «εργαλείο» προβολής της ΕΟΚ
(1) Για την ακρίβεια, χρειάστηκε να θυμηθώ ότι είναι μονή χρονιά για να καταλάβω ότι έχουμε Ευρωμπάσκετ φέτος. Όσα γίνονται λίγες μέρες πριν, ανήκουν στη σφαίρα της ΕΟΚικής φαρσοκωμωδίας.
(2) Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, η εθνική μπάσκετ είναι «εργαλείο» προβολής της ΕΟΚ, αλλά με μια σημαντική υποσημείωση: φέτος, το διοικητικό οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ μοιάζει λίγο με το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι λίγο δηλαδή καρικατούρα περασμένων ετών και αυτό αποδεικνύει η δήλωση Βασιλακόπουλου για τον προπονητή, η οποία δικαιωματικά νομίζω ότι θα πρέπει να παίζεται μαζί με την επική δήλωση Σ. Κόκκαλη για τα πλέι οφς.
Όσο για τον Γ. Αντετοκούμπο, δεν είναι νομίζω προς αμφισβήτηση ο χαρακτήρας του, ούτε φυσικά το τρομερό του ταλέντο. Πιστεύω ότι πραγματικά δυσκολεύτηκε να συμβιβαστεί με το «στοπ» που έριξαν οι Μπακς στο «προϊόν» τους, γιατί περί αυτού πρόκειται, όπως άλλωστε και κάθε παίκτης του ΝΒΑ
(3) Αν η εθνική πλασαριστεί στην πρώτη οκτάδα, με παίκτες οι οποίοι έχουν τραβήξει απίστευτο κουπί όλη τη χρονιά και ετοιμάζονται για μια ακόμα πιο δύσκολη, με πολλά νέα πρόσωπα και ουσιαστικά, χωρίς προπονητική συνοχή (ο Μίσσας είναι γενικά σοβαρός και ικανός, αλλά η ανταπόκρισή του στην ‘επιστράτευση’ δεν του προσθέτει θετικά στην έξωθεν μαρτυρία του), θα είναι επιτυχία. Δεν έχω παρακολουθήσει αρκετά τα φιλικά, αλλά ποντάρω στην εξάπλωση του γιουγκοσλαβικού μπασκετικού τρόμου. Για τους παίκτες τέλος, υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν ένα τουρνουά εντυπωσιακών μονάδων, που η μια μετά την άλλη αποχωρούν. Είδομεν…
(4) Προφανώς και υπάρχει μέλλον, για το μπάσκετ μιλάμε. Επειδή όμως, όπως κάθε επιχείρηση, θα κάνει τον κύκλο εργασιών του, νομίζω ότι η προσπάθεια για δημιουργία «αντίπαλου δέους» πχ στην Κίνα, με κίνητρο τα πολλά χρήματα δεν πρόκειται να ‘δουλέψει’ για την εξέδρα. Το θέμα είναι ότι οι κοιτίδες παραγωγής ταλέντων δεν έχουν εξαντληθεί (βάζω και την Ελλάδα σε αυτές) και ακόμα τουλάχιστον, δεν έχει εξαπλωθεί σημαντικά η δουλοπαροικιακή διαχείριση του ποδοσφαίρου, επάνω στους νέους αθλητές. Η πρόσφατη ανταλλαγή Κ.Ι. με Τόμας στο ΝΒΑ, υποδεικνύει νομίζω ότι η περαιτέρω ‘συστηματική βιομηχανοποίηση’, χωρίς πολλές-πολλές ταυτίσεις με τη φανέλα, θα βάλει σε κάποια φάση σε κίνδυνο το άθλημα.
ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (AllStar Basket,Basket A2)
(1) Το ευρωπαϊκό μπάσκετ βρίσκεται την τελευταία διετία και πιθανότατα θα συνεχίσει και την επόμενη, σε μία διαδικασία αλλαγής και υποβάθμισης της θέσης του έναντι του ΝΒΑ στην παγκόσμια σκηνή. Είναι δεδομένο πως οι Αμερικανοί είναι εκείνοι που ρυθμίζουν το παιχνίδι, ακόμα και αν είναι… απόντες. Οι ρήτρες και οι ασφαλιστικές δικλίδες που βάζουν για τους παίκτες τους που αγωνίζονται εκεί, επηρεάζουν εδώ και πολλά χρόνια και τα Ευρωμπάσκετ. Και όσο οι ευρωπαίοι παίκτες αυξάνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τόσο οι Εθνικές ομάδες θα «αλλοιώνονται» στις ηπειρωτικές διοργανώσεις.
Αυτή είναι μία πολύ βασική παράμετρος, ένας αστάθμητος παράγοντας, που διαμορφώνει σε ένα σημαντικό βαθμό το πως θα παρουσιαστούν οι ομάδες. Μάλιστα πλέον αυτό θα είναι ακόμα πιο… ξεκάθαρο καθώς η «κόντρα» των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ (μέσω της Ευρωλίγκας) με την FIBA θα επηρεάσει και τα προκριματικά που αποφασίστηκαν να υπάρχουν πλέον για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Δύο πλευρές που η κάθε μία τραβά το σχοινί για τους δικούς της λόγους και θα επηρεάσει την εικόνα των Εθνικών ομάδων.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το φετινό Ευρωμπάσκετ οι απώλειες της «τελευταίας στιγμής» είναι λίγες ως επί το πλείστον παίκτες που είναι είτε τραυματίες είτε υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούν. Οι περισσότερες ομάδες δείχνουν να έχουν τις επιλογές που αναμέναμε. Ωστόσο υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και σε αυτές είναι ξεκάθαρα η Ελλάδα.
(2) Η Εθνική δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μοιάζει ως ένα πεδίο για την… εκτόνωση προσωπικών υποθέσεων. Είναι μοναδικό κατ’ αρχάς αυτό που συμβαίνει με τον προπονητή, αρκεί δε να αναλογιστεί κανείς πως η ελληνική ομάδα ήταν στο ξεκίνημα του καλοκαιριού η μοναδική που δεν είχε προπονητή. Η επιλογή του κόουτς Μίσσα έμοιαζε ως μαθηματική εξέλιξη (αν όχι στο ίδιο το πρόσωπο, τότε στη φιλοσοφία). Ο Μίσσας είναι ένας προπονητής που τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια δρα μέσα στις Εθνικές ομάδες οπότε έμοιαζε αναμενόμενο πως με τη λογική που κινείται ο Γ. Βασιλακόπουλος θα κατέληγε εκεί. Τουλάχιστον είναι προπονητής και όχι περαστικός.
“Δυστυχώς αυτή ομάδα δεν έχει ηγέτη. Όσο και αν λάμπει το όνομα του Πρίντεζη ή του Καλάθη, λείπει ο παίκτης προσωπικότητα που θα μπορέσει να συσπειρώσει τους άλλους γύρω του”.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον Αντετοκούνμπο έμοιαζε με… κοινό μυστικό πως δε θα ήταν στην αποστολή, για άλλους λόγους από τους αγωνιστικούς. Η ελληνική ομοσπονδία και οι άνθρωποί της έχουν καταφέρει να «χάσουν» το σημείο επαφής τόσο με τον ίδιο τον παίκτη όσο και με τον οργανισμό που κινείται γύρω του. Μιλάμε για έναν παίκτη που ετοιμάζεται να υπογράψει συμβόλαιο μαμούθ και που πάνω έχει στηριχθεί το πλάνο των Μπακς. Και είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως η ΕΟΚ δεν είναι στους… συμμάχους της ομάδας του Μιλγουόκι. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με τον τρόπο και τα όσα μεσολάβησαν θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν η ομάδα ήταν πραγματικά ομάδα και όχι 15 παίκτες που μαζεύονται ενάμισι μήνα το καλοκαίρι.
Δυστυχώς αυτή ομάδα δεν έχει ηγέτη. Όσο και αν λάμπει το όνομα του Πρίντεζη ή του Καλάθη, λείπει ο παίκτης προσωπικότητα που θα μπορέσει να συσπειρώσει τους άλλους γύρω του. Και όσο υπάρχουν δελφίνοι αυτού του ρόλου τόσο κακό θα κάνουν στην ομάδα.
(3) Η Εθνική πρέπει να ξεπεράσει το κόμπλεξ του νοκ άουτ αγώνα. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πέρα από τα καλοκαίρια αυτό το πρόβλημα το βλέπουμε και με τους ελληνικούς σε κρίσιμα παιχνίδια. Αν ωστόσο η Εθνική καταφέρει να μπει στην οκτάδα τότε και μόνο η εμπειρία από παιχνίδια δίχως αύριο που έχουν οι Έλληνες παίκτες μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αρκεί να μπορέσει να μπει στην οκτάδα…
Από εκεί και πέρα, παρότι το επίπεδο θα είναι πεσμένο λόγω απουσιών που έχουν οι μεγάλες ομάδες, δύσκολα θα δούμε εκπλήξεις. Και πάλι η Ισπανία και η Σερβία κατά πρώτο λόγο και από εκεί και πέρα η Λιθουανία, Κροατία, η Γαλλία, η Σλοβενία αλλά και η Ελλάδα και ίσως η Ιταλία, έχουν προβάδισμα για την οκτάδα. Πολύ δυνατή αναμένεται να είναι η Γεωργία του Ζούρου -αρκεί να μην εξελιχθεί σε μία ανατολική… Σλοβενία ή Κροατία, καλή ομάδα αλλά δίχως επιτυχίες- ενώ και η Λετονία μοιάζει ικανή να κάνει ζημιές.
(4) Το πλάνο των μεγάλων διοργανώσεων ουσιαστικά αναμορφώνεται. Είναι καλό που βλέπουμε όλο και περισσότερες χώρες να συμμετέχουν σε μεγάλες διοργανώσεις, όμως τα διαρκώς περισσότερα παιχνίδια ξεχειλώνουν τα προγράμματα. Αυτό είναι φυσικά προς όφελος ομάδων σε σωστή αθλητική υποδομή. Επί παραδείγματος στην Ευρώπη, η Ισπανία, η Γαλλία, η Σερβία δε θα έχουν ποτέ πρόβλημα. Ακόμα και τις… τρίτες ομάδες τους να κατεβάζουν πχ στα προκριματικά, έχουν πλάνο και πρόγραμμα πάνω στο οποίο δουλεύουν. Αντίθετα χώρες όπως εμείς η Ιταλία ή Ρωσία θα έχουμε πρόβλημα καθώς οι δεξαμενές καλών παικτών δεν είναι τόσο μεγάλες.
Έτσι θα πάνε τα πράγματα από εδώ και έπειτα και πάνω σε αυτό θα πρέπει να δουλέψουν οι ομοσπονδίες. Όπως είπαμε προηγουμένως οι Αμερικανοί κάνουν παιχνίδι (μέχρι να αρχίσει να είναι ρυθμιστής και η Κίνα) και όσοι δεν μπορούν να το διαχειριστούν -όπως η Ελλάδα- θα μένουν πίσω.
XΡΗΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (BEST 92,6)
Κουκάκι, 14 Ιουνίου 1987
Η πρώτη μου ανάμνηση από σπουδαία αθλητική διοργάνωση, γυρνώντας πολλά χρόνια πισω.Λίγο πριν τις βολές του Αργύρη Καμπούρη,ξυπνάω και μπαίνω στο σαλόνι οπου φυσικά η τηλεόραση ήταν ανοιχτή στον τελικό.Η συνέχεια γνωστή, οι βολές μέσα,η Ελλάδα για πρώτη φορά Πρωταθλήτρια Ευρώπης και εγώ για πρώτη φορά κάτω από μία τηλεόραση, καθώς στον γενικό χαμό πήρα αγκαλιά το τραπέζι και ήρθαν όλα (τηλεόραση-βιντεο-σεμεδάκι) πάνω μου
Κουκάκι, 28 Αυγούστου 2017
Ύστερα από μία περιπλάνηση 30 χρόνων στα βόρεια της Αθήνας, Ευρωμπάσκετ θα είναι συμπτωματικά και πάλι η πρώτη σπουδαία αθλητική διοργάνωση που θα δω επιστρέφοντας στη γειτονιά που γεννηθηκα και μεγάλωσα,από τα περίεργα της ζωής
Και από ένα fun fact αντί προλόγου, ας ξεκινήσουμε με τα αμιγώς μπασκετικά και μια πρώτη, αβίαστη παρατήρηση. Αν η τότε διοργάνωση φιλοξενούσε ονόματα όπως αυτά των Γκάλη, Πέτροβιτς, Κούκοτς, Βολκόφ, Γιαννάκη, Ντίβατς, Ράτζα, Χιμένεθ και Μαρτσουλιόνις μεταξύ πολλών άλλων που δεν αρνήθηκαν ή δε δίστασαν να κατέβουν με τις Εθνικές τους, η φετινή, τελευταία στην εκδοχή που τη γνωρίζουμε, δείχνει να είναι η διοργάνωση των απόντων.
Ηχηρές απουσίες σπουδαίων ονομάτων,αλλες δικαιολογημένες & άλλες αδικαιολόγητες, καθιστούν στα μάτια του μέσου χρηστη το συνολικό πακέτο λιγότερο ενδιαφέρον & ελκυστικό από όλες τις διοργανώσεις που εγώ προσωπικά μπορώ να θυμηθώ.Λίγο η ατυχία με τους τραυματισμούς παιχταράδων όπως ο Γιουλ, λίγο η όλο και μεγαλύτερη παρέμβαση των ομάδων του NBA στα των Εθνικών Ομάδων και όλο και περισσότερο η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, που καθιστά τον αθλητή ακριβά αγορασμένη μηχανή που κόβει αδιάλλειπτα χρήμα και άρα στους αγώνες που δεν εισπράττουμε δεν έχουμε σοβαρό λόγο να ρισκάρουμε τη συμμετοχή,όλα αυτά μαζί δείχνουν προς μια διοργάνωση αρκετά άχρωμη,άγευστη και άνοστη που ενδεχομένως να ξεχάσουμε πάρα πολύ σύντομα.
Ακόμα και έτσι όμως,όλα θα ήταν πιο ενδιαφέροντα και σίγουρα πιο “ζεστά” από όλους μας,αν δεν ανέκυπτε για πολλοστή φορά θέμα με την Ομοσπονδία και συγκεκριμένα τον Γ.Βασιλακόπουλο. Από που να ξεκινήσει κανείς; Από τις εντελώς άστοχες δηλώσεις και τις ειρωνίες πριν την πρόσληψη Μίσσα; Από την πρόσληψη Μίσσα αυτή καθεαυτή, ενώ άφηνε να εννοηθεί πως ο επόμενος προπονητής της Εθνικής θα είναι ένα μεγάλο όνομα, καίγοντας ουσιαστικά τον νυν προπονητή της ομάδας; Από τον ανούσιο και αποπροσανατολιστικό (για την ίδια την ομάδα) πόλεμο ανακοινώσεων μεταξύ της ΕΟΚ και των Bucks για το θέμα που ανέκυψε με τον Αντετοκούνμπο; Πώς θα ρισκάρουν να κάνουν διαθέσιμο οι Bucks τον all star παίκτη τους σε μια ομοσπονδία που ο σχεδιασμός της για την Εθνική είναι σχεδόν ανύπαρκτος; Γιατί οk, οι περισσότεροι εδώ μέσα μάλλον συμφωνούμε πως στο μετακαπιταλιστικό σύστημα η αντιμετώπιση του αθλητή ως προιόν είναι ο “εχθρός”,αλλά σε αυτόν τον κόσμό ζούμε και αυτά τα δεδομένα έχουμε αυτήν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και με βάση αυτά τα δεδομένα,καμία συνεπής εταιρεία στον κόσμο δε θα ρίσκαρε το οτιδήποτε έχει να κάνει με το πιο σοβαρό περιουσιακό της στοιχείο και δε θα καθόταν (οπως και δεν κάθισε) να διαπραγματευτεί με την πλευρά της ΕΟΚ με την εικόνα που παρουσιάζει. Θα ήταν τα αποτελέσματα μιας διαπραγμάτευσης με τους Bucks διαφορετικά,αν το τιμόνι της ΕΟΚ είχε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Κώστας Τσαρτσαρής ή ο Θοδωρής Παπαλουκάς; Μάλλον όχι,αλλα δε γινόντουσαν κάθε χρόνο αυτά που γίνονται στην Εθνική τα τελευταία χρόνια,με τελευταίο highlight την κλήση παικτών πριν την πρόσληψη προπονητή…
Στο σημείο αυτό, ας πούμε και αυτό γιατί έχει την αξία του. Παρά την εικόνα παρακμής που βγάζει η ηγεσία της ΕΟΚ,τον προπονητή Μίσσα ούτε τις γνώσεις έχω για να τον κρίνω ούτε και η δουλειά μου είναι αυτή. Είναι δεδομένα ένας άνθρωπος που έχει υπηρετήσει το άθλημα,που έχει δουλέψει πολύ και έχει αναδείξει αρκετούς από τους κορυφαίους τα τελευταία 25 χρόνια. Αρκεί αυτό για να είναι ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός; Υπάρχουν εκεί έξω να το απαντήσουν πιο καταρτισμένοι από μένα,δεν είναι άλλωστε σκοπός του άρθρου να κρίνει την προπονητική επάρκεια του Μίσσα. Στα του Γιάννη, εκεί τα πράγματα φαντάζουν ελαφρώς πιο ξεκάθαρα.
Είναι δεδομένο πως ο παίκτης πιέστηκε και από τις δύο μεριές, θεωρώ δεδομένο επίσης πως ήθελε να είναι εδώ αλλά στο τέλος της ημέρας έγινε αυτό που ήθελαν οι Bucks. Ενδεχομένως να ήταν λάθος ο τρόπος που επέλεξε να γνωστοποιήσει την απόφασή του,αλλά οι αντιδράσεις για τη μη συμμετοχή του ήταν από υπερβολικές έως και επικίνδυνες, σίγουρα πάντως ενδεικτικές για τις παθογένειες που έχουμε ως κοινωνία και πόσο εύκολα μπορούμε να ξεράσουμε μίσος για ένα παιδί που μέχρι πριν δέκα μέρες αποθεώναμε, επειδή επέλεξε στο τέλος της ημέρας να προστατέψει την υγεία του (ή να κάνει πράξη την εντολή του εργοδότη του, για τους πιο δύσπιστους και κυνικούς, που στο φινάλε το ίδιο πράγμα κάνουν καθημερινά).
Ας μιλήσουμε όμως και για μπάσκετ, για το τι περιμένουμε να δούμε τις επόμενες μέρες. Είναι σίγουρο πως αυτή η Εθνική είναι μια καλή ομάδα,αρκετά ισορροπημένη, που στα μάτια όμως του μη ειδικού (τα δικά μου δηλαδή) δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Με λίγα λόγια αυτό σημαίνει πως από την εποχή του σκεπτόμενου μπάσκετ ορθά περάσαμε στην εποχή του Γιάννη. Τι έφερε αυτή η εποχή; Περισσότερους Αμερικανοθρεμμένους,περισσότερ η αθλητικότητα,περισσότερη δύναμη,παιχνίδι πάνω από το στεφάνι,την ευκαιρία για παίκτες σαν τον Παππά με αυτά τα νέα δεδομένα να μπουν στο rotation και -τέλος-θεωρητικά περισσότερη ταχύτητα.Πόσα από όλα αυτά έχουμε δει να συμβαινουν στο παρκέ συστηματικά τα τελευταία χρόνια; Ελάχιστα! Η Εθνική δείχνει χαμένη ανάμεσα στην παλιά και την καινούρια ταυτότητα,εκεί που πάει να πατήσει το πόδι στο γκάζι πατάει φρένο λες και έχει ενοχές που τρέχει.
Δεν είχα το χρόνο να διαβάσω,αν και θα το θελα πολύ,κάποιες ωραίες πένες που σέβομαι και εκτιμώ, αλλά θεωρώ πως αυτή η Εθνική, με το υπάρχον υλικό, για να μπορέσει να διεκδικήσει το οτιδήποτε θα πρέπει να πάρει όσα περισσότερα μπορεί από την ασφυκτική της άμυνα και τους πόντους στο ανοικτό γήπεδο. Χρόνια τώρα δεν έχει σουτέρ,έχει όμως πλέον την αθλητικότητα και τα κορμιά για να βάλει χέρια στη μπάλα, να κλέψει ,να τρέξει,έχει πλέον και τον Παππά που μπορει να πάρει με τα drive του φαουλ και εύκολους πόντους,για μένα ο Μπουρούσης δεν είναι το τρομερό asset που θα μπορούσε να είναι για άλλου τύπου ομάδα, καθώς ένα 5αρι που μοιράζει καλά δεξιά αριστερά τις μπάλες έχει νόημα να το προβάλλεις όταν έχεις και τους σουτέρ για να βάλεις τα ελεύθερα σουτ που θα σου “δημιουργήσει”, ενώ τέλος για αυτήν την ομάδα, με δεδομένη την απουσία του Αντετοκούνμπο, βαρόμετρο θεωρώ πως είναι ο Κώστας Σλούκας.
Περισσότερα για το που πάει το πράγμα θα ξέρουμε το πρώτο Σ-Κ του Σεπτεμβρίου,οπου έχουμε απανωτούς αγώνες με τους (με σοβαρές ελλείψεις) Γάλλους και τους επικίνδυνους Σλοβένους του εξωπραγματικού Doncic,πάντως σίγουρα η Ελλάδα πάει για πρώτη φορά μετά από χρόνια χωρίς την ταμπέλα του θεωρητικού φαβορί, της λείπει ο μεγαλύτερός της σταρ, η ομάδα έγινε μύλος λίγες μέρες πίσω και αυτό έχει ένα ενδιαφέρον. Αν το ένστικτο αυτοσυντήρησης των παικτών και ο εγωισμός τους λειτουργήσει, τότε με λίγη τύχη μπορούμε να βρεθούμε στους 4 όπου -και πάλι ως αουτσάηντερ- θα διεκδικήσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Αντί επιλόγου,θα έλεγα το εξής. Καθένας επιλέγει τον δικό του τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα και στο τέλος της ημέρας, όλα είναι θέμα αισθητικής, βιωμάτων και παιδείας. Για μας, τους απέξω, τους οπαδούς (ή τους φιλάθλους),η χαρά βρίσκεται στο παιχνίδι καθεαυτό και όχι στα παιχνίδια της εκάστοτε Ομοσπονδίας, στην παρουσία του ημίθεου Γκασόλ σε ακόμα μία διοργάνωση, στον Πορζίνγκις που ουσιαστικά συστήνεται στο ευρωπαικό κοινό ως σταρ του NBA, στην -πιθανότατα- τελευταία παράσταση του τρελού old school Ιταλού Μπελινέλι, ενός από τους ελάχιστους παίκτες που σε αυτήν τη διοργάνωση μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα, στον πιτσιρικά Ντόνσιτς που σε πολύ λίγο καιρό ενδεχομένως να γίνει το πρώτο ευρωπαικό νούμερο 1 στα αμερικάνικα draft, στους “πρώτα μαθαίνω να σουτάρω και μετά να περπατάω” Σέρβους που, αν και αποδυναμωμένοι, έλα να κουβεντιάσουμε πόσο τους θέλεις σε νοκ άουτ αγώνα ή όχι και πάει λέγοντας.
Έχουμε μπει σε ένα ατελείωτο σπιράλ εσωστρέφειας, απότοκο φυσικά της γενικότερης κατάστασης στη χώρα, που είναι σαν να ξεχνάμε γιατί γίνεται όλο αυτό…For the Love of the Game! Αλήθεια,που διάολο χάθηκε ο Κέβιν Κόστνερ;