Μπαίνουμε σε εβδομάδα EUROBASKET. Καλώς ή κακώς από την προηγούμενη εβδομάδα το θέμα συζήτησης είναι οι ευθύνες κι οι υπαιτιότητες για την μη συμμετοχή του Γιάννη Αντετονκούμπο. Οκ, το κλισέ όμως πολύ ορθώς λέει: “την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες” οπότε ας επικεντρωθούμε και σε αυτό. Εμείς σκεφτήκαμε σε Δύο Μέρη να φιλοξενήσουμε σε ένα λιτό περιβάλλον (που όμως δεν ασχολείται κατά βάση και κατ΄αποκλειστικότητα μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι) διάφορες γνώμες, δικές μας (των δυο πορτοκαλόχρωμων) καθώς επίσης και δύο φίλων μπασκετικών, που σε παλιότερες περιόδους έχουν βοηθήσει το HUMBA! (τον επιμελητή Γιώργο Καράμπελα και το γελοιογράφο Πάνο Ζάχαρη). Γενικά μέλημά μας είναι η έκφραση κι ανθρώπων που ενδέχεται να μην ιστολογούν αλλά που ασχολούνται και γνωρίζουν (και πιο πολύ) μπάσκετ από εμάς. Προσεχώς το Β’ μέρος…
Ερωτήσεις:
- Αν την 1/1/2017 κοιτάζατε το καλεντάρι με τις αθλητικές διοργανώσεις, αυτό που φανταζόσασταν, έχει κάποια σχέση με όσα βλέπετε λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ;
- Πρόσληψη Κ.Μίσσα, αποχώρηση Γ.Αντετονκούμπο, στελέχωση…ποια η άποψή σας για την εθνική ομάδα;
- Μαντεψιές – εθνική ομάδα, φαβορί κι αουτσάιντερ, παίχτες που θα μας τρελάνουν (;)
- 24 ομάδες, 4 χώρες, προκριματικά για το παγκόσμιο 2019, απουσίες παιχτών…υπάρχει άραγε μέλλον και ποιο είναι αυτό;
ΠιΖήτα
1. Το τελευταίο Ευρωμπάσκετ που διοργανώνεται δύο χρόνια μετά (από το επόμενο θα διεξάγεται ανά 4ετία), με τρόπο διοργάνωσης μάλιστα που παρότι κάποιοι φοβήθηκαν δεν αποδείχτηκε εσφαλμένος – μιας και η ύπαρξη 24 ομάδων φανερώνει την εξέλιξη του μπάσκετ ασχέτως αν δεν αντανακλάται σε διοργανώσεις τύπου Euroleague/Eurocup, παρά μόνο (είτε αρέσει σε χίψτερς είτε όχι) στο FIBA Champion’s League, με τα όποια στραβά.
Ήλπιζα πως δεν θα υπάρχουν ελλείψεις παιχτών που αγωνίζονται στην άλλη όχθη κι ούτε και ξαφνικοί τραυματισμοί που θα δυσκολέψουν και τους ίδιους τους παίχτες (βλ. Γιουλ) αλλά και τις ίδιες τις εθνικές ομάδες. Ουσιαστικά δηλαδή ένα βήμα προς τα μπρος κυρίως για τις “μεσαίες” ομάδες τύπου Τσεχίας, Λεττονίας, Γεωργίας αλλά κι εξέλιξη κάποιων ομάδων που ξεκινούσαν με ψηλά τον πήχυ και τελικά προσγειώνονταν απότομα, όπως Ιταλία,Γερμανία,Κροατία,Σλοβενία,Ρωσσία. Αλλά κι η παγίωση ή επανεμφάνιση κάποιων ομάδων που ήρθαν ξαφνικά – βλέπε Ισλανδία & Μαυροβούνιο.
Πλέον και με τον πιο εμφανή τρόπο γίνεται σαφές πλέον πως το Ευρωμπάσκετ αρχίζει ήδη και γίνεται μια διοργάνωση για εμφάνιση “νέων αστέρων” που θέλουν να βρουν ένα καλό συμβόλαιο στην Euroleague ή να τους προσέξει κάποιος general manager κάποιας ομάδας από το ΝΒΑ. Όποιος από τη FIBA Europe προσπαθεί να πείσει για κάτι άλλο ας μας κάνει τη χάρη να το βουλώσει…
2. Ό,τι ήταν να γραφτεί…. Ο μεν Μίσσας επιλέχτηκε κατόπιν εορτής προκειμένου να είναι ο διαχειριστής και των πολλών εγωισμών που έχουν μαζευτεί, αλλά και να είναι πιο κοντά σε παίχτες που τους είχε κοουτσάρει/συνεργαστεί στις μικρότερες εθνικές (Παππάς, Παπανικολάου, Σλούκας, Μπόγρης,Μήτογλου αλλά και Γ.Αντετονκούμπο). Στο αν ήταν ο κατάλληλος να ενσωματώσει τακτικά ή να πείσει τον Giannis στο πώς θ΄αγωνιστεί είναι πλέον ένα ωραίο αφήγημα sci fi.
Ως προς τον Αντετονκούμπο ας μην προσθέσω κάτι διαφορετικό, απλά θα ήθελα να κρατήσω τη διάθεσή του για συμμετοχή σε επόμενες διοργανώσεις αλλά και την εσφαλμένη του εμπλοκή και στο ταξίδι προς την Κίνα (επίσημος χορηγός των προϊόντων ) αλλά και στην επικοινωνιακή του (μη)εμπλοκή. Οπότε η παρούσα στελέχωση θα μπορούσα να πω ότι είναι η ελκυστικότερη δυνατή ασχέτως παραμονής Κουφού στις ΗΠΑ & διαφόρων αλλοπρόσαλων (μη) ενεργειών με τους κατόχους ελληνικού διαβατηρίου και Ντόρσεϋ κι Ώγκουστ. Τεχνικές εξάλλου γνώμες,σε άλλα ιστολόγια, όχι από εμένα εδώ.
3. Η…γνωστή των πλάβι (ποιας δημοκρατίας ρε μεγάλε) σχολή, πάλι θα κάνει το θαύμα της. Οι Σέρβοι ξεχειλίζουν από ταλέντο αλλά κι από αποτελεσματικότητα- κι ας απουσιάζει ο Τεόντοσιτς. Ως προς την απουσία όμως του Γιουλ και στο πώς θα σταθούν οι Ισπανοί έχω περιέργεια. Ενδιαφέρον ερωτηματικό επίσης οι Γάλλοι άνευ Πάρκερ ούτως ή άλλως, αλλά και Μπατούμ/Γκοβέρ. Άουτσάιντερ σίγουρα οι Λιθουανοί, εγώ λέω κι οι Σλοβένοι (που τους αντιμετωπίζουμε και στον όμιλο). Αναμένω να δω τον Πορζίγκινς αλλά και τα αδέρφια από την Ισπανία, που μετανάστευσαν κι αυτά στις ΗΠΑ, τους Ερνάνγκομέζ.
4. Το μέλλον θα είναι πορτοκαλί ή μήπως “δολλαρί” ; Φοβάμαι πως θα είναι το δεύτερο. Ήδη τα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα,το 2019, θα διεξαχθούν ενόσω παίζονται οι Euroleague/Eurocup, ενώ οι απουσίες ακόμη και παιχτών λόγω γάμου (αντί για…πουρνάρια όπως επέλεξε π.χ.ο Βέσσελι, της Τσεχίας), δείχνουν πως οι διοργανώσεις που αντιστοιχούν σε άλλες περιόδους που ο ερασιτεχνισμός ήταν παρών με τις δύο υπερδυνάμεις σε “ψυχρό” πόλεμο και την ύπαρξη δύο κυρίως αντιμαχόμενων κοινωνικοπολιτικών μπλοκ, που ο αθλητισμός θα ήταν είτε μια προσπάθεια ειρήνευσης είτε μια πτυχή πολέμου, έχει περάσει προ πολλού. Εξάλλου ακόμη κι αφήγηση περί συμμετοχής στην εθνική ομάδα ως εμφάνιση της “παραγωγικής διαδικασίας” κάθε ομοσπονδίας έχει ήδη πέσει στον κάλαθο της ιστορίας.
Στα εγχώρια δεδομένα, ο Καλάθης ας πούμε πως αφού έπαιξε και στον ΠΑΟ π.χ.ότι είναι κομμάτι της, αλλά οι Κουφός, Ντόρσεϋ είναι; Ή ο Παπαπέτρου με τον Μήτογλου που στην κρίσιμη περίοδο της μετεφηβείας αγωνιζόντουσαν στο NCAA, μπορούμε να τους δεχτούμε ως αθλητικό αποτέλεσμα του ελληνικού μπάσκετ; Ας μείνουμε τώρα στα όσα θα δούμε τις επόμενες ημέρες, που ήδη κάποιοι ΑΜΠΑΛΟΙ “σχολιαστές” αναζητούν τους Περπέρογλου & Καϊμακόγλου κι εδώ (θα) είμαστε…
Το μέλλον θα είναι πορτοκαλί ή μήπως “δολλαρί” ; Φοβάμαι πως θα είναι το δεύτερο.
Barefoot Flag
1. Για να είμαι ειλικρινής καθ΄ όλη την διάρκεια του έτους με ενδιέφερε η εξέλιξη της Ευρωλίγκας και η διακύμανση των οχτώ πρώτων θέσεων παρά το επικείμενο Ευρωμπάσκετ. Νομίζω πως η νέα μορφή της Ευρωλίγκας κάνει το προϊόν (επαγγελματική καλαθοσφαίριση σε επίπεδο συλλόγων) πολύ πιο ελκυστικό, από ότι τα όποια πρωταθλήματα, όπου συμμετέχουν οι εθνικές ομάδες της εκάστοτε χώρας. Έχουμε να θυμόμαστε κάτι πέρα από την ραψωδία του Πάου Γκασόλ στο Ευρώμπασκετ του 2015, όπου ο επιβλητικός σέντερ κυριάρχησε και στις δυο πλευρές του παρκέ; Υπήρξε κάποια ομάδα που έφερε νέα στοιχεία στο παιχνίδι; Πιστεύω πως όχι, δεν υπήρξε καμία.
2. Η εθνική ομάδα, αποτελείται από 12 ετερόκλητους χαρακτήρες-«εγώ», αποτελείται από παίκτες που δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ομάδα. Είναι εμφανές ότι ως σύνολο οι 12 παίκτες δεν έχουν «δέσει». Επίσης, είναι ευκολά αντιληπτό πως ετούτοι οι παίκτες δεν στερούνται ταλέντου, ωστόσο, δεν έχουν βρει τους αυτοματισμούς τους εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Και πως άλλωστε να συμβεί αυτό;
Όταν σε κάθε διοργάνωση ο προπονητής της ομάδας αλλάζει. Αλήθεια θυμάστε ποιος ήταν ο προκάτοχος του Κώστα Μίσσα; Η εθνική ομάδα ως μπασκετικός οργανισμός δεν έχει να προσφέρει κάτι το προοδευτικό, δεν έχει να προσφέρει κάποιο στοιχείο χειραφέτησης στο κοινωνικό σύνολο, μιας και αποτελει το άρμα διαφόρων κακομοίρηδων γραφειοκρατών για την κοινωνικοπολιτική ανέλιξη τους.
3. Η ομάδα που κεντρίζει το ενδιαφέρον μου και θα χαλαλίσω χρόνο για να την παρακολουθήσω είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ισπανίας. Θέλω να δω τους αδερφούς Γκασόλ και τους αδερφούς Ερνάνγκομεζ να αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Θέλω να δω πως θα τους αξιοποιήσει ο κοούτς-τζόβενο, Σέρχιο Σκαριόλο. Ακόμα, η εθνική ομάδα της Ισπανίας έχει 2 point guard πρώτης διαλογής, τους κυρίους Σέρχιο Ροντρίγκες και Ρίκι Ρούμπιο.
Άλλοι δυο παίκτες που θα παρακολουθήσω την πορεία τους στο Ευρώμπασκετ είναι ο Λούκα Ντόνσιτς και ο Άντονυ Ράντολφ, οι δυο παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης που θα αγωνιστούν με τα χρώματα της Σλοβενίας.
Πιστεύω πως στις τρεις πρώτες θέσεις του βάθρου θα δούμε τις εθνικές ομάδες της Ισπανίας, Σερβίας και Κροατίας. Θα ήθελα η εθνική ομάδα της Ελλάδας να αποτύχει οικτρά.
4. Ας μην γελιόμαστε, αυτό που ονομάζεται εθνική ομάδα, με όποια ταμπέλα κράτους και αν θέλετε να ακολουθεί, αποτελεί κομμάτι του εκάστοτε εθνικού του κορμού. Είναι στοιχείο της πολιτικής του οποιουδήποτε κράτους για την συγκρότηση, για το μπετονάρισμα αυτής της καταραμένης εθνικής ενότητας, για αυτό και είναι τελείως, μα τελείως άχρηστη.
Έχω την εντύπωση ότι θα ζήσουμε πάλι το ίδιο παράλογο έργο, επαγγελματίες αθλητές να είναι εξουθενωμένοι σωματικά και πνευματικά από τις υποχρεώσεις τους με τους επαγγελματικούς τους συλλόγους. Και από την άλλη πλευρά, τις Ομοσπονδίες να προσπαθούν να τους πείσουν ότι αξίζει να αγωνιστούν με τα χρώματα της εθνικής τους ομάδας για την υστεροφημία τους, για την πατρίδα τους, για το καλό της εθνικής τους ομάδας. Ένας φαύλος κύκλος χρήματος και εκμετάλλευσης ντυμένος με τον μανδύα εθνικών σιχαμένων συμβολών.
Γιώργος Καράμπελας (επιμελητής εκδόσεων & HUMBA!)
1. Εξόχως λογοτεχνική η διατύπωση, φοβάμαι ότι η απάντηση θα είναι υπερβολικά πεζή. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι μετά από τα τόσα Ευρωμπάσκετ της ζωής μου δεν κοιτάζω το αθλητικό καλεντάρι για να σημειώσω ένα ακόμα… Αυτό που είχα σημειώσει ωστόσο, ιδίως μετά τη φετινή σεζόν του Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ, είναι ότι αν παίξει με την Εθνική, καλά θα κάνουν οι ιθύνοντες να του βάλουν δίπλα του όσους σουτέρ και όσους «ξυλοκόπους» βρουν πρόχειρους, μπας και δούμε ξανά άσπρη μέρα.
Δύο τινά λοιπόν από αυτές τις τελευταίες μέρες: ούτε σουτέρ ούτε «ξυλοκόπους» βρήκαμε, ούτε Giannis θα έχουμε, καθότι, ε, τα ‘χουν περάσει κι άλλοι αυτά, σειρά μας τώρα. Για να το θέσω και θεωρητικά: από την αρχική αδιαφορία για ένα ακόμα Ευρωμπάσκετ, πέρασα στην τελική αδιαφορία για ένα ακόμα Ευρωμπάσκετ, με ένα σύντομο μεσοδιάστημα φιλολογικού ενθουσιασμού για τις προοπτικές μιας Εθνικής φτιαγμένης γύρω απ’ τον Giannis.
2. Ήδη τα είπα μέσες-άκρες στο (1), αλλά θα τα αναπτύξω λίγο ακόμα. Κατ’ αρχάς, ο Μίσσας με συγκινεί γιατί μου θυμίζει σαν προπονητής την εφηβεία μου: προφανώς, όχι ό,τι πιο μοντέρνο μπορεί να σου κάτσει για χεντ-κόουτς εθνικής ομάδας, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας ψάχνοντας ξανά-μανά για τα «χοτ» διεθνή ονόματα. Δυστυχώς δεν έχω παρακολουθήσει λάιβ την Εθνική για να έχω άποψη για διάφορα που διαβάζω, ότι τις οδηγίες στα τάιμ-άουτ τις δίνει, λέει, ο Παπανικολάου, ότι οι παιχταράδες μας τον αγνοούν επιδεικτικά τον Κωστή κλπ.
Στα του Αντετοκούνμπο, είπαμε: τα έχουν περάσει κι άλλοι, γιατί να είμαστε εξαίρεση εμείς; Ένας ψιλοτραυματισμός, πανικός στους Μπακς, και τσάτρα-πάτρα αποχώρηση για να σωθεί η επένδυση των 100 εκατομμυρίων. Οι επικοινωνιακές αηδίες της ομοσπονδίας (πολύ λιγότερο του Γιάννη, που τα γράφει όπως τα νιώθει και τα βλέπει, σιγά δηλαδή που χρειάζεται και επιτελείο…) με κάνουν να βαριέμαι αφόρητα.
Θέλω όμως να σταθώ λίγο στη στελέχωση της ομάδας από παίχτες: δυστυχώς, και Giannis να είχαμε, τίποτα δεν θα κάναμε, γιατί σουτέρ δεν έχουμε, ψηλούς-εργάτες δεν έχουμε, να ‘χαμε να λέγαμε δηλαδή. Ο Αντετοκούνμπο δεν είναι Νοβίτσκι, παίχτης τύπου «δώστε μου την μπάλα να βάλω γκολ από παντού», και ακόμα και ο Ντιρκ είχε ομάδα χτισμένη γύρω του. Εμείς, πάλι, ναι μεν δεν είμαστε αμπαλέο όπως η Γερμανία του Ντιρκ, αλλά δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια Ισπανία του Γκαζόλ, όπως ίσως πιστεύουν τα καμάρια μας: δεν είμεθα ταλεντάρες, ούτε γι’ αστείο, συνεπώς θα χρειαζόμασταν έξυπνο και τολμηρό χτίσιμο γύρω από τον αστέρα μας. Χωρίς αυτόν, χαιρετίσματα: ομάδα χωρίς σταρ, χωρίς σουτ και χωρίς «μπάνγκερς» δεν κάνει τίποτα σήμερα, πουθενά στον κόσμο, όσο παιχταράδες κι αν νομίζουν ότι είναι οι υπόλοιποι. Στην πραγματικότητα, είναι καλά παιχτάκια με σαφές όριο δυνατοτήτων και φανερά μειονεκτήματα.
3. Αυτό το καλοκαίρι του χαμού, όπου τρέχω και δεν φτάνω, δεν έχω παρακολουθήσει τίποτα από ή για τις άλλες ομάδες. Για τη δική μας τα είπα, προγνωστικά όμως χωρίς εικόνα από ή για τους άλλους, κομματάκι δύσκολο. Υποθέτω/ελπίζω ότι θα (προλάβω να) πάρω μια μυρωδιά με το που θ’ αρχίσουν οι όμιλοι.
Στα του Αντετοκούνμπο, είπαμε: τα έχουν περάσει κι άλλοι, γιατί να είμαστε εξαίρεση εμείς; Ένας ψιλοτραυματισμός, πανικός στους Μπακς, και τσάτρα-πάτρα αποχώρηση για να σωθεί η επένδυση των 100 εκατομμυρίων
4. Για τα συστήματα διεξαγωγής, υποθέτω ότι οι μπασκετικοί (πέρα απ’ τις γνωστές μεταξύ τους κόντρες, ενδοευρωπαϊκές και παγκόσμιες) προσπαθούν ν’ αντιγράψουν το ποδόσφαιρο, θεωρώντας ότι το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στο σύστημα. Γελάει ο κόσμος, φυσικά, το τελικό αποτέλεσμα πάντως δεν μου φαίνεται τόσο φρικτό. Χωρίς να το έχω μελετήσει το πράγμα, αποδείχτηκε (για μένα) με την Ευρωλίγκα ότι όσο περισσότερα ματσάκια τόσο το καλύτερο. Και ας λείπουν παίχτες, ας «βαραίνει» το πρόγραμμα (σιγά τα βάρη, μάγκες, «βάρη» σηκώνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί και ξέρουμε!), και λοιπά και λοιπά. Ωραίες είναι οι τελευταίες διεθνείς διοργανώσεις, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες, και σασπένς έχουν και εκπλήξεις και απ’ όλα. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ν’ αλλάξει αυτό, ούτε νομίζω πως θα επηρεαστεί η γενική τάση από τα συστήματα διεξαγωγής, τα προκριματικά κλπ.
Στη χειρότερη περίπτωση, θα λείπουν καμιά φορά από καμιά τελική φάση μερικές «παραδοσιακές δυνάμεις»: δεν θα ‘ναι τίποτα το πρωτόγνωρο, ούτε θα ‘ναι προς θάνατον, θα το ξεπεράσουμε παρακολουθώντας τους μη παραδοσιακούς… Γενικώς, όπως ίσως φάνηκε, έχω μια τάση να θεωρώ ότι το μπασκετάκι πορεύεται καλώς, και καμία οργανωτική λαλακία δεν είναι σε θέση να το εμποδίσει στην πορεία του, άρα αδιαφορώ ελαφρώς για τα οργανωτικά, τους διοργανωτές και τις ενδεχόμενες λαλακίες τους 😉
Πάνος Ζάχαρης (Το Ποντίκι, www.socomic.gr, Εφημ.Συντακτών, τχ 21)
1. Κάθε μπασκετικός μετρά αντίστροφα περιμένοντας την έναρξη κάθε διοργάνωσης, ασχέτως απουσιών παιχτών και προσδοκιών για την ομάδα που υποστηρίζει. Από την άλλη ποιος δεν θα ήθελε να δει τον Μίλος και τον Γιόκιτς να τσακώνονται για το ποιος θα βγάλει την εντυπωσιακότερη ασσίστ,το reunion Γιουλ- Ροντρίγκες ή τους καλπασμους του Γιάννη; Η…Μικτή Απόντων ίσως να ήταν το απόλυτο φαβορί για το χρυσό, βλέποντας πάντως τις συνθέσεις των ομάδων μου –μέχρι σήμερα Τετάρτη 23 Αυγούστου-,μου βγαίνει ένα αυθόρμητο «Πάλι καλά».
Ως προς τα δικά μας, θεωρούσα δεδομένο το restart σε όλα τα επίπεδα που θα μπορούσε να επαναφέρει την ελληνική ομάδα εκεί που ήταν μέχρι περίπου το 2010, δηλαδή στην ευρωπαϊκή ελίτ. Με ή δίχως Γιάννη, αλλά σίγουρα με σχεδιασμό, με προπονητή, με συστήματα, με, με, με…Οι πρώτες ενδείξεις δεν δείχνουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
2. Η απουσία του Αντετοκούμπο είναι το δεύτερο σημαντικότερο πρόβλημα της Εθνικής. Ακόμα και με το Γιάννη στη σύνθεση μας, δε θα ήμασταν τίποτε άλλο παρά ένα σοβαρό αουτσάιντερ που θα προσπαθούσε με αξιώσεις να κλέψει μια θέση στο βάθρο. Το σημαντικότερο πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την ομάδα και τη διοργάνωση η Ομοσπονδία, με την –επισήμως διατυπωμένη δια στόματος Βασιλακόπουλου -υποτίμηση του ρόλου του προπονητή να είναι η κορυφή του παγόβουνου. Νιώθω σα να επιχειρείται ένα προληπτικό damage control ενόψει μιας –προδιαγεγραμμένης στο μυαλό ορισμένων- μετριότατης πορείας που δεν αξίζει ούτε στους παίχτες, ούτε στη διαχρονική δυναμική της Εθνικής Ανδρών. Ούτε βέβαια στον αξιόλογο Κώστα Μίσσα που ωστόσο αμφιβάλλω-στα όρια της βεβαιότητας- αν μπορεί να διαχειριστεί την αναγκαία επανεκκίνηση.
Διαχρονικά ελάχιστες εθνικές είναι «ομάδες» και συνήθως αυτές είναι εκείνες που διακρίνονται. Ομάδα δεν είμαστε, το ρόστερ ωστόσο δεν είναι κακό, αφού με εξαίρεση την απουσία ένας κλασικού σουτέρ κι ενός κινητικού ψηλού δεν υπάρχουν εξόφθαλμες ελλείψεις. Το πρόβλημα της απουσίας σουτέρ, δεν είναι πρόβλημα κλήσεων αφού αμφιβάλλω αν η επιλογή ενός γενικά μέτριου παίχτη , αλλά καλού σουτέρ (πχ Σάκοτα, Γιάνκοβιτς ) θα έλυνε το πρόβλημα. Η λογική αυτή έχει άλλωστε δοκιμαστεί με τους Βασιλειάδη και Αθηναίου. Κινητικός ψηλός υπάρχει, λέγεται Όγκαστ, αλλά στην περίπτωση του έγιναν για μια ακόμη φορά λάθος χειρισμοί.
Ποντάρω τα ρέστα μου στην προσωπικότητα και τις ικανότητες των παρόντων οι οποίοι θα πρέπει όμως να υπερβάλλουν εαυτούς .Οι Πρίντεζης, Σλούκας, Καλάθης είναι παίχτες τοπ επιπέδου που μπορούν δυνητικά να μας οδηγήσουν σε κάτι καλό και είναι μια καλή στιγμή –ειδικά για τον Πρίντεζη- να κάνουν το κάτι παραπάνω και για την Εθνική. Κομβικός μπορεί να αποδειχτεί και ο Παππάς –αυτός κι αν έχει κίνητρο- που μπορεί να δώσει σκορ και να ανακατέψει άμυνες.
Κλειδί ο Παπανικολάου για να λοκάρει αντίπαλους περιφερειακούς και να βάζει και 2 τρίποντα, χρησιμότατοι και στις δυο πλευρές του γηπέδου οι Παπαπέτρου- Μάντζαρης. Ο Μπουρούσης είναι βαρύς κι ασήκωτος, αλλά δεν υπάρχουν mobile πεντάρια στη διοργάνωση οπότε δεν κινδυνεύει να εκτεθεί ιδιαίτερα και θα κάνει ως συνήθως καλό τουρνουά. Ερωτηματικό για μένα είναι ο Παπαγιάννης που παρά το ταλέντο του έχει σοβαρές αδυναμίες ιδιαίτερα στην άμυνα. Ο Θανάσης Αντετοκούμπο μπορεί να δώσει χρήσιμα τρίλεπτα -πολύ λέω- ενέργειας και όμορφου(;) μπασκετικού ξύλου, ενώ προσωπικά θα έβλεπα και τον Μήτογλου σε ρόλο stretch τεσσαριού.
3. Είμαστε στο δεύτερο ράφι, το οποίο απέχει όμως αρκετά από το πρώτο. Θα προκριθούμε στους 16 ως τρίτοι και ίσως και στους 8, αφού τα σταυρώματα φαντάζουν βατά κι αναμενόμενα αρκεί να είμαστε καλά διαβασμένοι. Η τετράδα είναι λόγος να πανηγυρίσουμε έξαλλα ιδιαίτερα με δεδομένο το πιθανό ραντεβού με την Ισπανία, το μετάλλιο υπέρβαση, ο τελικός θαύμα.
Θέλω χρυσούς τους Σέρβους, αλλά θα το σηκώσουν οι Ισπανοί. Ερωτηματικά η Ιταλία και η Λιθουανία που ίσως τρακάρουμε στους 16. Είμαι περίεργος να δω την ελκυστικότατη τριπλέτα Ντράγκιτς-Ντόνσιτς-Ράντολφ που καθιστά τη Σλοβενία υποψήφια σταχτοπούτα. Ο Πορζίνγκις θα μας θυμίσει τον Νοβίτσκι. MVP θα είναι o (Σέρβος) Μπογκντάνοβιτς.
4. Μέλλον υπάρχει αλλά είναι δυσοίωνο. Το «αραίωμα» των διοργανώσεων και η «ποδοσφαιροποίηση» τους με τη συμμετοχή πχ U25 εθνικών ομάδων στους ολυμπιακούς είναι μάλλον μονόδρομος, όπως επίσης οι «εθνικές ομάδες Β» που θα δίνουν τη μάχη των προκριματικών(εκεί θα γελάσουμε). Ταλέντο υπάρχει, περισσότερο από ποτέ, το σύνολο του όμως σχεδόν εξάγεται στις ΗΠΑ, άγουρο και ακατέργαστο. Αυτό σε συνδυασμό με την περίκλειστη ευρωλίγκα και την ύπαρξη δυόμιση μόνο ανταγωνιστικών εθνικών πρωταθλημάτων (ισπανικό, τούρκικο, ιταλικό με άφθονη φαντασία), αποδυναμώνει εθνικές ομάδες και διεθνείς διοργανώσεις.