Με αφορμή, λοιπόν,τη διεξαγωγή του μουντιάλ στη Ρωσία βρίσκουμε αφορμές να ψάξουμε κι άλλα πεδία, που πολλές φορές πάνε παρέα με την όλη ποδοσφαιροκουβέντα. Έτσι ο Γιώργος Φερτάκης (παρουσιαστής της εκπομπής «Το Φράγμα του Ήχου» στον Music Society) μας στέλνει 4 μουσικές του προτάσεις,για Αγγλία,Βέλγιο,Παναμά,Τυνησία…
Έβδομος όμιλος
Βέλγιο: Soulwax – Much Against Everyone’s Advice (1998)
Πριν περάσω τα σύνορα της Ελλάδας σκεφτόμουν το Βέλγιο ως μια ουδέτερη χώρα που δεν θα σκεφτόμουν να επισκεφτώ.Η τύχη το έφερε έτσι που να είναι η δεύτερη χώρα που επισκέφθηκα στην ζωή μου και έκτοτε η γνώμη μου γι’ αυτή άλλαξε άρδην. Θες οι άνθρωποι, οι πόλεις, η μπύρα; Θες η μουσική μιας και σε αυτή την πρώτη επίσκεψη είχα την χαρά να δω τους Soulwax σε ένα εξαιρετικό live εντός έδρας, στη Γάνδη (και τους Hooverphonic σε τοπικό πανηγύρι !!!); Το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας είναι ένας indie rock δίσκος με μετρημένα ηλεκτρονικά στοιχεία που αξίζει να ακούσει κανείς αλλά από ότι φαίνεται δεν κάλυψε δισκογραφικά τους αδερφούς Dewaele που έγραψαν παράλληλη ιστορία με την μπάντα ιστορία μιξάροντας ότι τους κατέβει στο κεφάλι ως 2manydjs.
Παναμάς: Billy Cobham – Spectrum (1973)
Αφήνοντας τους Mahavishnu Orchestra πίσω του ο Κόμπαμ, ντράμερ φαινόμενο, κυκλοφορεί ένα άλμπουμ που ορίζει όχι μόνο το jazz fusion ιδίωμα αλλά και (σχεδόν μια εικοσαετία από την κυκλοφορία του) το trip hop μιας και οι Massive Attack “δανείστηκαν” το Stratus για να πατήσει πάνω του το Safe From Harm βάζοντας τις βάσεις για τον ήχο του Bristol. Δίσκος επηρεασμένος μεν από τη θητεία του Κόμπαμ δίπλα στον Miles Davis χωρίς όμως την τρέλα του ιδιοφυή τρομπετίστα, εγκεφαλικός κι αξεπέραστος ακόμα και από τον ίδιο μετά από 45 χρόνια δισκογραφίας.
Τυνησία: Anouar Brahem – Thimar (1998)
Έχοντας υπογράψει αρκετά soundtracks για ταινίες εγχώριας παραγωγής και ταξιδέψει στην Γαλλία όπου άνοιξε τους ορίζοντές του προς την jazz μουσική, ταξιδεύει στην Αμερική και επιστρέφοντας στις αρχές του ’90 πέφτει στην αγκαλιά της γερμανικής ECM με την οποία διατηρεί ακόμα συνεργασία. Το όνειρο του ουτίστα να παντρέψει την Αραβική κλασσική μουσική με την jazz διευρύνοντας τα όρια και αφήνοντας πίσω τα περισσότερα κλισέ και των δύο γίνεται πραγματικότητα σε αυτόν τον δίσκο και με την συνοδεία των John Surman στο κλαρινέτο & Dave Holland στο κοντραμπάσο.
Αγγλία: Billy Bragg & The Blokes – England, Half-English (2002)
Εξαίρετος τραγουδοποιός, με αιχμηρό χιούμορ και ξεκάθαρη πολιτική οπτική, σε αυτόν τον δίσκο ο Μπραγκ καταπιάνεται με το οξύμωρο του να είσαι Άγγλος ρατσιστής μην αφήνοντας έξω ούτε την καταγωγή του Αγίου Γεωργίου πολιούχου της Αγγλίας, ούτε το κάρυ που έχει παραγκωνίσει τα παραδοσιακά fish & chips από αγαπημένο πιάτο των εγγλέζων. Δίσκος απάντηση στο ρατσιστικό παραλήρημα μερίδας του τύπου και της κοινής γνώμης που αντιμετώπιζαν το πέρασμα, μέσω Γαλλίας, Αφρικανών (κυρίως) προσφύγων στις αρχές του 2000 ως φοβερή και τρομερή απειλή για μια χώρα που ευθύνεται για πλείστα αποικιοκρατικά εγκλήματα.
Γιώργος Φερτάκης