Ένα διαφορετικό “Groundhopping” δημοσιεύουμε αυτή τη φορά, μιας και τώρα δεν θα ταξιδέψουμε σε κάποια άγνωστη γωνιά της Ευρώπης ή κάποιο παθιασμένο λατινοαμερικάνικο πέταλο, αλλά στην Ξάνθη, εκεί όπου το διπλό του ΠΑΣ Γιάννινα έστειλε στα ουράνια τους πασολέδες, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς την έξοδο στην Ευρώπη. Τελικά, μπορεί ο Πανιώνιος να έλαβε την πολυπόθητη άδεια να συμμετέχει αυτός στα πλέι-οφ της Σούπερ Λιγδ και να στέρησε τη θέση από τους Γιαννιώτες, όμως τα όσα έζησαν στην “ακριτική” πόλη οι οπαδοί του ΠΑΣ, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά και το μυαλό τους, όπως μας αφήνει να καταλάβουμε και η γλαφυρή περιγραφή του Α.Φ.
ΟΛΖΝΤΞΑΝΘ’!!
Λίγο η έκπληξη της αδειοδότησης, λίγο η όρεξη για ευρωπαϊκή έξοδο με την οποία έχουμε μείνει τα τελευταία χρόνια και πολύ η σκέψη ότι θα ξανάσμιγε κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα για να ξαναφωνάξει για τον ΠΑΣ, έφερε τον ξεσηκωμό…όλη η πόλη ζούσε με τη σκέψη του αγώνα Ξάνθη-ΠΑΣ Γιάννενα τις τελευταίες 10 μέρες.
Το φιτίλι σε ό,τι αφορά την παρέα το άναψε ο Γιάννης, που επέσπευσε την επιστροφή του από τη Γερμανία στα πάτρια εδάφη κατά μία βδομάδα μόνο και μόνο για να ταξιδέψουμε όλοι μαζί στα Πηγάδια και να θυμηθούμε τα παλιά. Οι ιντερνετικές παροτρύνσεις από Ντίσελντορφ και Μυτιλήνη δίναν και παίρναν, άσχετα αν ο ερωτικός μετανάστης φίλος μας από τη Λέσβο μάς «πούλησε» τελικά και αναγκαστήκαμε να πάμε μόνοι μας.
Όλη η βδομάδα πέρασε με συζητήσεις επί συζητήσεων και προσμονή για το παιχνίδι που στο μυαλό όλων μας ήταν τελικός. Ένας τελικός αναμνήσεων και ονείρων από όλα τα τσιμέντα που έχουμε βρεθεί την τελευταία 15ετία τουλάχιστον, τραγουδώντας για την ομάδα και βιώνοντας χαρές και λύπες. Κάποιοι από μας είχαν μείνει μακριά από το γήπεδο τα τελευταία χρόνια, αφού οι επιλογές της διοίκησης δεν ήταν και οι καλύτερες με αποτέλεσμα το ξενέρωμα και την αδιαφορία. Ακόμα και τις όποιες χαρές που έδιναν οι παίχτες εντός των 4 γραμμών, έβρισκε τρόπο ο πρόεδρας να τις μετατρέπει σε στενοχώρια.
Παρόλα αυτά το πρωί της Κυριακής έφτασε και στο δρόμο για το ραντεβού στο Πανηπειρωτικό έβλεπες σε κάθε γωνία πασολέδες έτοιμους για αναχώρηση ζωσμένους με κασκόλ και φανέλες, θυμίζοντας άλλες εποχές. Τα πρώτα συνθήματα πέσαν στο σημείο συνάντησης, όπου είχαμε και παρουσίες-έκπληξη της τελευταίας στιγμής, που δεν άντεξαν το βάρος από τα μηνύματα και το σχετικό πρίζωμα των τελευταίων ωρών!!
Το «τρένο» ξεκίνησε και οι πρώτες πανηγυρικές φωτογραφίες από το δρόμο για τη σχετική καζούρα δεν άργησαν να φύγουν για Μυτιλήνη, με τον ερωτικό μετανάστη να τρώγεται με τα ρούχα του που δεν ήρθε μαζί μας τελικά. Πρώτη στάση στη Βέροια, και τα τηλέφωνα με τους «Αθηναίους» (ex Toros Locos) που είχαν ξεκινήσει χαράματα, για να συναντηθούμε πιο πάνω, ξεκίνησαν.
Στα πρόσωπα όλων διέκρινες από τη μία χαρά μεγάλη για την εκδρομή καθεαυτή (δεν χρειαζόταν κάτι άλλο!!), και από την άλλη αγωνία και ένα «μάγκωμα». Σαν όλοι να φοβόντουσαν πως η ομάδα θα κερδίσει, αλλά όλο και κάτι θα συμβεί πάλι και δεν θα δούμε το μπαλάκι με το “PAS Giannina FC” να βγαίνει από την κληρωτίδα.
Κι ενώ οι φωτογραφίες φεύγαν κατά ριπάς κι ο μετανάστης κόντευε να πάρει βάρκα για Θράκη, η τετράδα του αυτοκινήτου ετοιμαζόταν για παραθαλάσσιο φαγητό στη φιλόξενη Καβάλα. Και καθώς το κέντρο της πόλης είχε γίνει μπλε από τους άπειρους παγουράδες που ρουφούσαν ούζα και καλαμαράκια στον ήλιο, ένας άλλος μετανάστης φίλος ενημερωνόταν πως οι χωριαταραίοι φίλοι του είχαν καταλάβει τη γενέθλια πόλη του(sic!).
Αφού πήραμε δυνάμεις και τσακίσαμε και 2-3 μπυρίτσες για το καλό, ανασυνταχθήκαμε μαζί με τους «Αθηναίους» που έχουμε γυρίσει αρκετά γήπεδα όλων των κατηγοριών μαζί και πήραμε το δρόμο για τη γειτονική Ξάνθη, αφού η ώρα είχε πάει κιόλας 17:00 και απείχαμε μόνο δυο ώρες απ’ τη σέντρα του ματς.
Ως γνωστοί περίεργοι και ανήσυχοι τύποι που είμαστε, δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και προλάβαμε να ρίξουμε κι ένα βλέφαρο στην παλιά πόλη της Ξάνθης, για πρώτη φορά κάποιοι από μας, που θύμιζε πλατεία των Ιωαννίνων σε μέρα ματς του ΠΑΣ. Πίνοντας ένα γρήγορο καφέ φτάσαμε κατά τις 18:15 στα Πηγάδια, όπου το γήπεδο της SKODA βρίσκεται στη μέση του πουθενά και αντικρίσαμε δεκάδες αυτοκίνητα με γιαννιώτικες πινακίδες και πέντε-έξι λεωφορεία.
Στην είσοδο απ’ το πέταλο καμιά εκατοστή περίμεναν στην ουρά και από μέσα οι δικοί μας ζωηροί ζέσταιναν κιόλας τις φωνές. Ήδη απ’ την αγωνία σχεδόν σπρώχναμε ο ένας τον άλλον στην ουρά ασυναίσθητα για να μπούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα στην κερκίδα. Αφού περάσαμε και τους σεκιουριτάδες στην πόρτα, που δεν πολυπίστευαν ακόμα το πόσος κόσμος είχε σκάσει από Γιάννενα και όχι μόνο, χωθήκαμε τρέχοντας στην κυριολεξία στην εξέδρα.
Μετά τις πρώτες χαιρετούρες με γνωστούς και φίλους, η αίσθηση πως βρισκόσουν πάλι σε ένα εκτός έδρας με τους ίδιους ανθρώπους μετά από αρκετά χρόνια, ίσως να μέτραγε πιο πολύ μέσα μας ακόμα και από την πιθανή έξοδο στην Ευρώπη που τόσα χρόνια έμενε σαν όνειρο. Και σίγουρα ήταν πιο ανατριχιαστική.
Η ώρα έναρξης σχεδόν είχε φτάσει και οι έτσι κι αλλιώς ήσυχοι φίλαθλοι της Ξάνθης, που ήταν πιο λίγοι ακόμα και σε αριθμό από τους παγουράδες, έβγαζαν φωτογραφίες τους περίπου 800-900 «ταύρους» στο πέταλο. Η κερκίδα θύμιζε κάτι απ’ τα παλιά. Όλοι ήταν «στον αέρα», και το «ΠΑΣ ζούμε Ευρώπη να σε δούμε» αμέσως μετά απ΄ το ένα λεπτό σιγής για τα 5 χρόνια απ’ το θάνατο του Αντεφέμι, ήταν το λιγότερο ξεσηκωτικό…
Ο ΠΑΣ ξεκίνησε δυνατά στο ματς κι ανεβάσαμε σφυγμούς (κι άλλο…) γρήγορα. Σε κάθε μικροευκαιρία σχεδόν πανηγυρίζαμε γκολ(!). Στα μέσα περίπου του ημιχρόνου, μια σέντρα από δεξιά βρίσκει τον Ίλιτς που το «κολλάει» εξ’ επαφής και το πέταλο καίγεται. Δυστυχώς ο «κόρακας», όμως, σήκωσε τη σημαία και ξενερώσαμε ομαδικά. Η αγωνία παρέμεινε μέχρι το 45’.
Μετά από απανωτές καραμπόλες μέσα στην περιοχή της Ξάνθης, που βρισκόταν μπροστά μας, και τη σχετική αναμπουμπούλα στην άμυνά της, ο ήρωας Τσουκαλάς στέλνει τη μπάλα στη γωνία του τέρματος της SKODA και εμάς στα κάγκελα της εξέδρας…κι όσο έκανε με τα χέρια στ’ αυτιά ότι δεν ακούει, τόσο συνεχίζονταν οι άναρθρες κραυγές.
Αφού έπαιξε η σχετική χαλάρωση για ημίχρονο, όλοι ξέραμε ότι θα ακολουθούσε το γνωστό και πάντα επιτυχημένο σύστημα της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια «έμπα ψυχή, έβγα ψυχή». Μπορεί να χαρακτηριστεί και ως βίτσιο!! Έτσι κι έγινε. Εκτός από κανά δύο φάσεις που είχαμε στην επίθεση για να καθαρίσουμε το ματσάκι, τον υπόλοιπο χρόνο τον περάσαμε ταμπουρωμένοι στην άμυνα, οπότε και οι εκφράσεις αγωνίας και φόβου του τύπου “ωωω” και “ουιιιιι”, δίναν και παίρναν.
Εν τω μεταξύ, είχαμε και το χάλι να παρακολουθούμε και το τι γινόταν στα άλλα παιχνίδια, αφού οι διαφορές στη βαθμολογία ήταν ελάχιστες. Κούτσα-κούτσα κι αφού ο Περιστερίδης έβγαλε τα άβγαλτα σε 2 φάσεις από κοντά, φτάσαμε στο ’90. Με το που ακούστηκε το τελευταίο «μαγικό» σφύριγμα ένα μεγάλο πανηγύρι ξεκίνησε με συνθήματα και κραυγές ανακούφισης. Αφού άνοιξαν οι πόρτες, ο κόσμος μαζεύτηκε έξω από τα αποδυτήρια κάνοντας στην άκρη τους μπάτσους. Οι παίχτες βγαίναν στα παράθυρα των αποδυτηρίων τραγουδώντας συνθήματα και σιγά-σιγά έγινε πανδαιμόνιο.
Τεράστια η χαρά για όλους και το μυαλό πολλών πήγε στο Μήτσο που έφυγε τόσο πρόωρα… σίγουρα ήταν εκεί μπροστά φωνάζοντας για τη χαρά της ομάδας.
Α.Φ.
*Αφιερωμένο στον ινδιάνο κανονιέρη του ΠΑΣ, Όσκαρ Αλβαρέζ.
Έκκληση συνταξιούχων Πρέσβεων και συνταξιούχων Πληρεξούσιων Υπουργών Α’ και Β’ Τάξεως προς τον Πρωθυπουργό κύριο Αλέξη Τσίπρα για τη συρρίκνωση των πενιχρών ήδη συντάξεών τους.
Κύριε Πρωθυπουργέ. Γνωρίζετε ότι έχουμε υπηρετήσει τις εκάστοτε κυβερνήσεις με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αυταπάρνηση, δίνοντας καθ’ ολοκληρία τον εαυτό μας στην εκπλήρωση των στόχων τους, σαν κομμάτια της κυβερνητικής μηχανής σε όλα τα αξιώματα που μας είχαν ανατεθεί, είτε ως Διευθυντές του Διπλωματικού Γραφείου του Υπουργού ή της Υπουργού Εξωτερικών, «σφουγγοκωλάριοι» όπως το λένε κάποιοι, ως Διευθυντές της Διεύθυνσης Προσωπικού του Υπουργείου Εξωτερικών, ως ΣΤ Γενικοί Διευθυντές Διοικητικού και αυτοδίκαια Εισηγητές του Ανώτατου Υπηρεσιακού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών, είτε ως μέλη του Ανώτατου Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΥΠΕΞ, όλοι σαν ένα σώμα, μια ψυχή, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μην εφαρμόζουμε τις ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας που δικαίωναν έναν συνάδελφό μας που τον κόβαμε συνεχώς στις προαγωγές, και του κάναμε τη ζωή κόλαση, επικαλούμενοι κάποια στοιχεία αδιασταύρωτα και μη επαληθευμένα προ 30ετίας στην αρχή της καριέρας του.
Και τώρα, με κομμένες συντάξεις των 1.400 Ευρώ, από 3.500 Ευρώ που ήταν κάποτε, αδυνατούμε να πληρώσουμε τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. για τα σπίτια και τις βίλλες μας στην Εκάλη, στο Ψυχικό, στην Κηφισιά και στο Μάτι Αττικής, τα οποία αποκτήσαμε με τις οικονομίες μας στη διάρκεια της μακράς και ευδόκιμης θητείας στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου δεν είχαμε επιτρέψει να εφαρμοστεί καμία απολύτως ακυρωτική απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας που δικαίωνε τον παραπάνω αναφερόμενο συνάδελφό μας.
Ελπίζαμε πως η Πολιτεία θα αισθανόταν την ευγνωμοσύνη της προς εμάς, που κάναμε τόσα καλά στους και στις Υπουργούς Εξωτερικών, ώστε να νιώθουν παντοδύναμοι στο πόστο τους στο Υπουργείο Εξωτερικών απέναντι σε ένα συνάδελφο που δεν είχε το στοχειώδη σεβασμό να αποδεχτεί τη μοίρα του, όπως την καθορίζαμε εμείς, για χάρη τους.
Αψηφήσαμε το λεκτικό και το διατακτικό τόσων και τόσων αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας και επαναλαμβάναμε συνεχώς την ίδια διατύπωση σε κάθε νέα επανάκριση του υπαλλήλου, χωρίς να φοβούμαστε τις συνέπειες της μη συμμόρφωσης στις δικαστικές αποφάσεις. Και όχι μόνο αυτό, όταν ο συνάδελφός μας απομακρυνόταν βίαια από το ΥΠΕΞ στο 60ο έτος της ηλικίας του, χωρίς να έχεις συμπληρώσει 35ετία, χωρίς δηλαδή να παίρνει πλήρη σύνταξη αλλά μόνο μια κακομοίρικη, εμείς φροντίσαμε το 2007 το νέο νομοσχέδιο του ΥΠΕΞ που τροποποιούσε την παλιά διάταξη και δεν επέτρεπε να πεταχτεί κάποιος στην πρόωρη σύνταξη πριν συμπληρώσει την 35ετία, και καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε τη συζήτηση στη Βουλή και την ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου, ώστε να είναι σίγουρο ότι ο συνάδελφός μας θα πεταγόταν σίγουρα στα σκουπίδια με την πρόωρη σύνταξιοδότησή του και δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί των διατάξεων του νέου ψηφιζόμενου νόμου για να υπηρετήσει 35 χρόνια όπως όλοι οι άλλοι πολίτες.
Αυτό έπρεπε εσείς κύριε Πρωθυπουργέ να το έχετε λάβει υπόψη, ώστε εμείς οι Συνταξιούχοι Πρέσβεις, να μην υποστούμε μειώσεις στις συντάξεις μας, και να μην κινδυνεύουμε να μας πάρουν το σπίτι με πλειστηριασμό, επειδή δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε τον ΕΝ.Φ.Ι.Α.
Το να συνεχίσουμε να ζούμε στις βίλλες μας στην Εκάλη, στο Ψυχικό, στην Κηφισιά και στο Μάτι Αττικής, είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα και προνόμιο, για εμάς που δώσαμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας στην εκπλήρωση της αποστολής μας και δεν εφαρμόσαμε ποτέ ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας που δικαίωναν τον συνάδελφο.