Σας παρουσιάζουμε ένα μικρό «παιχνίδι» που κάναμε με τρεις συνεργάτες του HUMBA!, προς τιμή του μεγάλου παίχτη Γιόχαν Κρόιφ, πολύ λίγες ημέρες μετά το θάνατό του. Κώστας Καλφόπουλος, Ανδρέας Κίκηρας και Χρίστος Χαραλαμπόπουλος επιλέγουν ένα τραγούδι και έναν πίνακα ζωγραφικής ή μια ταινία, όλα προϊόντα Ολλανδών καλλιτεχνών, που πιστεύουν πως ταιριάζουν με τον Γιόχαν Κρόιφ.
Χρίστος Χαραλαμπόπουλος:
Ο Γιόχαν ήταν τόσα, μα τόσα πολλά. Ακούγονται εύκολα και όμορφα αλλά ήταν πολύ δύσκολο να γίνουν. Απαιτούσαν χαρακτηριστικά και ποιότητες που δεν ανιχνεύονται στο “μετρήσιμο «ποδοσφαιρικό” σύμπαν, όπως το όραμα, η χαρά και η λύπη. Γιατί το ποδόσφαιρο του Γιόχαν δεν ήταν ένα παιχνίδι της νίκης.
Ήταν μία τεράστια σύνθεση που ανάμεσα στα άλλα απαιτούσε μέθοδο, προσπάθεια, επιμονή, ταλέντο και ευφυΐα για να σε οδηγήσει μέχρι την νίκη μέχρι την χαρά, χωρίς να μπορεί να στην εγγυηθεί κιόλας. Όπως και η ζωή. Το ποδόσφαιρο του Γιόχαν το χαζεύεις και χάνεσαι, όπως όταν σταθείς μπροστά στην Νυχτερινή περίπολο του Ρέμπραντ ή κάθεσαι να ακούσεις το κονσέρτο για πιάνο αρ. 3 του Ραχμάνινοφ.
Aνδρέας Κίκηρας:
Ακόμα και σε γενιές σαν τις δικές μας που οριακά τον προλάβαμε-δεν τον προλάβαμε ως πιτσιρικάδες, πάντα ο Κρόιφ απολάμβανε ένα ευρύ ρισπέκτ … για διάφορους λόγους, πέρα κι από το ελευθέριο στιλ του στο γήπεδο, όντως ήταν σαν ζαρκάδι – κάτι το κάπνισμα, κάτι η θαμπή ανταρσία του το ’78 (που μάλλον συγκυριακά αποδόθηκε σε πολιτική/αντιχουντική στάση, υπήρχαν φαίνεται κι άλλα θέματα, είτε εμπορικά είτε οικογενειακά, καθώς λέγεται), κάτι το μαλλί, το 14, ο Άγιαξ, η Μπαρτσελόνα, η δουλειά του με τους πιτσιρικάδες… – ταυτόχρονα μέινστριμ και αντισυμβατικός, σαν τους Μπιτλς ένα πράγμα. Κι είχε κι ένα φανταστικό ονοματεπώνυμο, τρομερά εύηχο -αν και Ολλανδός. Μ’ άλλα λόγια “δεν γίνεται” να μη σ’ άρεσε ο τύπος, ένα τόσο στιβαρό πακέτο χωρίς να ναι καθόλου clean…
Για μουσική στέλνω ένα κομμάτι early 90s αφιερωμένο σε ‘κείνον, το Cruyff, Flying Dutchman, ένα bossa-nova-ίζον από τους Γιαπωνέζους Bridge, ήταν μια συλλογή που είχα (και τώρα έχω χάσει) με ποδοσφαιροτράγουδα, του γιαπωνέζικου indie label Trattoria (”Bend it”, την έλεγαν).
Για πίνακα, στέλνω τον Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων, του Ιερώνυμου Μπος: Στα αριστερά του τρίπτυχου, πίσω από το Θεό, τον Αδάμ και την Εύα, ο Μπος έχει αφήσει λίγο ελεύθερο χώρο, ένα γηπεδάκι της Εδέμ για να ‘χουν να παίζουν ο Κρόιφ και οι συν αυτώ…
Κώστας Καλφόπουλος:
Πάντα ξεχώριζα τρεις φυσιογνωμίες: ο Κούδας, ο Κρόιφ και ο Μενόττι, ακριβώς γιατί και οι τρεις κάπνιζαν στο ημίχρονο ή στον πάγκο.
Ένα ορχηστρικό κομμάτι, το Chanson Pour Milan του Tonny Eyk, αφιερωμένο στον Κρόυφ, από τη συλλογή “Theme From No. 14 – Johan Cruyff” και αντί για πίνακα θα παραθέσω ένα βίντεο από την ταινία του Maarten de Vos, Nummer 14 Johan Cruijff.
Τα υπόλοιπα για τον Hendrik Johannes Cruijff εν καιρώ…