Στις 10 Ιουλίου τέλειωσε το 15ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου , με πρωταθλήτρια Ευρώπης την Πορτογαλία στην παράταση (109ο λεπτό) με γκολ του Éder.
Έτσι λοιπόν απευθύναμε κάποιες τελικές ερωτήσεις σε συνέχεια του αφιερώματός μας στο 23ο τεύχος και το δισκάδικο (Rock ‘n’ Roll Circus) & η ιστοσελίδα El Sombrero μας απάντησαν λιτά κι απέριττα. «Special Guest» η ιστοσελίδα Οι Πτήσεις του Μπέργκαμπ που από το 21ο τεύχος συνεργάζονται μαζί μας (και τη σκαπούλαραν από το 23ο λόγω παρακολούθησης προπονήσεων & φιλικών αγώνων των 24 φιναλίστ).
Ακολουθούν οι ερωτήσεις καθώς επίσης κι οι απαντήσεις τους.
- Ποια η γεύση που σας μένει με το τέλος του EURO 2016;
- Ποια ήταν η πιο διεγερτική και ποια η πιο απογοητευτική στιγμή;
- Καλύτερος παίχτης; Χειρότερος;
- Ήταν όντως άξια Πρωταθλήτρια Ευρώπης;
- Ιδανικότερη 11άδα (ή και 18άδα, αν υπάρχουν τέτοιες ορέξεις)
Στην πραγματικότητα και παρακολουθώντας τη ροή και την ποιότητα των αγώνων ήταν νομοτελειακά επόμενο το αποτέλεσμα. Κανείς δεν έπαιξε σπουδαία μπάλα, μονάχα οι οπαδοί από τα Νησιά {Σ.τ.ΠιΖήτα: οι άνθρωποι από την τόση αγγλοφιλία τους θεωρούν την εθν.Ιρλανδίας ως «Μ.Βρετανία». Οι Pogues θα δώσουν την απάντηση που τους αρμόζει} έδωσαν στίγμα στην κερκίδα κι αυτό το αποκρουστικό παρεάκι με πιστωμένη πια και τυπικά την «αυθεντία» στον Φερνάντο έδωσε τη χαριστική βολή. Το hashtag του τουρνουά πρόεκυψε αβίαστα από το στόμα του Μπακόπουλου. #βλέπετε,ξερνάειοάνθρωπος
- Στον αγώνα μεταξύ Αγγλίας και Ουαλίας όλα έμοιαζαν ονειρικά. Δύο αγώνες μετά, η μέρα της μαρμότας πάτησε πάλι play.
- Ο καλύτερος παίκτης του Euro ήταν αυτός που δεν έπαιξε. Will Grigg’s On Fire
- Δεν αντιλαμβανόμαστε έννοιες τύπου «παλικαρίσια», «ορθολογισμός», «ρεαλισμός», «χτίσιμο» και διάφορα άλλα τινά μέσα από επιτυχίες ομάδων τύπου Πορτογαλίας ή ακόμη-ακόμη Ελλάδος (που είχε βέβαια κερδίσει την πλειοψηφία των αγώνων της). Αντίστοιχος παραλληλισμός περί φιλότιμου και άλλων δεινών υπάρχει σε αμέτρητα μουσικά groups της μίας επιτυχίας που θα χαθούν, ελλείψει λάμψης, στη λήθη. Σχετικό πράγμα η αξία, αν έχει προηγηθεί και το Ουγγαρία-Πορτογαλία 3-3.
- (1) Gordon Banks
(2) Gary Neville (4)Terry Butcher (5) Bobby Moore (3)Stuart Pearce
(7) David Beckham (6) Bryan Robson (10) Sir Bobby Charlton – Paul Gascoigne
(9) Michael Owen . (11) Gary Lineker
(κατάλαβαμε πως πρόκειται για αυτό το euro, όμως εμείς θέλουμε να βάλουμε αυτή που αγαπάμε. Η οποία πιστεύουμε πως όπως είναι τώρα, θα τα κατάφερνε μια χαρά κ σε αυτό το euro. Άλλωστε ο Sir Bobby είπε για το ματς Ισλανδία-Αγγλία, όταν ρωτήθηκε για το πώς η ομάδα του ’66 θα αντιμετώπιζε τον αγώνα: “We would have won 1-0” “Only 1-0??” ρώτησε ο ρεπόρτερ “Yes,” είπε ο Bobby “Most of us are in our 70’s now…”)
- Η γεύση που αφήνει το φετινό Γιούρο είναι γλυκόπικρη. Απ’ τη μία υπήρχε ένα μεγάλο αίσθημα χαράς για το γεγονός πως γουστάρουμε -όπως όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι- τα μεγάλα τουρνουά και αυτό θα βλέπαμε για ένα μήνα, απ’ την άλλη η έλλειψη παικτών-συμβόλων και η ποιότητα ποδοσφαίρου που (στα δικά μας τουλάχιστον μάτια) είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα ποσά που δίνονται στην σύγχρονη βιομηχανία του ποδοσφαίρου, μας άφησε ένα αίσθημα λύπης. Δυστυχώς το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει κι έχει αλλάξει πολύ (προς το χειρότερο) στις μέρες μας
- Η πιο διεγερτική στιγμή; Δεν ξέρω και ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια. Ίσως εκείνο το ψαλιδάκι του Σακίρι. Ίσως εκείνο το γκολ του Στάριτζ με την Ουαλία στο τέλος της αναμέτρησης. Ίσως το σύνθημα των Β.Ιρλανδών για τον Γουίλ Γκρίγκ, ίσως το γκολ-κούπα του τίμιου Πορτογάλου Έντερ στην παράταση του τελικού. Απογοητευτική στιγμή υπάρχει σίγουρα και δεν είναι άλλη (κι) απ’ τη φετινή παρουσία των Άγγλων στη διοργάνωση. Πολύ καλό ρόστερ και τραγική διαχείριση απ’ τον Χότζσον, κόντρα μάλιστα σε όσα μας είχε δείξει η ομάδα στα προκριματικά. Πώς είναι δυνατόν να παρουσιάζει τέτοια εικόνα με τόσο ταλέντο; Γιατί να μην αγωνιστεί καθόλου ο Στόουνς στο κέντρο της άμυνας όταν μάλιστα έχεις μεγάλο πρόβλημα να βγάλεις την μπάλα μπροστά; Πού ήταν ο Μπάρκλεϊ στον άξονα και γιατί αγωνίστηκε ο Ρούνεϊ εκεί ως οχτάρι; Αυτά και ακόμα περισσότερα για μια ομάδα που αποκλείστηκε απ’ τους Ισλανδούς χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο (για ακόμα μία φορά) σε εχθρούς και φίλους.
- Καλύτερος παίκτης ο Γκάρεθ Μπέιλ. Με διαφορά απ’ τον δεύτερο. Δεν έφτασε στον τελικό αλλά ήταν εξαιρετικός σε όλους τους αγώνες, με απίστευτες δυνάμεις και δίχως ίχνος βεντετισμού προς τους (περισσότερους) άσημους συμπαίκτες του. Τέτοιος σούπερ σταρ- εργάτης δεν υπάρχει άλλος στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Να έχεις κερδίσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης, να βρίσκεσαι δύο γκολ πίσω στο 90′ του ημιτελικού και εσύ να προσπαθείς και να δίνεις το 200% των δυνατοτήτων σου, δίχως αύριο. Συγκινητικός, υπερταλαντούχος και απόλυτος ηγέτης μιας ομάδας που προσωπικά θέλαμε να τη δούμε να σηκώνει το τρόπαιο. Χειρότερος με διαφορά ο Κέιν της Αγγλίας . Πήγε στο Γιούρο ως το απόλυτο κανόνι των τριών λιονταριών και αυτό που κατάφερε να πετύχει ήταν να γίνει ο περίγελος της διοργάνωσης. Εκτελούσε τα κόρνερ κάκιστα. Προσπαθούσε νε εκτελέσει τα φάουλ όπως ο Κριστιάνο χαρίζοντάς μας μοναδικές στιγμές γέλιου, εννοείται πως δε σκόραρε και γενικά ήταν ο χειρότερος όλων, καταστρέφοντας ο ίδιος την εικόνα του. Χάρι Κέιν δεν είσαι ούτε ο Ρονάλντο, ούτε ο Ανρί, ούτε ο Ζλάταν, ούτε καν ο Σίρερ όταν έπαιζε στη Σαουθάμπτον.
- Η Πορτογαλία δεν παρουσίασε όμορφο ποδόσφαιρο και δεν προσπάθησε καν για κάτι τέτοιο. Προσωπικά δεν ήμασταν μαζί της αν και στον τελικό κάτι ο Σάντος, κάτι ο τραυματισμός του Ρονάλντο, κάτι ο Πατρίς ο Εβρά που δεν θέλουμε να βλέπω ούτε ζωγραφιστό, μας έκαναν να λυγίσουμε (το γκολ του Έντερ πανηγυρίστηκε φτάνοντας από το σαλόνι στην κουζίνα) και να είμαστε μαζί τους. Η καλύτερη ομάδα δεν κέρδισε το Ευρωπαϊκό. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όταν όμως φτάνεις σε μια κατάκτηση μιας διοργάνωσης κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μειώσει αυτό που έχεις καταφέρει. Ο καθένας παλεύει με τα δικά του “όπλα”, με τον δικό του τρόπο για να καταφέρει κάτι. Οι Πορτογάλοι απ’ την στιγμή που κέρδισαν τη διοργάνωση, κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τους αμφισβητήσει. Αν είχαν χάσει στον τελικό, λογικά κανένας δεν θα τους θυμόταν σε μερικά χρόνια. Εκεί όμως είναι και η μαγκιά του αθλητισμού. Η νίκη απέχει χιλιοστά απ’ την ήττα και ο “ήρωας” το ίδιο απ’ τον λούζερ. Ο αθλητισμός (και το ποδόσφαιρο) άλλωστε είναι γεμάτος από τέτοια παραδείγματα.
- Ρούι Πατρίσιο (τέρμα), Νιλ Τέιλορ (αριστερό μπακ), Πέπε (στόπερ), Άσλει Γουίλιαμς (στόπερ), Σέντρικ (δεξί μπακ), Ρενάτο Σάντσεζ (κεντρικό χαφ). Άαρον Ράμσει (κεντρικό χαφ), Τόνι Κροος (κεντρικό χαφ), Διμίτρι Παγιέτ(αριστερό εξτρέμ), Γκάρεθ Μπέιλ (επιθετικός) και Αντουάν Γκριεζμάν (δεξί εξτρέμ).
- Τρία τέσσερα σημεία που ξεχωρίσαμε στον ένα μήνα του EURO:
- Δεν υπήρξε η ομάδα που ξεχώρισε. Η Γερμανία υποτίθεται ότι κατέβηκε ως το απόλυτο φαβορί, η εικόνα της όμως δεν ήταν τέτοια, παρά τη βελτίωσή της ματς με το ματς. Ήταν εμφανής η έλλειψη πίστης και συγκέντρωσης (ας μην ξεχνάμε ότι γίναμε μάρτυρες της πρώτης γκάφας του Νόιερ σε σημαντικό παιχνίδι). Παρά τις καίριες απουσίες στον ημιτελικό, λύγισε από μια ομάδα που απλώς ήθελε περισσότερο τη νίκη.
- Η αποθέωση της σκοπιμότητας. Το νέο φορμάτ της διοργάνωσης επέβαλλε μπόλικο κυνισμό στη φάση των ομίλων. Οι μικροί φοβούνταν μήπως χάσουν, οι μεγάλοι δεν χρειαζόταν να κερδίσουν. Σε ένα τετραδιάκι ο Φερνάντο Σάντος έχει σημειώσει: «όταν μπορείς να περάσεις και με τρεις ισοπαλίες γιατί να προσπαθήσεις για κάτι παραπάνω;».
- Πολλές ιστορίες με απρόσμενους νέους πρωταγωνιστές. Τα φώτα έπεσαν δικαίως στους Ουαλούς και τους Ισλανδούς, που επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργήσει από τα προκριματικά. Κοντά σε αυτούς, viral έγιναν οι Ιρλανδοί (μη μας βάζετε να τους χωρίζουμε, να χαρείτε. Το βόρειο κομμάτι του νησιού είναι υπό βρετανική κατοχή), ενώ μας εξέπληξε η εντελώς μη αναμενόμενη πορεία της Ουγγαρίας. Τέλος, η Αλβανία με τους 3 βαθμούς και τα 2 γκολ, γέμισε με απέραντη χαρά χιλιάδες Αλβανούς που με την παρουσία τους έδωσαν λίγο παραπάνω οπαδικό ηλεκτρισμό στα ελληνικά καφενεία.
- Ο εθνικισμός παίζει μπάλα. Στις κερκίδες των εθνικών ομάδων έχει πέσει μπόλικη εθνικιστική κοπριά και τα «μπουμπούκια» άνθισαν μέσα στο ευρύτερο δεξιοφασιστόστροφο αντιευρωπαϊκό κλίμα. Οι ελίτ πέφτουν από τα σύννεφα, ως συνήθως, και το ποδόσφαιρο μετατρέπεται σε «θέαμα» για λίγους, με ακριβότερα εισιτήρια, αυστηρότερους ελέγχους, δυσκολότερες μετακινήσεις κτλ.
- Η πιο διεγερτική στιγμή: Τα πέναλτι στο Γερμανία-Ιταλία. Δυο μυθικοί τερματοφύλακες κομπλάρουν τους εκτελεστές, οι οποίοι φέρονται είτε σαν ηλίθιοι (Ζάζα, Πελέ) είτε σαν να μην έχουν εκτελέσει ποτέ πέναλτι (Σβαϊνστάιγκερ), με τη διαδικασία να φτάνει τα 18 χτυπήματα και όλοι εμείς από τους καναπέδες μας να απολαμβάνουμε μια από τις πιο απολαυστικές στιγμές «στα πέναλτι» της σύγχρονης ιστορίας. Μπόνους διεγερτική στιγμή η ντεμί Κρόιφ-τερν του Κανού στην ουαλική σφαλιάρα που έσκασε στις μπλαζέ βέλγικες φατσούλες.
Η πιο απογοητευτική στιγμή: Ήταν η στιγμή που ζήσαμε όταν ολοκληρώθηκε το τέταρτο και τελευταίο παιχνίδι της Βόρειας Ιρλανδίας χωρίς ο κύριος Ο’Νιλ να μας έχει κάνει τη χάρη να ρίξει στη μάχη, έστω και λίγα δευτερόλεπτα, τον Γουίλ Γκριγκ που ήταν on fire.
- Καλύτερος παίχτης: Ο Άαρον Ράμσεϊ. Το ξανθό του κεφάλι βρισκόταν παντού και οι κινήσεις του άφηναν την αίσθηση ότι στο γήπεδο υπάρχει ένας επαγγελματίας που του ‘ρθε καλοκαιριάτικα να παίξει μπάλα με τους εφήβους. Ο πιο ολοκληρωμένος κεντρικός χαφ στον κόσμο. Ή τουλάχιστον ως τέτοιος έπαιξε φέτος το καλοκαίρι. Η απουσία του στον ημιτελικό με την Πορτογαλία άφησε εκεί στο ουαλικό κέντρο μια τρύπα που δεν γέμιζε όσο κι αν ανέμιζε το μαλλί του ο Τζο Άλεν. Από κοντά στη μάχη για το βραβείο του MVP ο ανίκητος Πέπε και ο Γκριεζμάν με τα κολπάκια του.
Χειρότερος παίχτης: Εντάξει, υπάρχει ο Ζλάταν που εμφανίστηκε βαρύς και νυσταγμένος, ο Χάρι Κέιν με τις εμμονικές εκτελέσεις κόρνερ στην απέναντι γωνία της περιοχής, ο Πογκμπά που είχε το νου του στη μεταγραφή του, ο σούπερ χασογκόλης Λουκάκου αλλά κανείς μα κανείς δεν ήταν χειρότερος σε αυτό το Euro από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Κανείς. Με εξαίρεση του άλμα-γκολ στο ματς με την Ουαλία, ο Κριστιάνο χαλούσε τις επιθέσεις τις ομάδας του, δημιουργούσε νευρικότητα και άγχος, έκανε προκλητικές και άστοχες δηλώσεις, νιαούριζε σαν παιδί του δημοτικού που βαριέται να πάει Αγγλικά, έριχνε τον τόνο στο πρέσινγκ προκαλώντας μικρά εγκεφαλικά στον Σάντος, σούταρε σαν χαζός καμιά 15αριά φάουλ και τελικά έκανε τη χάρη στην ομάδα του να χτυπήσει στον τελικό, απελευθερώνοντας την Πορτογαλία να παίξει αυτό το σκληρό και μεθοδικό ποδόσφαιρο, αντέχοντας κόντρα σε μια ομάδα που αν μη τι άλλο ήταν καλύτερη. Άξιος.
- Ναι. Κατηγορηματικά και σκέτα και κόντρα σε όλες τις ενστάσεις που εγείρει πάντα μια τέτοια κουβέντα. Οι Πορτογάλοι βρέθηκαν σε μια κατάσταση που ξεκίνησε στραβά, συνεχίστηκε άσχημα και θα μπορούσε να κλείσει καταστροφικά. Την αντιμετώπισαν και ο Σάντος, που δεν φημίζεται για τις δυναμικές του εκκινήσεις, άλλαξε τσιπάκι στην ομάδα του τη στιγμή που έπρεπε. Μέχρι να φτάσουν στην τετράδα, οι Πορτογάλοι απέκλεισαν ομάδες που έμοιαζαν σε καλύτερη κατάσταση και είχαν χτίσει ένα σχετικό momentum. Όταν πια ήταν στην τετράδα, είχαν εξελιχθεί αθόρυβα στην ομάδα με την οποία κανείς δεν θέλει να μπλέξει. Το πλεονέκτημα αυτό το κεφαλαιοποίησαν μέχρι τέλους, και όλα αυτά με τον (κακό) Ρονάλντο και την τύχη να παρεμβαίνουν όσο χρειαζόταν εκεί που χρειαζόταν.
- Πάμε με ένα 4-3-3 επειδή μας βολεύει καλύτερα: τέρμα ο Νόιερ, δεξιά ο Σρνα (παρά τα μόλις τέσσερα παιχνίδια του), αριστερά ο Γκερέιρο, στόπερ ο Πέπε με τον Ασλεϊ Γουίλιαμς, Ράμσεϊ και Ζοάο Μάριο στα χαφ, μπροστά τους ο Σάντσες, στα άκρα της επίθεσης Νάνι και Μπέιλ, Γκριεζμάν στην κορυφή. Και αλλαγές: Κουαρέσμα για να κάνει το κομμάτι του, Τόνι Κρος, Ντράξλερ, Μπονούτσι, Μπλαζικόφσκι, Γκούναρσον για τα πλάγια, Παγιέ και Γουιλ Γκριγκ.