Το νέο και ολόφρεσκο HUMBA! 24 κυκλοφορεί. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το editorial του νέου τεύχους που είναι αφιερωμένο στους αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων και τους μετανάστες, τα πρόσωπα που μας απασχόλησαν αρκετά στους δύο προηγούμενους μήνες.
BODY SHAMING, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2016
Θα τα έχετε διαβάσει τόσες και τόσες φορές: «ο αθλητισμός ενώνει», «ο αθλητισμός δεν κάνει διακρίσεις», «το μεγαλείο ψυχής», «η σημασία να παραμένεις άνθρωπος», «όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί». Αμέτρητα τα κλισέ που συνοδεύουν τα κείμενα και τις συζητήσεις μας για τις δυνατότητες που προσφέρει ο αθλητισμός. Σίγουρα θα τα έχετε διαβάσει και στις σελίδες μας.
Η επικαιρότητα των τελευταίων δύο μηνών έφερε στο προσκήνιο, για πολλοστή φορά, ανθρώπους που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ως κάτι «ξένο», ως κάτι «άλλο», που ενίοτε δεν μας αφορά περισσότερο από μια καλογραμμένη συναισθηματική ανάρτηση στα social media. Αναφερόμαστε στους αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων και τους μετανάστες.
«Παρ’ τα πόδια σου και παίξε μπάλα, ρε! Ανάπηρος είσαι;»
Οι επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών των Παραολυμπιακών Αγώνων δεν ήταν ούτε οι πρώτες ούτε οι τελευταίες. Όπως δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το φίλαθλο κοινό της χώρας, από τους δημοσιογράφους μέχρι και τον τελευταίο θεατή, θα αναγνωρίσει τη λεβεντιά τους μόνο κατά τη διάρκεια των αγώνων και όχι τις υπόλοιπες 350 μέρες του χρόνου. Και όλη αυτή η αποθέωση την ίδια στιγμή που αυξάνονται οι περικοπές σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο στα επιδόματα και τις υπηρεσίες που λαμβάνουν τα ΑμεΑ, για να μην πούμε για τις ανύπαρκτες υποδομές. Πόσο ειρωνικό;
Οι αποκαλύψεις του αρσιβαρίστα Παύλου Μάμαλου για το bullying που δεχόταν μικρός εξαιτίας της αναπηρίας του δεν γνώρισε την προβολή που θα έπρεπε παρότι μίλησε για ένα θέμα που, λόγω της τραγικής περίπτωσης του Βαγγέλη Γιακουμάκη, είναι από τα πλέον επίκαιρα. Αν στη θέση του ήταν ο Λευτέρης Πετρούνιας, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όσο και να επιλέγουν μερικοί να τονίζουν το «όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί», η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Ένας χρυσός Ολυμπιονίκης, ο Παύλος Μάμαλος (σ.σ. Το κείμενο γράφτηκε πριν δούμε τους Έλληνες Παραολυμπιονίκες να φωτογραφίζονται ως προσκεκλημένοι της Βουλής. Το ότι ο Μάμαλος και κάμποσοι ακόμα φωτογραφίστηκαν και με τα Χρυσά Αυγά, δηλαδή με αυτούς που επιφυλάσσουν μόνο θάνατο στους μη αρτιμελείς, μας ξεπερνά…), εξέφρασε δημόσια τις αθλιότητες που υπέμενε μικρός και όμως η Πολιτεία δεν θα φροντίσει να τον στείλει μαζί με τους άλλους Παραολυμπιονίκες σε όλα τα σχολεία για να διδάξουν στα παιδιά τη σημασία να αποδέχεσαι το διαφορετικό. Και ξέρετε γιατί; Γιατί κανένας δεν θέλει να κάνει πρότυπα ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορεί να ταυτιστεί η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας.
Σε μία κοινωνία που το καθημερινό υβρεολόγιο βασίζεται αποκλειστικά σε ό,τι θεωρείται κοινωνικά μη αποδεκτό (ανάπηρος, μικροτσούτσουνος, χοντρή, φακλάνα, καθυστερημένος κ.λπ.), πώς θα μπορούσε ένα ανάπηρος να εμπνεύσει; Πώς μπορεί να εμπνεύσει κάποιος που χρησιμοποιείται μόνιμα ως βρισιά;
«Ήρθαν οι πρόσφυγες να πάρουν το ψωμί μας»
Την παραπάνω φράση άκουγαν κάθε μέρα οι πρώτοι πρόσφυγες που κατέφθασαν στον Πειραιά το 1922. Δυστυχώς, παρότι πέρασαν 96 χρόνια από τότε, κάποιοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων φρόντισαν να θυμίσουν ξανά σε κατατρεγμένους ανθρώπους πως η μαλακία δεν γνωρίζει σύνορα.
Όσοι μεγαλώσαμε στα 90s, μπορούμε εύκολα να φέρουμε στο μυαλό μας τους γονείς μας να μας προτρέπουν να μην παίζουμε με τα Αλβανάκια γιατί μπορεί να κολλήσουμε ψείρες. Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε αυτό ήταν ένα πανελλαδικό γεγονός, ενώ τώρα αυτή η άθλια συμπεριφορά μερικών βλαμμένων γονέων δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος παντού. Το λες και «πρόοδο», ως ένα σημείο.
Τα όσα διαδραματίζονται εντός ή εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών θέτουν πολλά ερωτήματα για το πώς μπορούμε να συγχρωτιστούμε δημιουργικά μαζί τους. Κάτι οι συλλογικές κουζίνες, κάτι η διανομή αγαθών πρώτης ανάγκης, κάτι η από κοινού διαβίωση σε καταλήψεις στέγης, κάτι τα μαθήματα ελληνικών, όλα προσφέρουν σημαντική βοήθεια κοινωνικοποίησης.
Εμείς όμως θα θέλαμε να σταθούμε σε μια άλλη πλευρά της αλληλεγγύης που πρέπει σιγά σιγά να πάρει σάρκα και οστά. Δεδομένου του ότι «κέντρα φιλοξενίας» υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, μήπως είναι καιρός οι κατά τόπους σύνδεσμοι οπαδών και αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες να αναλάβουν την πρωτοβουλία να έρθουν κοντά στους μετανάστες με αθλητικούς όρους; Η στάση των ερασιτεχνικών τμημάτων του Ηρακλή (Τζούντο), της ΑΕΚ (Άρση Βαρών) και του ΠΑΟ (Πινκγ Πονγκ) απέδειξε την ουσία του αθλητισμού, όταν αυτός δεν εξαρτάται από προέδρους-επιχειρηματίες-μαφιόζους και την πολιτική ουδετερότητα των επίσημων φορέων.
Να μοιραστούν μπάλες στα παιδάκια, να διοργανωθούν γιορτές και μίνι αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, να φέρουν μετανάστες στις κερκίδες τους οι οπαδοί, να πάρουν νεαρούς μετανάστες να προπονούνται μαζί τους οι αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες, να αναγκάσουν οι οπαδοί τις διοικήσεις των ομάδων τους να δώσουν εισιτήρια σε μετανάστες και οποιαδήποτε άλλη παρόμοια ιδέα μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα συναδέλφωσης και κοινωνικοποίησης μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Μόλις πέρυσι, οι οπαδοί πολλών συνδέσμων έδειξαν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη στους μετανάστες. Καιρός να γίνει και τώρα που κάπως έχει «ομαλοποιηθεί» η παραμονή τους εδώ.
Αν θέλουμε, ως οπαδοί, να βγούμε μπροστά και να ανατρέψουμε την κυρίαρχη ιδέα για την πάρτη μας, μάλλον θα πρέπει να κάνουμε και τέτοια πράγματα. Πράγματα που θα ξεφεύγουν από το αναμάσημα των ίδιων ιδεών και θα γίνονται talk of the town. Δεν νομίζετε;
ΥΓ. Να σε λένε Στιβ, το επίθετό σου να έχει κατάληξη «όγλου» και εσύ να πουλάς «ελληνικότητα». Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι, δηλαδή…