Επεράσαμ’ όμορφα-όμορφα και τούτη τη φορά: καλύτερο απ’ τ’ αναμενόμενο, το Μουντιάλ της Ρωσίας μπαίνει στον επίλογό του. Λέγαμε ότι τουλάχιστον ως προς τα μεγέθη των κρατών, οι 8 ήταν χωρισμένοι σε γίγαντες και νάνους. Το σκορ βγήκε 2-2, κι έτσι έχουμε μια ρεπετισιόν ενόψει τελικού.
Η Παρασκευή
Δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο, να δουλεύεις και να προσπαθείς να προλάβεις τις μεσημεριανές τηλεθεάσεις σε αυτό το Μουντιάλ. Στο βραζιλιάνικο (2014) τα ματς ξεκινούσαν πολύ αργότερα, ενώ τα προηγούμενα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάπως είχαν κουτσοβολευτεί. Με τη βοήθεια της web tv και με εναγώνια τρεξίματα στα ΜΜΜ, έχασα μόνο ένα 15λεπτο από το Γαλλία-Ουρουγουάη (30-45′), που όμως είχε τις 2 καθοριστικές κεφαλιές, τη σβουριχτή του Βαράν και την κουτουλιά του Κάσερες με το απίθανο σώσιμο του Γιορίς (και το ουράνιο σουτ του Γοδίν). Ακόμα πιο καθοριστικά, ο γενικά αξιόπιστος Μουσλέρα έβαλε ουσιαστικά ένα αυτογκόλ, αρχειοθετώντας από νωρίς τον πρώτο προημιτελικό. Ποτέ δεν θα μάθουμε πώς θα ‘ταν (αν) με Καβάνι, ευτυχώς τουλάχιστον οι της Σελέστε δεν τον έριξαν βορά, μην πάθει κάτι πολύ χειρότερο. Όσοι μπήκαν να βοηθήσουν γέννησαν συμπόνια, σαν τον γέρο ραγκμπίστα Ροντρίγκεζ και τον πρωτόφαντο, φανερά εκτός κλίματος Ουρεταβισκάγια, εκ Βασκονίας ορμώμενο πιθανότατα. Η Ούρου κέρδισε μόνο συμπάθειες και μάλλον ήταν η 2η καλύτερη μη ευρωπαϊκή ομάδα του Μουντιάλ, αλλά δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει να ξαναεμφανιστεί τόσο καλή στις προσεχείς διοργανώσεις, μια και οι ηλικίες πολλών καλών της είναι αρκετά προχωρημένες.
Αντίθετα οι Γάλλοι είναι τζόβενα, κι επιβεβαίωσαν κάτι που έχει συμβεί τόσες φορές και μάλλον πρέπει να έχουμε υπόψη σαν αξίωμα σε διοργανώσεις τύπου Μουντιάλ, που λέει μην κοιτάς πώς ξεκινάει, ή τι μπάλα παίζει μια ομάδα που περνά από τους ομίλους, όσο το τι λύσεις έχει, πόσο καλά μοιράζει τον χρόνο μεταξύ των 23, πόσο ομάδα εμφανίζεται. Ο Ντεσάν μπορεί να μη μοιάζει με ιδιοφυΐα της προπονητικής, έχει όμως δώσει χρόνο σε 21 από τους 23 παίχτες του (μόνο ο –και ψιλοτραυματίας- Μεντί και ο 3ος γκαρντιάν Αρεολά έχουν δει όλο το Μουντιάλ από τον πάγκο), χτίζοντας από ματς σε ματς μια όλο και καλύτερη εικόνα, με κολόνες τους Γιορίς, Βαράν, Καντέ και Γκριεζμάν, την απρόβλεπτη γκάμα των Πογκμπά κι Εμπαπέ, και τους περιφερειακούς ήρωες σαν τον Παβάρ, το Φεκίρ, ακόμα και τον Τολισό.
Ο 1ος προημιτελικός άφησε μια αίσθηση της κούρασης από τα απανωτά ματς που έχουν ήδη αρχίσει να βαραίνουν τους παίχτες, όμως ο 2ος ήταν αυτό που λεν τιτανομαχία. Γενική αίσθηση ότι η Βραζιλία ατύχησε, βγάζοντας συνολικά μια εικόνα πολύ καλύτερη, πιθανά απ’ όλα τα Μουντιάλ μετά το 2002. Η Σελεσάο μπήκε φουριόζα δίνοντας την αίσθηση ότι θα προηγηθεί νωρίς, αντ’ αυτού ήρθε το τρελό του Φερναντίνιο, που έφερε το ματς τελείως στα μέτρα των Βέλγων. Οι διαβόλοι δικαιώνουν πια το προσωνύμιό τους (κάποιος που δεν είχε προλάβει την ομάδα του ’80 δικαιολογημένα θ’ αναρωτιόταν πώς διάολο τους ονομάτισαν έτσι), έχοντας συνέλθει από τις φάπες των προηγούμενων διοργανώσεων και με συναίσθηση της ιστορικότητας της περίστασης ως μέλη μιας χαρισματικής γενιάς. Σκεφτείτε μόνο πόσο αδιάφορη, ανιαρή, πληκτική παρουσία είχε το Βέλγιο σε Μουντιάλ και Γιούρο για τουλάχιστον μια 20ετία, τότε που ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει ήταν οι αδελφοί Μπενζά και η ψυχάρα Βίλμοτς {ο οποίος είχε προβεί σε δηλώσεις εναντίον του Κουρτουά και του πατέρα του}.
Η Βραζιλία εκ των πραγμάτων θα χρειαστεί ν’ αναδιαρθρώσει ολόκληρη την άμυνά της –πιθανά γύρω από τον Μαρκίνιος εφόσον δεν προκύψει κάτι άλλο- αλλά απ’ τη μέση και κάτω θα εξακολουθήσει να ‘ναι δυνατή, κι αν καταφέρει ως το Κατάρ να καλουπώσει το Νεϊμάρ έχει καλώς. Αλλιώς κλειδώστε τον κι αφήστε τη μαγεία σε Φιρμίνιο, Γουίλιαν και Ντούγκλας Κόστα.
To Σάββατο
Το ματς του απομεσήμερου δικαίωσε τις προσδοκίες, αφού σχεδόν κανείς δεν περίμενε μπαλάρα από το συγκεκριμένο ζεύγος. Ίσως η λίγο μεγαλύτερη αντίσταση της Σουηδίας υπονομεύτηκε από το γενικό σκάσιμο των περισσότερων, που είχαν φορτωθεί όλα τα ματς σε μεγάλη ένταση. Κι οι περισσότεροι είναι και κάποιας ηλικίας. Σαν να το ‘ξερε, ο εκφωνητής της ΕΡΤ που ευφάνταστα ανακάλυψε αλλαγή της τελευταίας στιγμής, Γκουιντέτι αντί Φόρσμπεργκ (χωρίς φυσικά να το διορθώσει), ότι το 10άρι των Σουηδών και βαρύ χαρτί στα χαφ θα ήταν πραγματικά άφαντο μέσα στο γήπεδο, και λογικά αντικαταστάθηκε στα όρια της εξάντλησης γύρω στο 65’ – τότε που αληθινά μπήκε ο Γκουιντέτι. Τον δε Μπεργκ τον λες και γκαντέμη, με τις άπειρες τελικές και τα μηδέν γκολ, αφού και πάλι έβαλε πλάτη για χαϊλάιτ κάποιου κίπερ, όταν ο Πίκφορντ έβγαλε τη δύσκολη κεφαλιά του. Ο goalie της Έβερτον εξακολουθεί να βγάζει τη γλώσσα σ’ όσους έβλεπαν μια τεράστια τρύπα στα γκολπόστ, αλλά και πάλι δεν βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι π.χ. στον προσεχή ημιτελικό της Τετάρτης δεν θα κάνει τη μεγάλη γκέλα.
Τα τρελά της μπάλας πάντως, ποιος το περίμενε, ό,τι δεν κατάφεραν χρόνια και χρόνια παίχτουρες σαν τους Μπέκαμ, Σκόουλς, ΜακΜάναμαν, Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Τέρι, Φέρντιναντ κ.ά., και χρυσοπληρωμένοι κόουτς τύπου Έρικσον και Καπέλο, το πέτυχαν τίμιοι εργατικοί χαφ σαν τους Χέντερσον, Λίνγκαρντ και Άλι, που συχνά-ειδικά οι δύο τελευταίοι- δεν ξέρεις τι ρόλο βαράνε στο γήπεδο, και μπακ σαν τους Τρίπιερ, Στόουνς και –on top of it– Χάρι Μαγκουάιρ, που πιο πολύ μοιάζει με τον Φοίβο Δεληβοριά παρά με ποδοσφαιριστή!
Κι η μπαγκέτα του interim μαέστρου Σάουθγκεϊτ -με όλο το επίσης σημαδιακό στόρι των πέναλτι- έχει καταφέρει να συντονίσει μια μπάντα που με το απλά συμπαθητικό παιχνίδι της έχει φτάσει πολύ κοντά να πραγματώσει τη συλλογική ονείρωξη των Άγγλων, εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Άβυσσος…
Στο προηγούμενο έγραφα ότι καλό θα ήταν για τη διοργάνωση η Ρωσία να σταματήσει σε αυτή τη φάση όπως κι έγινε, στην πορεία βέβαια συνειδητοποίησα ότι ένας ημιτελικός των Ρώσων με τους Άγγλους θα πότιζε ξαφνικά με ψυχροπολεμική ίντριγκα μια διοργάνωση που μέχρι τώρα εξελίχτηκε γενικά αχαχούχα, πολύ μακριά από το φεστιβάλ φασιστοχουλιγκανισμού που αναμενόταν μέχρι και λίγους μήνες πριν. Θα ‘χε ενδιαφέρον δηλαδή, αλλά πια οι Ρώσοι θα φλέρταραν έντονα με μια συμμετοχή στον τελικό – που και πάλι δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο για ένα τόσο χορταστικό Μουντιάλ. Εντέλει οι Κροάτες τα κατάφεραν και πάλι οριακά, αδυνατώντας να καθαρίσουν το ματς ακόμα και τη στιγμή που πήραν το πάνω χέρι στην παράταση, ανοίγοντας πιο έντονα την κουβέντα που άνοιξε μετά τη Δανία περί υπερεκτίμησής τους –ή αυτού του παραμυθιάσματος των ομίλων που λέγαμε στην αρχή.
Η Ρωσία πέτυχε πιθανά το μάξιμουμ με βάση τη συνολική της αξία, και προφανώς ξαναμπήκε στον χάρτη –χωρίς να μπορείς να πεις με σιγουριά ότι θα τους ξαναδείς στο προσεχές Euro. Έτσι όπως πήγαν τα πέναλτι, με απόκρουση του Ακινφέεφ στην απόκρουση του Σούμπασιτς, φαινόταν ότι θα το κατάφερναν πάλι, έχοντας τόση αύρα από την κερκίδα. Τελικά τους έτυχε το άλλο μοιραίο, που θέλει ίσως τον καλύτερο παίχτη (της συγκεκριμένης ομάδας) συνολικά στη διοργάνωση, να χτυπάει το χειρότερο πέναλτι (βλ. Έλκιερ, Πλατινί, Μπάτζο, Τζέραρντ κ.ά. σε προηγούμενες διοργανώσεις Μουντιάλ ή Γιούρο, έστω σε ανοίκεια σύγκριση με τον Φερνάντες).
Ανάλογα με το πώς θα κλείσει το Μουντιάλ για τους Κροάτες, αν δηλαδή καταφέρουν και περάσουν στον τελικό, έχω την αίσθηση ότι θα κριθεί και αν θα σπάσει το Μέσι-Ρονάλντο για πρώτη φορά μετά το 2007 στους νικητές του Ballon d’ Or, με μόνο υποψήφιο, θαρρώ, το σαμιαμίδι Λούκα Μόντριτς.
Σαλάμ Αλέκουμ;
Και για να προσπεράσουμε καταστάσεις τύπου γκουρού του στοιχήματος με τις προβλέψεις, κλείνω απλά με την επιθυμία να δω δύο ζευγάρια στον (μεγάλο) τελικό, με πρώτο το μόνο παραδοσιακό κι ανεπανάληπτο, Γαλλία-Αγγλία, αποικιοκρατικό αντάμωμα χαμένο από τα χρόνια του Ζιστ Φοντέν και του Τζίμι Γκριβς, και δεύτερο το Βέλγιο-Κροατία, που θα σφράγιζε την αίσθηση της νέας φάσης για το άθλημα –με τα καλά και τα κακά της, προφανώς- που όντως μοιάζει να αφήνει το WC 2018.
Ανδρέας Κίκηρας
Και μελαγχολούντες τραβάμε για την αραβική έρημο, βαθιά φθινοπωρινή κιόλας –υπάρχει ακόμα ελπίδα να τ’ αποφύγουμε; Καλά να ‘μαστε…