2 Σχόλια
Αυτά τα χρόνια λοιπόν μπορεί να σκοτεινιάσαμε, να κλάψαμε αλλά ποτέ δεν φοβηθήκαμε. Κι αυτό θα θέλαμε να μείνει σαν παρακαταθήκη για την επόμενη ημέρα. Εφτά χρόνια πήραμε δύναμη ο ένας από τον άλλον.
"τριμηνιαίο περιοδικό για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την εμπειρία του γηπέδου, την οπαδική κουλτούρα και τον κόσμο της κερκίδας"
Στις 28 Μάη ο Ντέιβ Ζάιριν δημοσίευσε στο The Nation το άρθρο, "The Critical Role of Athletes in Fighting White Blindness", το οποίο μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε. Διαβάζοντας το, θα διαπιστώσετε πώς Αφροαμερικάνοι αθλητές στέκονται δίπλα στη κοινότητα των ανθρώπων τους και «κατεβαίνουν» σε διαδηλώσεις, χωρίς πλέον να έχουν το ρόλο του αμίλητου συμμετέχοντα.
Μια ακόμη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ "Οι δοκιμασίες του Μοχάμεντ Άλι"
Ο Μοχάμεντ Αλί που μπορούσε να πετάξει κάθε τίτλο, στον ποταμό Οχάιο για κάθε πινακίδα εστιατορίου «μόνο για λευκούς». Ο Μοχάμεντ Άλι, ο με κάθε κόστος, αντιρρησίας συνείδησης. Πρωταθλητής του λαού, αλλά όχι υπηρέτης του έθνους.
Δεν πρόκειται για βιογραφία (πολύ δε περισσότερο αγιογραφία) του Μοχάμεντ Άλι, αλλά ένα φιλμ εστιασμένο στην πολιτική -και τελικά προσωπική- ωρίμανση του αξεπέραστου ειδώλου του Μοχάμεντ Άλι.
Οι συλλογικές κυρώσεις δεν είναι λύση, γιατί το ζήτημα του ρατσισμού, όπως και της βίας, απαιτεί στοχευμένα, όχι συλλογικά μέτρα. Όμως αυτό αποδεικνύει ότι η βούληση των αθλητικών αρχών στον τομέα της καταπολέμησης του ρατσισμού είναι ακόμα ουσιαστικά κενή ρητορική στην Ιταλία όπως και σε πολλές άλλες χώρες. Ένα κείμενο του Σεμπαστιέν Λουί, συνεργάτη μας, πριν 11 μήνες μετά το συμβάν με τον Κουλιμπαλί παραμένει επίκαιρο.
Τι συνέβη και τις πρώτες αγωνιστικές των γαλλικών ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων οι εξέδρες γέμισαν με πανό που αναφέρονταν στο ζήτημα της ομοφοβίας και τη σχέση του με το ποδόσφαιρο;
15 χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου 2004 όπου «θυμωμένοι οπαδοί της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου αλλά και της Ελλάδας γενικώς» ξεχύθηκαν στους δρόμους ψάχνοντας Αλβανούς που πανηγύριζαν τη νίκη της δικής τους εθνικής κόντρα στην Ελλάδα, στα Τίρανα. Ένα πογκρόμ άνευ προηγουμένου για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα εκείνης της περιόδου.
"1942: FC Start, 2018: Δυναμό Κιέβου, Εσείς οι ίδιοι δεν σέβεστε την ιστορία σας". Αυτό έλεγε, στα ουκρανικά, ένα από τα πανό που σήκωθηκαν χθες στο ΟΑΚΑ στο παιχνίδι μεταξύ της ΑΕΚ και τη Δυναμό Κιέβου. Ας θυμηθούμε λοιπόν τι έγινε το 1942 στην Ουκρανία...
'Eνα τεράστιο Respect στον πρόεδρο της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, Peter Fischer, που δήλωσε ξεκάθαρα πως "ο ρατσισμός και το να είσαι οπαδός της Άιντραχτ είναι δύο έννοιες αντίθετες μεταξύ τους" και πώς "Δεν υπάρχει χώρος για τους φασίστες εδώ. Όσο υπάρχω εγώ στην Άιντραχτ οι ναζί δε χωράνε"!