Ακολουθεί ένα εξαιρετικό κείμενο από τον φίλο και συνεργάτη του περιοδικού μας Ανδρέα Κίκηρα. Πρόκειται για μια συνολική αποτίμηση του φετινού Africa Cup of Nations. Πριν ξεκινήσετε το διάβασμα, βάλτε σαν μουσικό χαλί την εκπομπή που κάναμε μαζί με τον Ανδρέα πριν δύο Σάββατα με αφορμή τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ετσι θα έχετε μια ολοκληρωτική εμπειρία, αφού μουσικές, λόγια και εικόνες από τα βίντεο που υπάρχουν μέσα στο άρθρο αποθεώνουν τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Καλό διάβασμα…
Το 2016 Ρανιέρι και Σάντος κονταροχτυπήθηκαν για τον τίτλο του κόουτς της χρονιάς. Ελλείψει άλλων μεγάλων διοργανώσεων, το 2017 θα δώσει αρκετά ψηφαλάκια και στον Ούγκο Μπρόος, που επίσης έχει περάσει από δω, έστω και γενικά απαρατήρητος, κόουτς του Πανσερραϊκού για ένα εξάμηνο τη σεζόν 2008-9, όταν κι η ομάδα υποβιβάστηκε. Κι όμως, το φετινό δικό του επίτευγμα είναι συγκρίσιμο ακόμα και μ’ εκείνο το περσινό του ιταλού, γιατί ούτε οι ίδιοι οι καμερουνέζοι δεν πίστευαν ότι αυτή η εκδοχή των Αδάμαστων Λιονταριών είχε τύχη για να φτάσει μέχρι το τέλος στο 31ο Κύπελλο Εθνών Αφρικής.
Μερικά πράγματα που έμειναν σαν εικόνες –έτσι κι αλλιώς ακριβοθώρητες, μόνο στριμαριστές – από τη φετινή διοργάνωση :
– Το 31ο Αφρικανικό Κύπελλο Εθνών ήταν γενικά γεμάτο ντερμπάρες, και κανένα ματς δεν έληξε με διαφορά μεγαλύτερη από δύο γκολ. Ουσιαστικά 3 στα 4 παιχνίδια είχαν αποτέλεσμα που παιζόταν μέχρι την τελευταία φάση. Υπήρχε βέβαια η κλασική κριτική, ότι σπουδαία μπάλα δεν παίχτηκε. Π.χ. στον Δ’ όμιλο, όλα τα ματς έληξαν ή 0-0 ή 1-0 ή 1-1. Αυτό αν θες το λες σκληρό ανταγωνισμό, μικρή ψαλίδα, σκοπιμότητα στο φουλ, ή ακόμα και πλήξη, ανάλογα πώς βλέπεις το τόπι.
-Ο τελικός πάντως, Αίγυπτος-Καμερούν, ήταν εντελώς αντάξιος της έννοιάς του. Φαινομενικά στα μέτρα της Αιγύπτου, η πρώτη ώρα του ματς έδειχνε να μπετονάρεται γύρω από το γκολ του Ελνένι στο 22’, ένα ασυνήθιστο, εξαίρετο τελείωμα από τα δεξιά της μικρής περιοχής ψηλά στην κλειστή γωνία, που λιγάκι αλλοίωσε την εικόνα του πιτσιρίκου γκολκίπερ-λάστιχο, Φαμπρίς Οντοά. Από την πλευρά τους οι Φαραώ δεν είχαν παρά να επιβεβαιώσουν τη δική τους εικόνα, που τους ήθελε μεν δυσκοίλιους επιθετικά, αλλά και με μόνο ένα γκολ παθητικό στα 540 πρώτα λεπτά του τουρνουά. Απέμεναν μόνο άλλα 30 για την 8η κούπα, που θα μεγάλωνε στα επίπεδα του ντάμπλ-σκορ το χάσμα από τον δεύτερο, ένα τελευταίο μισάωρο όμως που οι καμερουνέζοι παραείχαν μαζεμένη ενέργεια, ύστερα από τρεις εβδομάδες που πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Με άλμα που θύμισε Ομάμ-Μπιγίκ (Italia ’90), ο Νικολά Ενκουλού, σέντερ μπακ της Λιόν ισοφάρισε με το κεφάλι ύστερα από γλυκιά αριστερή σέντρα του Μπενζαμέν Μουκαντζό, επίσης καθοριστικού σε όλο το τουρνουά χαφ της Λοριάν. Στο τελευταίο κομμάτι του ματς οι Λέοντες κυριάρχησαν σχεδόν ολοκληρωτικά και προφανώς δεν είχαν λόγο να το τραβήξουν με παρατάσεις κ.λπ. Το 1-2 ήρθε την κατάλληλη ώρα, στο 88’, με έναν ιδεατό –για τελικό- τρόπο, μια σούπερ ατομική ενέργεια, ένας εναντίον τριών ύστερα από βαθιά μπαλιά, με τσίμπημα της μπάλας πάνω από το κεφάλι του αποσβολωμένου σέντερ μπακ και μονοκόμματο, σκαστό σουτ στην απέναντι γωνία, η φάση που σφράγισε ολόκληρο το τουρνουά από τον Βενσάν Αμπουμπακάρ. Αντί για το 8-4, το Καμερούν μείωσε πια το σκορ των κατακτήσεων στο 7-5.
https://www.youtube.com/watch?v=kvKNubpc_jw
– Πριν την έναρξη του Afcon 2017 o 25άρης φορ της Μπεσίκτας ήταν το θεωρητικό βαρύ χαρτί, βασικά επειδή έπρεπε να βρεθεί ένα τέτοιο, σε ένα κατακερματισμένο σύνολο που εμφανιζόταν χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες και στις περισσότερες pre-tournament αναλύσεις χαρακτηριζόταν σαν η χειρότερη Εθνική Καμερούν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τουλάχιστον. Ο Αμπουμπακάρ είχε παρουσιαστεί εκτός φόρμας στη Γκαμπόν, δεν είχε ιδιαίτερη συμμετοχή στην όλη πορεία, έπαιξε μόνο ένα ματς βασικός για 65 λεπτά και συνήθως έμπαινε αλλαγή, στη θέση του άσημου 22χρονου Ρομπέρ Ντιπ Ταμπέ, της Σπάρτακ Τρνάβα. Είπε πάντως την τελευταία λέξη.
– Πανηγυρίζοντας το γκολ, ο Αμπουμπακάρ έφαγε λίγη ώρα ψάχνοντας να δείξει τον κουστουμαρισμένο Σάμουελ Ετόο στην κερκίδα, συνδέοντας τη γενιά του 2002 (την περίφημη «με τα μαγιό», τελευταία ως χτες πρωταθλήτρια Αφρικής), με την τωρινή, που μπορεί να απείχε κατά πολύ σε ονομαστική αξία των παιχτών, είχε όμως το μεγάλο καλό, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις: «δεν ένιωθα να έχω 23 παίχτες, αλλά 23 φίλους», είπε ο περιχαρής τροπαιούχος Ούγκο Μπρόος.
– Έχοντας βρει τη δουλειά από σχετική διαδικτυακή αγγελία πριν από έναν χρόνο ακριβώς, δίχως μάλιστα να περιλαμβάνεται στην πεντάδα της αρχικής προεπιλογής, ο 65άρης Μπρόος νοιάστηκε περισσότερο για το γόητρο που μια θέση ομοσπονδιακού χαρίζει, ειδικά εφόσον μετά τις Σέρρες ο δρόμος σου σε βγάζει σε πάγκους συλλόγων του Άμπου Ντάμπι και της Αλγερίας, ενώ τα ντουζένια σου έδειχναν πια πολύ απομακρυσμένα, 20 και βάλε χρόνια πριν (Μπριζ, Αντερλεχτ, Γκένκ). Στην αρχή μάλιστα φάνηκε ότι η προσωπικότητα του νέου κόουτς δεν ενθουσίαζε ιδιαίτερα μια σειρά από καλο/κακομαθημένους ανθυποστάρ, όπως ο Ζοέλ Ματίπ της Λίβερπουλ, ο Ερίκ Μαξίμ Τσούπο-Μοτίνγκ της Σάλκε, ο Μαξίμ Πουντζέ της Μπορντό, ο Αντρέ-Φρανκ Ζαμπό Ανγκισά της Μαρσέιγ και αρκετούς ακόμη. «Με το που ήρθα στο Καμερούν», δήλωνε παραμονές του τελικού, «έφερα αρκετούς νέους ποδοσφαιριστές στην ομάδα, αφού 10 είχαν ήδη αποχωρήσει». Θα χρειαζόταν επίσης να ποντάρει σε πρώην αποδιοπομπαίους όπως ο Μουκαντζό, ο οποίος στο βραζιλιάνικο Μουντιάλ, την ώρα του 0-4 με την Κροατία, είχε τσακωθεί με τον αφανάτο συμπαίκτη του Ασού-Εκοτό, προκαλώντας γενικό καγχασμό σε μια έτσι κι αλλιώς αποκαρδιωτική εικόνα της Εθνικής Καμερούν. Στον τελικό της 5ης Φεβρουαρίου στη Λιμπρβίλ, ο Μουκαντζό ήταν ο κάπτεν που περήφανα σήκωσε το χρυσό κύπελλο.
– «Βάλαμε κάποιους εσωτερικούς κανόνες και αλλάξαμε τη νοοτροπία, οι παίχτες δείχνουν πια να παίζουν με μεγάλο κίνητρο», συνεχίζει ο Μπρόος, κάνοντάς το να φαίνεται απλό. « Έχουμε ένα στιβαρό σύνολο που δουλεύει και συμπεριφέρεται σαν ομάδα, γι’ αυτό και ήρθαν τώρα όλα αυτά τα θετικά αποτελέσματα». Τώρα βέβαια τους μένει να αποδείξουν ότι αυτές οι όμορφες παρέες δεν το διαλύουν με την πρώτη στραβή, όπως έχει συμβεί πολλές φορές σε παρόμοια μικρά και μεγάλα ποδοσφαιρικά θαύματα ανά τον κόσμο. Όπως και να ‘χει, αυτή η συνολικά υποτιμημένη ομάδα έγραψε ιστορία.
– Μέσα στη γενική ευφορία, υπήρξε και η νουθεσία προς τους απόντες, με μια δόση χαιρεκακίας: «Ο Ματίπ και οι υπόλοιποι είδαν τώρα πόσο καλά τα κατάφεραν οι συμπαίχτες τους, νομίζω ότι μάλλον θα το έχουν κιόλας μετανιώσει», διά στόματος Ροζέ Μιλά.
– Εκτός από την επική πορεία του Καμερούν, τα πράγματα δεν ξέφυγαν πολύ από τα προβλεπόμενα, πέρα ίσως από την 3η θέση της Μπουρκίνα Φάσο, που ωστόσο είναι ιδιαίτερα αξιόπιστη τα τελευταία χρόνια (φιναλίστ το 2013), απλά δεν την έχουμε δει ακόμα σε Μουντιάλ. Επίσης πολύ καλή εικόνα είχε η Λ.Δ. Κονγκό, στον γ’ όμιλο, που ήταν του θανατά. Οι δύο αυτές χώρες είναι προς το παρόν επικεφαλής στα γκρουπ τους με προορισμό τo Чемпионат мира по футболу 2018, ύστερα από 2 αγωνιστικές σε σύνολο 6. Παρεμπιπτόντως το Καμερούν είναι ήδη 4 βαθμούς πίσω από τη Νιγηρία στον δικό του όμιλο –και εδώ θα τεσταριστεί γερά το οικοδόμημα του Μπρόος, αφού στη Ρωσία περνάει μόνο ο πρώτος.
-Πάντως το Καμερούν θα πάρει σίγουρα τζούρες από ρώσικο ποδοσφαρικό καλοκαίρι σε 4 μήνες περίπου. Πρώτος αντίπαλος για τα Λιοντάρια στο φετινό Κονφεντερέισονς η Χιλή, στο γήπεδο της Σπαρτάκ στη Μόσχα, στις 18/6. Ακολουθούν Αυστραλία (22/6) και Γερμανία (25/6).
-Όταν το τουρνουά είχε φτάσει στα ημιτελικά, η πρόβλεψη για το ζευγάρι του τελικού έγερνε προς το Αίγυπτος-Γκάνα. Τελικά οι Αιγύπτιοι του Έκτορ Ραούλ Κούπερ έβγαλαν τη Μπουρκίνα Φάσο στα πέναλτι, χωρίς να είναι καθόλου καλύτεροι (τελικές 24-6 υπέρ της Μπουρκίνα), με ήρωα τον 44άρη γκολκίπερ Εσάμ Ελ Χανταρί. Βλέποντάς τον στη διαδικασία, θυμήθηκα τον Πίτερ Σίλτον στον ημιτελικό Αγγλίας-Γερμανίας του Μουντιάλ του 90, που κι εκείνος τότε ήταν περασμένα 40, κι έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να πιάσει κάποιο γερμανικό πέναλτι, πέφτοντας σχεδόν πάντα με σχετική καθυστέρηση. Ωστόσο ο βιβλικός αιγύπτιος τα κατάφερε δύο φορές, και αναδείχτηκε φυσικά σε μία από τις μεγάλες μορφές της διοργάνωσης.
– Αντίθετα με τους Αιγύπτιους, που έτσι κι αλλιώς έκτακτα στηρίχτηκαν στον Ελ Χανταρί, μετά τον τραυματισμό του βασικού Αχμέντ Ελ Σεναουί στο πρώτο ματς, και γενικά έχουν μια νεανική ομάδα κι έναν αδιαμφισβήτητα μεγάλο ηγέτη στον πρόσωπο του Μοχάμεντ Σαλάχ, οι γκανέζοι είχαν μια μάλλον πιο μελαγχολική παρουσία. Συμπληρώνοντας 35 χρόνια πια από την τελευταία κατάκτηση Afcon Cup (το 1982, χρονιά που οι Toto έβγαλαν το megahit Africa), η Γκάνα από τότε έφτασε εφτά φορές στους τέσσερις (από τις οποίες τις τρεις μέχρι και τον τελικό), δίχως να καταφέρει ν’ αγγίξει το τρόπαιο. Στα ματς του ομίλου έδειξε να παίζει διεκπεραιωτικά, πέρασε με αρκετό φάρδος τη Λ.Δ.Κονγκό στους 8 κι έχασε καθαρά από το Καμερούν, 0-2 στον ημιτελικό, εκεί που ο Μπρόος κέρδισε τα μεγαλύτερα στρατηγικά του εύσημα, επικρατσε έναν μάλλον λιγότερο ξεθωριασμένο προπονητή. Περίπου ίδια εδώ και πάνω από 5 χρόνια, η γενιά αυτή που χτίστηκε γύρω από τους πρωταθλητές κόσμου U-20 του 2009 (Μενσά, Αγιού, Εμμάνιουελ κ.ά.), σε συνδυασμό με κάποιους μεγαλύτερους (Ασαμόα Γκίαν, Αφούλ, Μπόι) δείχνει σιγά-σιγά να τρώει τα ψωμιά της. Ωστόσο δύο νεότεροι που παίζουν στην Αγγλία, o 23χρονος αμυντικός χαφ Ντάνιελ Αμάρτι (Λέστερ) και ο κοντούλης 25άρης γουίνγκερ Κρίστιαν Ατσού (Νιουκάστλ) χώρεσαν στην καλύτερη 11άδα της διοργάνωσης.
– Οι υπόλοιποι 9 που επιλέχτηκαν από την CAF:
Τέρμα: Φαμπρίς Οντοά (Καμερούν, 22 χρονών, Ατλέτικο Σεβίλλης)
Άμυνα: Μοντού Καρά Μποτζ (Σενεγάλη, 28, Άντερλεχτ), Αχμέντ Χεγκάζι (Αίγυπτος, 26, Αλ Αχλί), Μάικλ Νγκαντέου (Καμερούν, 27, Σλάβια Πράγας – ένας γιγαντόσωμος σέντερ μπακ που θύμισε αρκετά τον παλιό αγαπημένο Ρεϊμόν Καλά της Παναχαϊκής)
Κέντρο: Σαρλ Καμπορέ (Μπουρκίνα Φάσο, 29, Κρασνοντάρ), Μπερτράν Τραορέ (Μπουρκίνα Φάσο, 22, Άγιαξ), Μοχάμεντ Σαλάχ (Αίγυπτος, 25, Ρόμα)
Επίθεση: Κριστιάν Μπασογκόγκ (Καμερούν, 22, Άαλμποργκ), Ζουνιόρ Καμπανανγκά (Λ.Δ. Κονγκό, 28, Αστανά – ο μόνος που έφτασε τα 3 γκολ στο τουρνουά).
– Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις ήρθαν από τη διοργανώτρια Γκαμπόν, που αποκλείστηκε από τον θεωρητικά βατό της α’ όμιλο με 3 ισοπαλίες, και την Αλγερία, που γενικά βρισκόταν στο top-3 των φαβορί για το κύπελλο, αλλά τέλειωσε με 2 ισοπαλίες και μια ήττα. Μάλλον αναμενόμενα απογοήτευσε και η κάτοχος του τίτλου Ακτή Ελεφαντοστού, που ήταν φανερό από τα προκριματικά πάντως ότι ήταν ένα σύνολο πολύ πιο ταπεινό από τους πανίσχυρους Ελέφαντες των προηγούμενων δέκα χρόνων.
-Πιο σοκαρισμένοι απ’ όλους οι αλγερινοί, αρκετοί από τους οποίους θεωρούσαν την τωρινή τους γενιά καλύτερη από την τροπαιούχο του 1990, αρχικά κατάπιαν την ισοπαλία (2-2) με τη Ζιμπάμπουε κι άρχισαν να τσακώνονται από τη στιγμή που το πράγμα στράβωσε για τα καλά, μετά την καθαρή ήττα στο ντέρμπι των βόρειων από την Τυνησία (1-2).
https://www.youtube.com/watch?v=CGSBxlC4WuQ
Κράξιμο από οπαδούς σε παίχτες και επιτελείο στην προπόνηση, κράξιμο κι από τους δημοσιογράφους στον Ζορζ Λέεκενς στη συνέντευξη τύπου, ο βέλγος δεινόσαυρος είχε μόνο μία μέρα ακόμα παραμονής στον πάγκο των Αλεπούδων, ύστερα από το 2-2 με τη Σενεγάλη και τον οριστικό αποκλεισμό.
– Πιο χαρούμενες, παρότι τελευταίες στα γκρουπ τους α’ και δ’, Γουινέα Μπισάου και Ουγκάντα, οι απόλυτες minnows της φετινής ιστορίας, παρουσιάστηκαν ιδιαίτερα αξιόμαχες. Η Μπισάου, που το παράκανε με τη σχεδόν ολόιδια πορτογαλική εμφάνιση, ήταν ουσιαστικά η αιτία του αποκλεισμού της Γκαμπόν, με την ισοφάριση-ψυχρολουσία στα τελειώματα της πρεμιέρας. Ο σκόρερ, Ζουαρί Σοάρες, είναι σέντερ μπακ της μικρής Μάφρα, στη γ’ κατηγορία Πορτογαλίας. Μια κατηγορία πάνω, στη β’ ομάδα της Μπράγκα, αγωνίζεται ο φορ Πικέτι, που άνοιξε το σκορ κόντρα στο Καμερούν, και για μία περίπου ώρα η Μπισάου βρέθηκε στην κορυφή του γκρουπ. Ένα λεπτό πριν το 1-1, ο καμερουνέζος κίπερ Οντόα έκανε μια μεγάλη απόκρουση σε σουτ του Μεντί και τελικά οι Λέοντες γύρισαν το ματς στο 1-2, για να γράψουν ιστορία μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=PM-xO2mNKV8
– Η Ουγκάντα έφαγε ελάχιστα γκολ για τελευταία ομάδα του γκρουπ – μόλις 3. Και εύλογα κέρδισε κρέντιτς για την αμυντική της οργάνωση, κόντρα σε αφρικανικούς γίγαντες όπως η Γκάνα και η Αίγυπτος – οι μεν Black Stars τη λύγισαν με απίστευτα χαζό, ίσως και ίσως ανύπαρκτο πέναλτι, ενώ οι Φαραώ λυτρώθηκαν μόλις στο 89’. Φυσικά στην επίθεση οι Γερανοί δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα, πάντως ο Φαρούκ Μίγια, ένας εξτρέμ λεπτός σαν τσίρος που έτρεχε ασταμάτητα κυνηγώντας κάθε τυφλή ή στοχευμένη μπαλιά από τα μετόπισθεν, έκανε φάσεις και στα 3 ματς, και επιβραβεύτηκε ανοίγοντας το σκορ στο 70΄ του τελευταίου ματς με το Μάλι, με εξάισιο μακρινό σουτ. Το τελικό 1-1 ήταν η πιο πλούσια, σε γκολ, κόντρα του δ’ ομίλου.
https://www.youtube.com/watch?v=p46iSv7EW14
– Στη Γκαμπόν, όπως ήταν επόμενο, για το φιάσκο τα άκουσε πιο πολύ ο Ομπαμεγιάνγκ, ο ακριβότερος παίχτης όλου του τουρνουά. Παίχτης που αναδείχτηκε από Κόπα Άφρικα, εκείνο του 2012 και πάλι στην Γκαμπόν (όπου ωστόσο αστόχησε μοιραία στην προημιτελική διαδικασία των πέναλτι), ο Ομπαμεγιάνγκ έχασε ένα άχαστο στο 3ο λεπτό του κρίσιμου τελευταίου ματς κόντρα στο Καμερούν (θύμισε μια φάση του Γκέκα με τη Βοσνία, τουλάχιστον ο Φάνης το ‘χε βρει το δοκάρι), φάση που και πάλι αποδείχτηκε μοιραία, κι ας έγινε στην αρχή του αγώνα. Σκόρερ των δύο –όλων κι όλων- γκολ της Γκαμπόν στη διοργάνωση, ο φορ της Ντόρτμουντ γκρίνιαζε μετά το τελικό 0-0 για κακή οργάνωση, καθυστερημένο ξεκίνημα της προετοιμασίας –κάτι να βρεις να πεις. Η αλήθεια είναι ότι αν αλλάζεις τον κόουτς ενάμιση μήνα πριν το μεγάλο ραντεβού, θα τα ‘χεις τα προβληματάκια σου. O προκάτοχος του Καμάτσο, Ζόρζε Κόστα, απολύθηκε μετά από τα δύο 0-0 που έφερε στις πρώτες αγωνιστικές του προκριματικού ομίλου της Γκαμπόν για το Μουντιάλ.
https://www.youtube.com/watch?v=7WlNYZ0A0Po
– Γενικά η Γκαμπόν έχει το μεγάλο πρόβλημά της με την οικογένεια Μπόνγκο, που έχει κατσικωθεί για 50 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο Αλί Μπόνγκο, γιος του Ομάρ, που διαδέχτηκε τον μπαμπά το 2009, αντιμετωπίζεται με ανοιχτή απέχθεια από μεγάλο μέρος των γκαμπονέζων, ειδικά μετά την οριακή –και ιδιαίτερα αμφισβητίσιμη- επανεκλογή του τον Αύγουστο του 2016, ενώ τα 800 εκ $ που εκτιμήθηκαν σαν κόστος του Κυπέλλου, περίπου το 6% του Α.Ε.Π. της χώρας, χαρακτηρίστηκαν μάλλον περιττή σπατάλη.
– Η αντιπολίτευση θεώρησε πάντως το Κόπα Άφρικα μια ευκαιρία διάδοσης της κατάστασης, οργανώνοντας αντιδιαδηλώσεις τις μέρες των αγώνων. Κι αν αυτές ήταν μάλλον αναιμικές, περισσότερο χτυπητή ήταν η χαμηλή ζέση που έδειξε το ντόπιο κοινό για τη διοργάνωση, με το σχεδόν ολόαδειο Στάδιο Φιλίας (ντε λ’ Αμιτιέ) στο ξεκίνημα της τελετής έναρξης, αλλά και τη μάξιμουμ 80% πληρότητα στα δύο πρώτα ματς της Γκαμπόν.
– Βέβαια η εικόνα σε ματς που δεν εμπλέκονταν οι διοργανωτές, άντε και οι γείτονες καμερουνέζοι, κογκολέζοι, καθώς και οι αρκετοί μετανάστες σενεγαλέζοι, η εικόνα ήταν σχεδόν ερημική. Αποκορύφωμα το βουβό τοπίο του Σταντ ντε λ’ Αμιτιέ στον καθοριστικό 3o αγώνα του 2ου ομίλου, Τυνησία-Ζιμπάμπουε 4-2, όπου υπολογίστηκαν 1.800 θεατές. Στα 4 γήπεδα των προημιτελικών η εικόνα θύμιζε «ουδέτερα» ματς Μουντιάλ στα 70s και 80s, παρόλο που τις μέρες των αγώνων οι πόρτες ουσιαστικά άνοιξαν και μοιράστηκαν δεκάδες δωρεάν εισιτήρια. Υπήρχαν κι αρκετά εισιτήρια με τιμή 1 € -ο βασικός μισθός στη Γκαμπόν είναι περίπου 120 €, ενώ ο μέσος γύρω στα 350 €. Τουλάχιστον στον τελικό το Σταντ ντε λ’ Αμιτιέ ήταν τίγκα. Να σημειωθεί πάντως ότι πέρα από τη δεδομένη φτώχεια του μεγαλύτερου μέρους των κατοίκων της, η Γκαμπόν είναι μια χώρα με μικρό πληθυσμό (1,5 εκ.)
https://www.youtube.com/watch?v=8bKhtW4KSao
– Μεγάλη ήταν κι η γκρίνια για τους αγωνιστικούς χώρους τριών από τα τέσσερα γήπεδα που φιλοξένησαν το φετινό Afcon, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού Στάντ ντε λ’ Αμιτιέ της πρωτεύουσας Λιμπρβίλ. Μεγαλύτερο πρόβλημα φάνηκε να υπάρχει στο γήπεδο του λιμανιού Πορ-Ζεντίλ, με τους αιγύπτιους, που έδωσαν και τα 3 ματς του όμιλού τους, αλλά και τον προημιτελικό εκεί, να χρεώνουν τους αρκετούς –μικρούς και μεγαλύτερους- τραυματισμούς που αντιμετώπισαν, αλλά και τη γενικά μέτρια/συντηρητική μπάλα που έπαιξαν, στο κακοτράχαλο χωράφι. Κλασικό θέμα συζητήσεων στα Κόπα Άφρικα, σχεδόν μόνιμα με νύξεις για αφρικάνικη ανοργανωσιά ή φάγωμα χρημάτων, τα γήπεδα φαίνονται μια χαρά αν έχεις μπουχτίσει από την ομοιομορφία και το κυριλίκι των αψεγάδιαστων σπονσοναρισμένων αρένων, που χτίζουν οι διάφοροι εταιρικοί/επενδυτικοί κολοσσοί ανά τον κόσμο. Αρκετά καλά τα είπε επί του θέματος και ο Άβραμ Γκραντ: «Το να βλέπω ποδοσφαιριστές να πληρώνονται 100 δολάρια το μήνα, ή ακόμα και να μην πληρώνονται καθόλου, παίζοντας σε τέτοια γήπεδα, με έκανε να εκτιμήσω πολύ περισσότερο τις αφρικάνικες λίγκες και τους παίχτες τους». Μένει να φανεί αν ο ισραηλινός κόουτς αγάπησε αρκετά την Αφρική ώστε να παραμείνει στην ήπειρο, τώρα που η γκανέζικη ομοσπονδία τον έχει για φευγιό.
– Να δούμε και τι έκαναν οι 8 παίχτουρες που συμμετείχαν εκπροσωπώντας και την ελληνική σουπερλίγκ:
- Τα πιο πολλά θα ‘χει μάλλον να θυμάται ο Αμρ Ουάρντα, αφού πήρε γεύση τελικού, στο μοναδικό μάλιστα ματς που ξεκίνησε βασικός παίζοντας μάλιστα μέχρι το τέλος. Από εκείνον ξεκίνησε ο συνδυασμός στα δεξιά που έφερε το αρχικό 1-0 για τους Αιγύπτιους. Ο Ουάρντα ήταν καθοριστικός και στον ημιτελικό κόντρα στη Μπουρκίνα Φάσο, αναλαμβάνοντας –και σκοράροντας- το τελευταίο πέναλτι της σχετικής διαδικασίας. Κοντολογίς ένας άλλος παίχτης θα γυρίσει στα εγχώρια, αφού μέσα σ’ όλα στη διάρκεια του τουρνουά πήρε και μεταγραφή, από τον Παναιτωλικό στον ΠΑΟΚ. Άνθρωπος του δικεφάλου, λέει, ταξίδεψε στην Γκαμπόν για να πάρει την υπογραφή του, αφού δεν τον πρόλαβε στο Αγρίνιο.
- Ο γίγας Πολ-Ζοζέ Εμποκού της Πανάθας ήταν ο μόνος που σκόραρε σε κανονική ροή αγώνα, δις κιόλας. Η σουτάρα του στο αριστερό παραθυράκι του γκολκίπερ Ραζάκ που προσωρινά ισοφάρισε τον –ατυχή τελικά- προημιτελικό με την Γκάνα, ήταν το γκολ του τουρνουά (επιλογή του Eurosport) μέχρι να έρθει εκείνο το τελευταίο του Αμπουμπακάρ.https://www.youtube.com/watch?v=R6pmPKmQuws
- Πρώην πια του ΠΑΟ και της Σουπερλίγκ κατ’ επέκταση αφού μετακόμισε στη Γρανάδα μεν, στην Πριμέρα δε, ο Μουμπάρακ Γουακάσο έκανε επίσης ένα αρκετά καλό τουρνουά φτάνοντας ένα βήμα πριν τον τελικό, βασικούρα σε όλα τα ματς της Γκάνας πλην του 0-1 από την Αίγυπτο, 3ο ματς του ομίλου στο οποίο ο κόουτς Άβραμ Γκραντ ξεκούρασε κόσμο (κι εκεί ωστόσο μπήκε για ένα 10λεπτο). Το εντυπωσιακό είναι ότι στις 5 αυτές συμμετοχές του κιτρινίστηκε μόνο μία φορά. Σαν «μεγάλο παίχτη και μεγάλο άνθρωπο» τον κατευόδωσε ο Εμποκού στα social.
- Ο Μανουέλ ντα Κόστα, αδιαπραγμάτευτο δίδυμο με τον γιουβεντίνο Μπενατιά στην άμυνα του Μαρόκου, έπαιξε τέσσερα 90λεπτα. Παρά το μάλλον απρόσμενο 0-1 από τη Λ.Δ. Κονγκό στο πρώτο ματς του ομίλου και τη σχετική γιούχα, ο κόουτς Ερβέ Ρενάρ στήριξε σχεδόν όλες του τις επιλογές, ακόμα και τον τερματοφύλακα Μουνίρ, που εν πολλοίς χρεώθηκε το μοναδικό –κάπως αστείο- γκολ. Η ομάδα ανέβηκε θριαμβεύοντας απέναντι σε Τόγκο και Ακτή Ελεφαντοστού, ωστόσο στο μεγάλο προημιτελικό ντέρμπι κόντρα στην Αίγυπτο το μοιραίο γκολ μπήκε στο 88’ ύστερα από αμυντική αδράνεια σε εκτέλεση κόρνερ, που σχεδόν εξ ολοκλήρου χρεώθηκε στον φιρμάτο Μπενατιά.
- Τα δύο αστέρια της Γουινέας-Μπισάου και του Λεβαδειακού, Ζεζίνιο και Τόνι Σίλβα έπαιξαν και στα 3 ματς βασικοί, και μόνο ο δεύτερος έχασε 22 λεπτά όταν αντικαταστάθηκε κόντρα στο Καμερούν. Ο Ζεζίνιο, εν πολλοίς ηγέτης της ομάδας, έκανε τη σέντρα-ασίστ στο κεφάλι του Σοάρες για το ιστορικό 1-1 της πρεμιέρας κόντρα στη Γκαμπόν.
https://www.youtube.com/watch?v=LManH8eyhHQ
- Σχεδόν άφαντος μέχρι τον Γενάρη στο λιμάνι ο Αλεξίς Ρομαό, επιλέχτηκε από τον Φιλίπ Λερουά στην αρχική εντεκάδα στα δύο πρώτα ματς του Τόγκο, και μάλιστα τα πήγε πολύ καλά στο 0-0 της πρεμιέρας κόντρα στην Ακτή. Ακολούθησε όμως η ήττα 1-3 από το Μαρόκο και ο κόουτς τον κράτησε στον πάγκο, βάζοντάς τον αλλαγή στο 78’ στον τρίτο αγώνα, χωρίς τα πράγματα να πάνε καλύτερα, αφού και πάλι η ομάδα έχασε με το ίδιο σκορ. Ήδη πάντως με την επιστροφή, ο κόουτς Μπέντο δείχνει να ποντάρει στον 33χρονο αμυντικό χαφ ύστερα από το ξεσκούριασμα στη Γκαμπόν, αφού πια έχει δεδομένες ανάγκες στη θέση.
- Βασικός κι αναντικατάστατος δεξιός μπακ του Μάλι ο Ουσμάν Κουλιμπαλί, παρά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα ήταν εντεκαδάτος και στους διαβόητους Ζωσιμάδες προχτές. Αν έβγαιναν οι πτήσεις, ο Ουζουνίδης μάλλον θα τον έβαζε και την προηγούμενη την Κυριακή με τον Λεβαδειακό, άρον-άρον από τα Σπάτα.
– Eνδιαφέρον έχει εδώ η θέση του Λαουρέν, σταρ του Καμερούν και της Άρσεναλ την περασμένη δεκαετία και τώρα σχολιαστή για το Eurosport: «Όσοι παίχτες έχουν ήδη φτιάξει το όνομά τους δεν έχουν πρόβλημα, αλλά όσοι δεν θεωρούνται μεγάλα ονόματα, συνήθως δυσκολεύονται να ξαναπαίξουν στις ομάδες τους μόλις γυρίζουν από το τουρνουά. Κι αυτό δεν βλέπω να συμβαίνει όταν κάποιος ευρωπαίος μείνει έξω για 1 ή και 2 μήνες, λόγω π.χ. ενός τραυματισμού. Οι αφρικανοί παίχτες στην Ευρώπη δεν απολαμβάνουν τον ίδιο σεβασμό, ίσως μόνο όταν μια αφρικανική ομάδα σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο».
– Ποιος ξέρει πότε θα σηκωθεί από αφρικανικά χέρια αυτό το αγαλματίδιο, κάτι που ο Πελέ είχε προβλέψει για πριν από το 2000. Στο ελληνικό ποδοσφαιρικό μικροσύμπαν πάντως, τα φρέσκα αφρικανικά πόδια και πνευμόνια, σε μια περίοδο που τα περισσότερα ντόπια συνήθως αρχίζουν να κλατάρουν, δείχνουν ήδη σούπερ-υπερ-απαραίτητα…
Ανδρέας Κίκηρας
ΥΓ. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε και αυτό το κείμενο του Ανδρέα Κίκηρα, γραμμένο πριν την έναρξη της διοργάνωσης.