Ίσως τελικά τα όνειρα (με τη μεταφορική τους έννοια), παρόλο που έχουν συγκεντρώσει αμέτρητα βέλη εναντίον τους και δυσφημιστεί, να είναι τελικά η ανώτερη μορφή της ανθρώπινης λογικής. Γιατί σε βοηθούν να φέρεις στο μυαλό πώς θέλεις να είσαι ο ίδιος, το περιβάλλον σου, οι γύρω σου. Γιατί σε προφυλάσσουν επίσης από το να ερμηνεύεις την πραγματικότητα όπως θέλεις.
Με δύο «βοηθούς». Την ελπίδα και την ελευθερία.
Μέσα σε έναν κόσμο αιματοβαμμένο, όπου αν λέγεσαι Παλαιστίνιος/α είναι αμφίβολο αν έχεις το δικαίωμα να αναπνέεις, την ίδια στιγμή, σε μια ηλιόλουστη βορειοανατολική γωνιά της Ιβηρικής χερσονήσου στήθηκε ένα τρελό πάρτι. Με αφορμή ένα κύπελλο που ήρθε έπειτα από 40 χρόνια. Η γωνιά ήταν το Μπιλμπάο. Η ομάδα το καμάρι της. Η Athletic.
«Πάλι τα ίδια αρχίσατε. Τί σχέση έχουν αυτά τα δύο; Και σε τελική ανάλυση ποιος έχει κουράγιο να μιλάει για κύπελλα και ομάδες όταν παιδιά δολοφονούνται μαζικά από το Ισραήλ;»
Όποιος ρωτά κάπως έτσι δεν αναζητά τη ζωή στον πλούτο της. Και δεν αντιλαμβάνεται πως η αντίσταση στους κυρίαρχους έχει πολλά μονοπάτια αν θες να τα περπατήσεις.
Σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, η Παλαιστινιακή σημαία, έγινε σύμβολο αντίστασης. Αντίστασης ενάντια στους άρχοντες μέσα σε κάθε κράτος. Κόντρα στα αφεντικά των ποδοσφαιρικών ομάδων και τη συμφωνία τους το προϊόν να μη μολύνεται απ’ αυτές τις σημαίες στις κερκίδες. Κόντρα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τελικά και τους ταγούς του.
Και στο Μπιλμπάο κυμάτισαν. Όχι όπως άλλες φορές. Όχι τόσο έντονα. Το ισπανικό κράτος φέρθηκε έξυπνα. Απαγόρευσε τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στις κερκίδες αλλά έχοντας από το Νοέμβρη ψηφίσει το σύμφωνο εκεχειρίας του Ο.Η,Ε. επιχειρεί να θεσμοποιήσει, να αφυδατώσει το κοινωνικό περιεχόμενο της αντίστασης που φέρνει η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό. Το ισπανικό κράτος έχει άλλες άμεσες στοχεύσεις στη Μέση Ανατολή που δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Πέρα από το γεγονός πως πλέον υπάρχει κόστος για την ομάδα, την όποια ομάδα. Και ο πελάτης οπαδός δεν ανέχεται εύκολα να πληρώνουν τα αφεντικά των ομάδων για σημαίες.
Οι Παλαιστίνιοι ελπίζουν. Ενώ σκοτώνονται. Προσδοκούν στην αντίστασή μας μέσα στις χώρες που ζούμε. Να ραγίζουν οι βιτρίνες της σιωπής που επιβάλλονται μαζικά. Να σταματήσουν να αλλάζουν οι λέξεις νόημα για να εξυπηρετήσουν τους κρατούντες. Αποζητούν την παραμικρότερη έκφραση επιδίωξης της λευτεριάς τους.
Στο Μπιλμπάο ένας ολόκληρος λαός που έχει περάσει τα πάνδεινα από το ισπανικό κράτος, όχι μόνο επί Φράνκο, ντύνεται ιστορικά τα χρώματα της Athletic για να αντισταθεί. Για την ταυτότητά του, σε ένα κόσμο που δε θα μετράει την νομιμότητά σου ανάλογα με την εθνικότητα της ταυτότητας. Και έτσι όλοι να μπορούν ν’ αυτοπροσδιορίζονται αρμονικά και ειρηνικά όπως αυτοί πιστεύουν. Μέχρι όλα αυτά να είναι μια ανάμνηση.
Με το Κύπελλο που πήρε η Athletic έπειτα από 40 χρόνια, έκανε μια ακόμα δήλωση ταυτότητας. Αλλά και φώναξε σαν το βρυχηθμό των λιονταριών που είναι σύμβολά της, πως ακόμα και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των δις ευρώ και δολαρίων, των ακαταμάχητων φαβορί, μπορεί να υπάρχει κάτι ανώτερο, που αν το αξιοποιήσεις θα εκμεταλλευτείς τα κενά των μεγάλων. Των όποιων μεγάλων. Για αυτό ακόμα η Παλαιστινιακή σημαία αν και δύσκολα κυματίζει. Ίσως πάντα λιγότερο από το αναγκαίο.
Αυτό το ανώτερο είναι η επιμονή στο όνειρο. Με την ελπίδα να είσαι ελεύθερος. Αν θες, διάβασε και έτσι το μήνυμα των πανηγυρισμών. Δεν είναι μόνο αθλητικό. Ούτε και από τους παίκτες και τον κόσμο της. Οι εικόνες των μικρών καραβιών που προσέρχονται προς τον «Καθεδρικό» για τους πανηγυρισμούς, περισσότερο θυμίζουν μια οργανωμένη επιχείρηση κατάκτησης ξανά και ξανά του χώρου. Και μαζί με αυτόν του μέλλοντος. Μέχρι την επόμενη φορά, και ακόμα περισσότερα όνειρα.
Σε όσα χιλιάδες παιδιά που σκοτώνονται καθημερινά στην Παλαιστίνη, ένα μόνο να συνεχίζει να ονειρεύεται πως θα ζήσει ελεύθερο και με την ταυτότητα που θέλει, τότε η «νάρκη» παραμένει ενεργή στο έδαφος των νικητών. Που νομίζουν πως όλα θα παραμείνουν αδιατάρακτα.
Κάθε σημαία που ανεμίζει στα γήπεδα (πες την αλήθεια, δεν έχεις δακρύσει με τους Green Brigade;), κάθε φορά που ακούγεται το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου, το όνειρο αναπνέει, φουντώνει, καλεί σε δράση, σε οργανωμένο αγώνα.
Μακάρι οι σημαίες στα γήπεδα να πυκνώσουν. Να γίνει και η παλαιστινιακή σημαία «όπλο» μας για να συντρίψουμε τον αθλητισμό που μετράει τα πάντα ανάλογα με το χρώμα του χαρτονομίσματος. Όπως άλλωστε και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη και ολόκληρους λαούς.
Να ονειρεύεσαι λοιπόν. Στο Μπιλμπάο, στην Παλαιστίνη, στην Αθήνα, στη Σκωτία και όπου αλλού. Γιατί μόνο έτσι τελικά θα έρθει παντού ειρήνη και δικαιοσύνη. Μόνιμα.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Aupa Athletic!
Νίκος Πελεκούδας
Υπό τους ήχους της σιωπής
Έτσι κάνουν περισσότερο θόρυβο τα όνειρα
υ.γ. θυμίζουμε τη συνομιλία (διαθέσιμη και σε Google Podcast αλλά και σε mixcloud) μας, με το Νίκο ως προς την ιδέα συγκρότησης του Athletic Bilbao Athens Fans