To πιο κάτω άρθρο {με ελαφρές προσθήκες που θεωρήθηκαν αχρείαστες κι αφαιρέθηκαν}, πρωτοδημοσιεύτηκε μεταφρασμένο μέσα Μάη 2018, στο 29ο τεύχος του HUMBA (με κύριο αφιέρωμα, τα της Αραβικής Άνοιξης). Αφορμή για αναδημοσίευσή του – ενώ συνεχίζει κι υπάρχει διαθέσιμο το 38ο τεύχος μας με κεντρικό αφιέρωμα τα όσα συνέβησαν εντός κι εκτός ΗΠΑ με αφορμή τις διαδηλώσεις που έμειναν γνωστές ως Black Lives Matter {κι ανατρέπουν κάποια παλιά συμπεράσματα του αρθογράφου μας} – είναι η καταγγελία της ακτιβίστικης οργάνωσης για τα δικαιώματα των φυλακισμένων στις ΗΠΑ Worth Rises σχετικά με την μπίζνα του ιδιοκτήτη των Pistons που αφορά τις τηλεπικοινωνίες των φυλακισμένων, που είναι υπέρογκες και δημιουργούν άνοδο του ιδιωτικού χρέους. Η πόλη του Ντιτρόιτ αποτελούσε εξάλλου για εμάς, ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο αναζήτησης κι έρευνας, βλέπε και 24ο τεύχος – το Νοέμβριο του 2016. {Με την υπενθύμιση πως υπογεγραμμένα κείμενα εκπροσωπούν τον αρθογράφο}
όσο εμείς σας…προτρέπουμε να στηρίξετε το #HUMBA38 που διατρέχεται από το πνεύμα του #BLACKLIVESMATTER, στις ΗΠΑ ελάχιστες ώρες πριν την έναρξη της σεζόν 20-21 του ΝΒΑ, ήδη άρχισαν να βαράνε τα βιολιά.
Διότι μπορεί ο ΛεΜπρόν κι οι συν αυτώ να θεωρούν πως με την άνοδο pic.twitter.com/5zYMrMPZrk— περιοδικό HUMBA (@HUMBAzine) December 22, 2020
Είναι πολλά πράγματα η φυλακή. Η αναγκαστική συμβίωση με ανθρώπους που δεν επέλεξες. Είναι η κλεισούρα. Είναι η καθημερινή καταμέτρηση και το κλείδωμα δυο φορές την ημέρα, σαν να είσαι στοκ σε κάποια αποθήκη που κατεβαίνει για το καθημερινό ξεσκόνισμα από το ράφι και μετά πίσω στη θέση του. Δυο φορές την ημέρα. Είναι η αναμονή του ταχυδρόμου. Είναι η τηλεκάρτα που πάντα πέφτει και ποτέ δεν προλαβαίνεις να πεις αυτά που θέλεις. Είναι και ότι κάποια πράγματα δεν λέγονται από το τηλέφωνο. Είναι και το επισκεπτήριο που μέχρι να προσαρμοστείς ο χρόνος έχει τελειώσει και πάλι τίποτα δεν είπατε. Και είναι και η μελαγχολία του να γυρνάς άδειος στο κελί σου και πώς να κόψεις το κάπνισμα.
Τάσος Θεοφίλου, 32 βήματα ή ανταποκρίσεις από το σπίτι των πεθαμένων
Το παρόν κείμενο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση του άρθρου «Profiting off mass incarceration», το οποίο αλιεύτηκε από το truth-out.org . Θα διαβάσετε πώς ο ιδιοκτήτης των Πίστονς γιγαντώνει τα πλούτη του αξιοποιώντας τα νομοθετήματα που θεσπίζονται στην αμερικανική οικονομία μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, δεν θα μείνει μόνο στην απλή αναπαραγωγή του άρθρου. Θα προσπαθήσει να αναπτύξει μια διαφορετική οπτική, προς αυτούς που αγιοποιούν τον κοινωνικό λόγο μεμονωμένων πολυδιαφημισμένων αθλητών. Θα προσπαθήσει δηλαδή να ξεκαθαρίσει τη θέση του από όλους αυτούς τους φωτεινούς παντογνώστες του πληκτρολογίου που αναλύουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων τα συστήματα και τα γραφήματα/infographics που αφορούν το ΝΒΑ. Ωστόσο, θέλουν και να το παίξουν «σούπερ ουάου» κοινωνικά ευαίσθητοι, δίνοντας και πολιτική γραμμή προς τους «αδαείς» που μπαίνουν στον κόπο να τους διαβάσουν.
Πολιτική βιτρίνα
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ {το κείμενο γράφτηκε το Σεπτέμβιο του 2017}, ο οποίος δρα εξαίσια ως η πολιτική βιτρίνα των οικονομικών συμφερόντων που στήριξαν την εκλογή του, έχει ήδη δώσει οικονομική ώθηση σε αυτούς που επωφελούνται από τη φυλάκιση των μαζών. Οι τιμές των μετοχών των δύο μεγαλύτερων κατασκευαστικών εταιρειών ιδιωτικών φυλακών, της CoreCivic (πρώην Corrections Corporation of America) και της GEO Group, διπλασίασαν τις τιμές μετά την εκλογή Τραμπ. Επίσης, οι εταιρείες που χρεώνουν τις τηλεφωνικές κλήσεις από τις φυλακές και τα δικαστήρια αύξησαν κατά πολύ τα κέρδη τους μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ. Μια από τις πρώτες κινήσεις του Ρεπουμπλικάνου Τραμπ ήταν ο διορισμός και η παράδοση των ηνίων της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών στον Αζίτ Πάι, ο οποίος άμεσα επανέφερε μια παλαιότερη απόφαση του οργανισμού, ώστε να ελέγχει την τηλεφωνική βιομηχανία των φυλακών. Οι εταιρείες χαιρέτισαν την απόφασή του ως μια νίκη. Λίγο μετά την επαναφορά της παραπάνω νομοθετικής διάταξης από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών, η Securus, μια από τις μεγαλύτερες τηλεφωνικές εταιρείες των φυλακών, ανακοίνωσε ότι πωλήθηκε σε μια μεγάλη επενδυτική εταιρία, την Platinum Equity, για 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Τοm Gores , ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Platinum, είναι ένας μεγιστάνας, στον οποίο ανήκουν και οι Ντιτρόιτ Πίστονς, η πασίγνωστη ομάδα του ΝΒΑ. Το 2011 ο Γκόρις αγόρασε την ομάδα μπάσκετ του Ντιτρόιτ δηλώνοντας πως σκοπός του ήταν να βοηθήσει τη χειμαζόμενη πόλη να βγει από το οικονομικό τέλμα. Στην τωρινή οικονομική συνθήκη των Ηνωμένων Πολιτείων, τόσο οι φυλακές όσο και το μπάσκετ είναι αναπτυσσόμενοι βιομηχανικοί κλάδοι. Και οι δυο κερδίζουν από την εκμετάλλευση των μαύρων σωμάτων, νέτα-σκέτα κερδίζουν από ανθρώπους που κατάγονται από τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων, όπως το Ντιτρόιτ.
Οι Πίστονς είναι το δόλωμα
Τα τελευταία χρόνια η Securus αναπτύσσεται οικονομικά με σταθερό ρυθμό, αλλάζοντας ιδιοκτήτες μεταξύ πολλών μεγάλων hedge funds. Το 2011, η Securus αγοράστηκε από την επενδυτική εταιρεία Castle Harlan με το ποσό των 440 εκατομμυρίων δολαρίων. Δυο χρόνια αργότερα, η εταιρεία εξαγοράστηκε από άλλον μεγάλο επενδυτή, την Arby Partners, η οποία πλήρωσε 640 εκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η Securus είχε καταφέρει να αποκομίσει κέρδος 114 εκατομμυρίων δολαρίων το 2014, δηλαδή αύξησε κατά 30% το κέρδος της, σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά. Η Securus είναι ένα σύγχρονος όμιλος σωφρονιστικών υπηρεσιών, μια εταιρεία που πέρασε από τα χέρια πολλών επενδυτικών εταιρειών και της ανήκουν ένα πλήθος προϊόντων και υπηρεσιών φυλακών. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τηλεφωνική εταιρεία εντός των φυλακών, πίσω από την Global Tel Link (GTL), μολονότι η Securus εξαπλώνεται γρήγορα και σε νέες αγορές. Όπως περιέγραψε και η ίδια η εταιρεία τον εαυτό της σε ένα πρόσφατο Δελτίο Τύπου, είναι «ο κορυφαίος πάροχος τεχνολογικού εξοπλισμού για τη δημόσια ασφάλεια, ερευνά, σωφρονισμού και παρακολούθησης.» Η εταιρεία είναι υπεύθυνη για τις τηλεφωνικές κλήσεις για περισσοτέρους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που βρίσκονται φυλακισμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η Securus πλέον εγκαθιστά συστήματα βιντεοκλήσεων τύπου Skype, τα οποία μπορούν να κοστίσουν 20 με 40 δολάρια ανά κλήση. Ακόμα, η Securus έχει εξαγοράσει άλλες δυο εταιρείες στην αναπτυσσόμενη αγορά των ηλεκτρονικών οθονών. Το 2015 η Securus εξαγόρασε την Jpay, μια εταιρεία αυτοματοποιημένης τιμολόγησης που χρεώνει τις οικογένειες που στέλνουν χρήματα στους αγαπημένους τους που είναι φυλακισμένοι. Η Securus και η μητρική της εταιρεία Arby Partners κατέβαλαν 250 εκατομμύρια δολάρια για την Jpay, μια ταχέως αναπτυσσόμενη επιχείρηση που λειτουργεί σε 33 κράτη και έχει 1,6 εκατομμύρια πελάτες. Επαναλαμβάνουμε πως η Securus αποτελεί έναν από τους πολλούς βραχίονες της εταιρείας Platinum Equity, της οποίας ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος είναι ο Τομ Γκόρις. Βλέπετε ποσό αρμονικά δένει ο συλλογισμός μας πως οι Πίστονς αποτελούν μόνο το δόλωμα για όλα αυτά που θέλει να πουλήσει ο ιδιοκτήτης τους;
Η πίτα ξαναμοιράζεται
Η βιομηχανία τηλεπικοινωνιών εντός των φυλακών έχει υποβληθεί σ’ εξονυχιστικό έλεγχο μετά από 20χρονη καμπάνια που διεξήχθη από τις οικογένειες των φυλακισμένων, αλληλέγγυων δικηγόρων και φυλακισμένων αγωνιστών. Η συνταξιούχος νοσοκόμα Μάρθα Ράιτ υπέβαλε για πρώτη φορά αγωγή για την κάλυψη των εξόδων τηλεφωνικής επικοινωνίας, η οποία το 2001 παραπέμφθηκε στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών. Ο επίτροπος Μαιγκνον Κλαιμπουρν υπερασπίστηκε το ζήτημα μπροστά στο συμβούλιο επικοινωνιών. Τον Οκτώβρη του 2015, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών θεσμοθέτησε σαφείς κανονισμούς για αυτού του είδους τις τηλεφωνικές κλήσεις. Ωστόσο, λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Τραμπ προήγαγε στη θέση του προέδρου τον επίτροπο Αζίτ Πάι. Λίγες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Πάι ανακοίνωσε ότι η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών δεν θα εφάρμοζε την απόφαση του 2015. Τον Ιούνιο, ένα το Εφετείο της Ουάσιγκτον αποφάσισε με ψήφους 2-1 να καταργήσει την απόφαση της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών. «Η απόφαση του προέδρου Πάι να απαγορεύσει στους νομικούς εκπροσώπους του να υπερασπιστούν την αρμοδιότητα της Επιτροπής να ρυθμίζει τα υπεραστικά τιμολόγια των τηλεφωνικών κλήσεων ήταν ένα ολέθριο πλήγμα, και αποτέλεσε τη βάση για την ανατροπή των κανόνων της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών, όπως αναφέρεται στην απόφαση», αναφέρει ο Λι Πέτρο, ένας από τους νομικούς εκπρόσωπους των εναγόμενων. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επικύρωσης του διορισμού του Πάι, αποκαλύφθηκε ότι μεταξύ 2011 και 2012, η Securus άνηκε στο πελατολόγιο του Πάι, όταν εργάζονταν ως δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Jenner & Block. Λίγο μετά τον διορισμό του, η Securus ανακοίνωσε ότι πρόκειται να πωληθεί στην Platinum Equity. Το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια που ορίστηκε ως κόστος αγοράς είναι υπερδιπλάσιο από το ποσό που καταβλήθηκε για την Securus πριν από πέντε χρόνια. Οι φυλακές θα είναι κερδοφόρες επιχειρήσεις κατά την παραμονή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Capo
Το 2011 οι Ντιτρόιτ Πίστονς ήταν μια ομάδα που αποτύγχανε να μπει στα πλέι οφ. Μέχρι τότε, το Ντιτρόιτ είχε τη φήμη ενός από τα πιο οικονομικά υποβαθμισμένα αστικά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγο αργότερα η πόλη κήρυξε πτώχευση. Η αγορά των Πίστονς από τον Γκόρις αποτελούσε μια ριψοκίνδυνη επενδυτική κίνηση την εποχή που πραγματοποιήθηκε. Ο Γκόρις αγόρασε την ομάδα με 325 εκατομμύρια δολάρια· με άλλα λόγια, την αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας. Την ίδια χρονιά, η Platinum κατατάσσονταν στην 23η θέση των μεγαλύτερων ιδιωτικών εταιρειών από το περιοδικό Forbes. Σήμερα, η περιουσία του Γκόρις υπολογίζεται περίπου στα 3,3 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Γκόρις μεγάλωσε στο Τζενεσί του Μίσιγκαν, ένα προάστιο στο Φλιντ, όχι πολύ μακριά από το Ντιτρόιτ. Μετακόμισε στην Καλιφόρνια, όπου ίδρυσε την Platinum Equity το 1995, τα κεντρικά της γραφεία βρίσκονται στο Μπέβερλι Χιλς. Η Platinum έχει αγοράσει και πουλήσει περισσότερες από 185 διαφορετικές εταιρείες σε μια μεγάλη γκάμα κλάδων συμπεριλαμβανομένων και αυτών της τεχνολογίας πληροφοριών, κατασκευών και μεταφορών. Είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εφημερίδας του Σαν Ντιέγκο, της Union-Tribune. Επίσης, μια εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας, όπως η Platinum διαθέτει γραφεία στη Νέα Υόρκη, τη Βοστόνη, το Λονδίνο και τη Σιγκαπούρη. Μεγαλωμένος κοντά στο Ντιτρόιτ, ο Γκόρις δήλωνε ότι η επιδίωξη του ήταν να χρησιμοποιήσει τους Πίστονς ώστε να βοηθήσει στην μεταμόρφωση της πόλης προς το καλύτερο. Όπως έγραψε και ο Γκόρις στο περιοδικό Forbes εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν στην εξαγορά των Ντιτρόιτ Πίστονς: «Αυτό που είναι απίστευτο για εμένα είναι ο αντίκτυπος που μπορώ να προκαλέσω δεδομένου ότι είμαι από το Ντιτρόιτ, γνωρίζω τη δουλειά, κατέχω μια λογική θεώρηση των σπορ και των ανθρώπων. Αυτό είναι ένα περιουσιακό στοιχείο της κοινότητας. Αν όλα αυτά που κάνω είναι απλά για να βγάλω μερικά δολάρια και η κοινότητα να μην είναι ευτυχισμένη, τότε αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό. Η ομορφιά αυτού του πράγματος είναι ότι οι φίλαθλοι είναι οι πελάτες. Αν αγοράσεις μια επιχείρηση, θα πρέπει να κάνεις τους πελάτες της ευτυχισμένους διαφορετικά θα της γυρίσουν την πλάτη. Οι νίκες φέρνουν τον κόσμο πίσω στο γήπεδο, επομένως πρέπει να ανακαλύψουμε πώς να κερδίσουμε, πώς να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η πόλη» . Τόσο ωμά, τόσο κυνικά. Επίσης, ο Γκόρις προσπαθώντας να χτίσει το φιλανθρωπικό προφίλ του και να δείξει ότι είναι κοντά στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας δηλώνει πως θα συγκεντρώσει 10 εκατομμύρια δολάρια και θα τα προσφέρει στην ενίσχυση των προσπαθειών για την ανάκτηση του δικτύου ύδρευσης του Φλιντ.
Gentrification
Ο Γκόρις πρόσφατα ανακοίνωσε ότι οι Πίστονς επιστρέφουν στην πόλη. Μια επιχειρηματική κίνηση ιδιαίτερης σημασίας ώστε να χτίσει το αφήγημα του «Νέου Ντιτρόιτ». Μετά από 39 χρόνια, οι Πίστονς θα σταματήσουν να αγωνίζονται στο θρυλικό The Palace που βρίσκεται στα προάστια της πόλης Όμπερν Χιλς, της επαρχίας {κομητείας} Όκλαντ.
Ένα νέο στάδιο με ονομασία Little Caesars Arena προβλέπεται να ανοίξει τις θύρες του πριν το τέλος του 2017 στο κέντρο της πόλης του Ντιτρόιτ και θα φιλοξενεί αγώνες της ομάδας μπάσκετ, όσο και της ομάδας χόκεϊ των Ντιτρόιτ Ρέντγουινγκς, της οποίας ο ιδιοκτήτης Κρίστοφερ Ίλιτς πλούτισε από την αλυσίδα πιτσαριών και ζητά επισήμως τα δικαιώματα ονοματοδοσίας του νέου γηπέδου. Σε μια τηλεφωνική συνέντευξή του, ο Γκόρις περιέγραψε στους New York Times τους Πίστονς, ως το χαμένο μέλος της πόλης. Πιο συγκεκριμένα ανέφερε: «Πιστεύω όλοι νιώθουν πως χωρίς τους Πίστονς απλά δεν ήταν ολόκληρο. Είμαστε το χαμένο μέλος της οικογένειας». Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ότι τα αφεντικά των καλοκουρδισμένων αθλητικών επιχειρήσεων της πόλης χαίρονται και συνεργάζονται μεταξύ τους δεν σημαίνει ότι ολάκερη η πόλη του Ντιτρόιτ νιώθει κομμάτι αυτής της χαρούμενης «οικογένειας». Το κέντρο της πόλης προσπαθεί να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη είτε με την ανοικοδόμηση διαμερισμάτων, ξενοδοχείων και εταιρικών γραφείων, είτε με τις πολιτιστικές δραστηριότητες ή με τη λειτουργία της νέας γραμμής τραμ που εγκαινιάστηκε στις 12 Μαΐου του 2017. Ωστόσο, μόλις 1,6 χλμ. μακριά από το κέντρο, μπορεί κάνεις να δει την αστική σήψη σε όλο της το μεγαλείο. Το μπάσκετ ως άθλημα συχνά πωλείται ως η «αναβίωση των κοινοτήτων», αλλά αυτό που ουσιαστικά κρύβεται πίσω από το νόημα της προηγουμένης φράσης είναι άλλο. Οι ομάδες του ΝΒΑ και η ίδια η λίγκα αποτελούν την κινητήριο δύναμη της ανάπλασης υποβαθμισμένων περιοχών, του περιβόητου gentrification. Ενώ οι ιδιοκτήτες εκμεταλλεύονται τις φοροαπαλλαγές, την ελάφρυνση της φορολογίας τους και την προβολή τους ως celebrity υποστηρικτές των ομάδων, των οποίων κατέχουν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών τους, πολλοί εντός αυτών των κοινοτήτων συνεχίζουν να υποφέρουν. Η κατασκευή των σταδίων και το gentrification συνεχίζει να καταστρέφει τις γειτονιές, να εκτοπίζει οικογένειες από τις οικίες τους, να εκτοπίζει κοινότητες ανθρώπων που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι έγχρωμοι.
Φυλακή
Η νέα αρένα του Ντιτρόιτ χτίστηκε με τη βοήθεια 344 εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία προήλθε από τη στήριξη των φορολογούμενων μέσω δημοτικών ομολόγων. Ένας δημόσιος-ιδιωτικός διακανονισμός που τεχνικά ανήκει στην πόλη, αλλά θα τρέχει από την εταιρεία του Ίλιτς. Τόσο το gentrification όσο και οι φυλακές αποσταθεροποιούν τις κατώτατες κοινωνικές τάξεις. Η φυλάκιση των μαζών είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τη φτώχεια και την εξαθλίωση του Ντιτρόιτ. Αγοράζοντας τη Securus, ο Γκόρις και η Platinum Equity πλουτίζουν από την εξαθλίωση των κρατούμενων και των οικογενειών τους. Δυο στις τρεις οικογένειες αντιμετωπίζουν προβλήματα στην κάλυψη των βασικών τους αναγκών, όταν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο είναι φυλακισμένο, εν μέρει εξαιτίας του υψηλού κόστους των τηλεφωνικών κλήσεων. Το Ντιτρόιτ είναι η φτωχότερη μεγαλούπολη των Ηνωμένων Πολιτειών, με περίπου το 60% των παιδιών να ζουν υπό συνθήκες ανέχειας. Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι ένα στα δέκα παιδιά του Μίσιγκαν έχει κάποιο γονιό του στη φυλακή. Χτίζοντας το καινούργιο στάδιο, οι Πίστονς και ο Γκόρις διατείνονται πως θέλουν να είναι μέρος της ακμάζουσας πόλης, αλλά αυτή τους η θέληση είναι ολότελα αντίθετη με την ευημερία των οικογενειών που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Οι φαμίλιες των Αφροαμερικάνων φέρουν στις πλάτες τους το μεγαλύτερο αντίτιμο της μαζικής φυλάκισης στο Μίσιγκαν. Σύμφωνα με μια έκθεση της πρωτοβουλίας φυλακισμένων, αν και οι μαύροι αποτελούν το 14% του συνολικού πληθυσμού τους κράτους των ΗΠΑ, παρ’ όλα αυτά αποτελούν το 49% των φυλακισμένων. Πιο απλά, οι μαύροι κάτοικοι των ΗΠΑ φυλακίζονται με ποσοστό 6 φορές μεγαλύτερο, σε σύγκριση με εκείνο των λευκών. Το Ντιτρόιτ είναι μια πόλη αποτελούμενη από μαύρους κατοίκους, ο πληθυσμός των Αφροαμερικάνων αποτελεί το 80% του συνολικού πληθυσμού.
Ο πυρήνας της εκμετάλλευσης
Ας μην γελιόμαστε: οι τηλεφωνικές κλήσεις αποτελούν τον ομφάλιο λώρο μεταξύ των κρατουμένων και του έξω κόσμου, λειτουργούν ως σανίδα σωτήριας, καθώς πολλοί Αφροαμερικάνοι που έχουν πληγεί από την πολιτική του σπασμένου τζαμιού και της συνέπειας αυτής, δηλαδή, τη μαζική φυλάκιση είναι λειτουργικά αναλφάβητοι, πράγμα που σημαίνει ότι το γράψιμο επιστολών είναι κάτι ασυνήθιστο. Οι επισκέψεις στις φυλακές είναι δύσκολες και κοστοβόρες, αφού βρίσκονται σε απομακρυσμένες επαρχιακές περιοχές. Οπότε η τηλεφωνική επικοινωνία αποτελεί την πιο ρεαλιστική επιλογή. Οι οικογένειες των φυλακισμένων έχουν να αντιμετωπίσουν φουσκωμένους τηλεφωνικούς λογαριασμούς, εξαιτίας της τακτικής τους επικοινωνίας με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η Securus έχει υπογράψει σύμβαση με την Κομητεία Γουέιν, όπου βρίσκεται το Ντιτρόιτ, και μια κλήση 15 λεπτών από τη φυλακή της κομητείας κοστίζει 7,5 δολάρια. Στο κοντινό Φλιντ, όπου η Securus είναι πάλι ο πάροχος της τηλεφωνικής επικοινωνίας, μια κλήση 15 λεπτών κοστίζει 17 δολάρια, ένα από τα υψηλοτέρα ποσοστά στη χώρα. Οι τοπικές εφημερίδες σιωπούν· κανείς δεν ασχολείται. Προέχει η αναδημιουργία της πόλης και ένα από τα άμεσα σχέδια είναι η κατασκευή νέας φυλακής. Η κατάληξη παραμένει η ίδια. Η φυλή, η κοινωνική τάξη και η τοπική οικονομία αποτελούν παραμέτρους άμεσα συνδεμένες στο Ντιτρόιτ, με το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους: την εκμετάλλευση και οικονομική αφαίμαξη των υποτελών, της μαύρης εργατικής τάξης, προς όφελος των λευκών ιδιοκτήτων. Εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ, οι Πίστονς απαρτίζονται από μαύρους παίκτες. Το ρόστερ των Πίστονς την σεζόν 2017/18 περιλαμβάνει 17 παίχτες, 14 από τους οποίους είναι Αφροαμερικάνοι. Στο Ντιτρόιτ, ο Γκόρις βρήκε τον τρόπο να παντελονιάσει πολλά εκατομμύρια δολάρια, ακολουθώντας την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή του αμερικανικού καπιταλισμού, πατώντας πάνω στα μαύρα κορμιά των φυλακισμένων, στους αποκλήρους δηλαδή της μεταβιομηχανικής οικονομίας της πόλης. Αλλά και μέσω του μπάσκετ, εκμεταλλεύεται την υπεράξια των μαύρων παιχτών στη βιομηχανία του θεάματος, εν προκειμένω στο ΝΒΑ.
Φωτεινοί παντογνώστες
Βέβαια ο Γκόρις, τάσσεται υπέρ των νερόβραστων δηλώσεων των εκατομμυριούχων αθλητών του ΝΒΑ, οι οποίες κινούνται στο ότι η αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Οι παίχτες καλά κάνουν και εκφράζουν την άποψή τους φωναχτά, εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική τους απήχηση, την πρόσβασή τους στα Μέσα και το γεγονός ότι πολλά ειδησεογραφικά δίκτυα ασκούν πολιτική υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος. Βέβαια, όταν οι μπάτσοι συνέλαβαν και τραυμάτισαν με τέιζερ τον παίχτη των Μιλγουόκι Μπακς Στέρλινγκ Μπράουν , οι λαλίστατοι παιχταράδες και το συλλογικό τους όργανο ήταν μούγκα στην στρούγκα {και πού να ήξερες…τί θα συμβεί λίγα χρόνια αργότερα}.
Μποϊκοτάζ
Το όχι και τόσο μακρινό 1968, συμπεριφορές και λεγόμενα όπως το πρόσφατο «σκάσε και ντρίπλαρε» {που έσπασε ευτυχώς το καλοκαίρι του 2020} αντιμετώπισαν την απάντηση που τους άρμοζε. Το 1968, το Κογκρέσο είχε εγκρίνει τον νόμο για τα δικαιώματα των πολιτών και τον νόμο για το δικαίωμα ψήφου, ωστόσο οι μαύροι αθλητές εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Μόνο που τότε δεν έμεναν μόνο στα λόγια, τότε δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δημοσιεύουν τις χαριτωμενιές τους. Με επικεφαλής τον Τόμι Σμιθ και τον Λι Έβανς, οι μαύροι αθλητές ανέλαβαν δράση και εκτός αγωνιστικών χώρων – βγήκαν μπροστά, κατά το κοινώς λεγόμενο. Δεν χρειαζόταν τα Μέσα να τους αβαντάρουν. Αυτό που στις αρχές Γενάρη του ’68 έμοιαζε με σταγόνα, με το Ολυμπιακό Πρόγραμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OPHR), έφτασε να χαραχθεί στις συνειδήσεις πολλών, καθώς έγινε το μαζικότερο μποϊκοτάζ στην ιστορία του αθλητισμού, να μετατραπεί δηλαδή σε ορμητικό χείμαρρο. Ποιοι ήταν οι μπροστάρηδες; Οι μαύροι αθλητές. Συνολικά, περισσότεροι από 100 μαύροι αθλητές μποϊκόταραν τη διοργάνωση της New York Athletic Club (NYAC), συμπεριλαμβανομένων πρωτοκλασάτων αθλητών όπως ο Τζον Κάρλος, ο Τόμι Σμιθ, ο Λι Έβανς, ακόμα και ο Ο. Τζ. Σίμπσον. Ένας από τους συμμετέχοντες στο μποϊκοτάζ, ο εμποδιστής Ρας Ρότζερς, ανέφερε: «Γιατί πρέπει να βάλουμε πλάτη, ώστε να έχουν μια επιτυχημένη διοργάνωση, εάν μας αγνοούν πριν ή μετά τη διοργάνωση;» Το μποϊκοτάζ στήριξαν και τα Παραδοσιακά Μαύρα Κολέγια και Πανεπιστήμια. Στο Μόργκαν Στέιτ, οι καθηγητές υποστήριξαν δημοσίως την απόφαση των αθλητών τους να μην αγωνιστούν και κατέθεσαν ψήφισμα, το οποίο υποστήριζε ότι κανένας αθλητής του Μόργκαν Στέιτ δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στη διοργάνωση μέχρι η NYAC να αλλάξει την πολιτική της. Ο αρχηγός της ομάδας Χάρτλεϊ Σόντερς ανέφερε: «Αναρωτήθηκα γιατί έπρεπε να περάσει τόσος πολύς καιρός για να συμβεί αυτή η δράση και νιώθω ότι θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό». Μαζί με τους αθλητές του κολεγίου, οι κορυφαίοι σύλλογοι νέων στη Φιλαδέλφεια και τη Νέα Υόρκη μποϊκόταραν επίσης τη διοργάνωση. {αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο, κορυφαίο γεγονός εφάμιλλο των λεγόμενων και Trials}. Ο τεράστιος όγκος των συμμετεχόντων θορύβησε κατά κύριο λόγο τα λευκά ιδρύματα. Το Τζορτζτάουν, το Βιλανόβα και το Νότρ Νταμ μποϊκόταραν το γεγονός δείχνοντας την αλληλεγγύη τους. Έξω από το στάδιο, οι οργανώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένης της NAACP και της Φοιτητικής Μη-Βίαιης Συντονιστικής Επιτροπής (SNCC), κινητοποίησαν περίπου 1.000 διαδηλωτές. Μόνο η Urban League αρνήθηκε να στηρίξει το μποϊκοτάζ. Ενώ η διοργάνωση συνεχίστηκε με 15.925 καταγεγραμμένους συμμετέχοντες, περίπου 3.000 από αυτούς δεν εμφανίστηκαν ποτέ, αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο 10 μαύροι αθλητές τελικά συμμετείχαν. Αυτή η δεκαμελής ομάδα, με επικεφαλής τον αστέρα του Πανεπιστήμιου του Τέξας Μπομπ Μπίμον, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και οι τέσσερις μαύροι συναθλητές του ήρθαν μόνο για βόλτα στη Νέα Υόρκη, αντιμετώπισαν την οργισμένη αντίδραση των διαδηλωτών που έβαλαν εναντίον τους, φωνάζοντας διάφορες βρισιές εναντίον τους, αποκαλώντας τους ακόμα και Μπαρμπα-Θωμάδες. Συνολικά, το μποϊκοτάζ ήταν επιτυχημένο. Σε σύμπλευση και αλληλεγγύη, οι μαύροι αθλητές μαζί με δυνάμεις του κινήματος, απαίτησαν αλλαγή και απέδειξαν ότι ο μαύρος αθλητής έχει δύναμη όταν παύει να φλυαρεί, αλλά πράττει και οργανώνεται συλλογικά.
Φάρος
Δεν θα πρέπει να παγιώνονται απόψεις που αποθεώνουν τους παίχτες, επισημαίνοντας τις επιτυχίες τους και ότι κατάφεραν να εκπληρώσουν το γαμημένο αμερικανικό όνειρο, και ω της φρίκης, αυτοί που είναι κλειδωμένοι στα κελιά των φυλάκων βρίσκονται εκεί εξαιτίας των κακών επίλογων τους. Οι αθλητές σήμερα έχουν πολλά να μάθουν από το μποϊκοτάζ της NYAC το 1968. Επειδή το μποϊκοτάζ αποτελούνταν από αθλητές, οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων και κολέγια τόσο του μαύρου όσο και του λευκού πληθυσμού. Οι αθλητές το 1968 έδειξαν ότι ήταν πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους. Το θάρρος τους πριν από πενήντα χρόνια αποτελεί φάρο για τους αθλητές του σήμερα. Νισάφι πια με τα λόγια, θα δράσουν συλλογικά λευκοί και μαύροι εναντίον του πολέμου που διεξάγει ο αμερικάνικος στρατός στην Μέση Ανατολή; Εναντίον της βίας που ασκείται από τους μπάτσους στους μαύρους πληβείους; Μάλλον όχι.
Δημοσθένης Μανίτσας