Από τις πληροφορίες για τους χιλιάδες νεκρούς μετανάστες εργάτες που δούλεψαν τα προηγούμενα χρόνια στο… θαύμα του Κατάρ και θυσιάστηκαν στα εργοτάξια των, υπερσύγχρονων παρόλο αυτά, γηπέδων και των παράπλευρων έργων;
Από τις πληροφορίες για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας χιλιάδων μεταναστών εργατών, για τις απολύσεις όσων τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για αυτές τις συνθήκες και για τους εξευτελιστικούς μισθούς που έπαιρναν;
Για το γεγονός της κατάφορης καταπάτησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς του Κατάρ και φυσικά τους μεγιστάνες επιχειρηματίες που συντηρούν την οικονομία της χώρας; Για την ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας και τις ρητές εντολές των Καταριανών για ποινικές διώξεις όσων ομοφυλόφιλων (όχι ότι οι ετεροφυλόφιλοι δύνανται να)… εκδηλωθούν;
Για το ξέπλυμα δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων μέσω των αναπτυξιακών έργων αλλά και το ξέπλυμα (δηλαδή την απόκτηση θετικής εικόνας, στον «μέσο πολίτη» ) απολυταρχικών καθεστώτων τύπου Κατάρ μέσω του ποδοσφαίρου; Mιας χώρας με υποτυπώδες ιστορικό στην ανάπτυξη του αθλήματος. Δε χρειάζονται τα γήπεδα, για τον απλούστατο λόγο, όχι μόνο έλλειψης φιλάθλων αλλά και κατοίκων…
Να μιλήσουμε για το ρόλο της FIFA, ενός υπερεθνικού οργανισμού με τεράστια κέρδη που λειτουργεί σαν κράτος εν κράτη, συνάπτει συμφωνίες με τεράστια επιχειρηματικά και πολιτικά κέντρα και ειδικά τα τελευταία χρόνια στις τάξεις της επικρατεί ένα ατελείωτο πάρτυ διαφθοράς και σκανδάλων; Ενδεικτικά μιλώντας, ν΄αναφέρουμε πως από τα είκοσι δύο άτομα που ήταν στο σώμα που θ΄αποφάσιζε για τη διεξαγωγή του συγκεκριμένου Μουντιάλ μόνο τα τρία, παραμένουν εντός FIFA, ενώ την άνοιξη του 2015 όπου κι υπήρξε η επιχείρηση του FBI που απέδωσε κατηγορίες σε δώδεκα άτομα, λίγοι εξ΄αυτών βρίσκονταν στους είκοσι δύο – γράφουμε και δύο ελληνικά ονόματα, δίχως σχέση με την Ελλάδα, όμως : Κώστας Τάκκας, Μάριος Λευκαδίτης.
Ή να πιάσουμε τον καημό της FIFA να επεκτείνει το προϊόν του ποδοσφαίρου σε κάθε γωνιά του πλανήτη, καημό που τον πλασάρει σαν φιλανθρωπικό πρότζεκτ και όχι σαν ευκαιρία για ακόμα περισσότερα κέρδη, καθότι «ό,τι δεν επεκτείνεται, πεθαίνει»;
Δεν ξέρουμε από πού διάολο να το πιάσουμε, αλήθεια. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοπούμε για αυτό το μουντιάλ. Πριν μερικά χρόνια, το 2014, με αφορμή τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία, και τα όσα διαδραματίζονταν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας λίγο πριν το μουντιάλ αλλά και κατά τη διάρκεια αυτού, γράφαμε στο περιοδικό (κι αφού θα συμμετείχαμε στην μοναδική για το είδος, συγκέντρωση έξω από τη Βραζιλιάνικη πρεσβεία – με κάλεσμα κι από τους RFU) και συγκεκριμένα στο εντιτόριαλ του 16ου τεύχους μας:
Εκτός όμως όλων αυτών των στιγμών που μας έχει χαρίσει αυτή η διοργάνωση είναι ένας μήνας κάθε τέσσερα χρόνια που έχει ταυτιστεί με παιδικές αναμνήσεις, αγάπη για την μπάλα μέσω της παρακολούθησης αγώνων σε μπαλκόνια και αυλές, οικογενειακά, σε εξοχικά, οι άλλοι με μπίρες και εσύ με λεμονάδα, τσιπς και παγωτό γρανίτα ή κυπελλάκι ρόκετ. Φωνές εκφωνητών που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό σου και ας ήσουν δέκα χρονών, μπάλα στην αλάνα και κάποιος από την παρέα να μεταδίδει… μουντιαλικά. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι στιγμές, είναι βιώματα ταυτισμένα με το Μουντιάλ και λόγοι που μας έκαναν όχι μόνο να αγαπήσουμε τα σπορ, αλλά να παθιαζόμαστε κιόλας.
Μουντιάλ αλλιώς βέβαια σημαίνει να αξιολογήσεις, να κριτικάρεις και να υπολογίσεις τις διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού, στην συμπεριφορά των παικτών, την ολοκληρωτική επικράτηση των χορηγών, της τηλεόρασης, των διαφημιστικών και των φαρμακευτικών εταιρειών. Σίγουρα το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει τρομακτικά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Πλέον δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές – αντιήρωες, κανείς δεν πρόκειται να πετάξει την μπάλα στη μούρη ενός διαιτητή ή να ρίξει κουτουλιά σε κάποιον αντίπαλο ή να προβεί σε κάποια άσκοπη αλλά μαγική ενέργεια όπως αυτή του Χιγκίτα. Πλέον τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο παίζουν τα συστήματα, η φυσική κατάσταση και η επιστήμη: μικροτσίπ σε μπάλες και φανέλες είναι τα επόμενα πρότζεκτ. Πλέον το ποδόσφαιρο έχει ομογενοποιηθεί, τα διαφορετικά ποδοσφαιρικά στυλ κάθε χώρας και ηπείρου, έχουν γίνει πια ένα στυλ, φλατ…
Ενώ λοιπόν θα βλέπουμε τους αγώνες πίνοντας μπίρες με την παρέα μας, θα κρυφοκοιτάμε σε άλλα κανάλια ή πολύ περισσότερο στα ιντερνετικά media για γεγονότα άσχετα με το ποδόσφαιρο αλλά πολύ πιο σημαντικά αφού πρόκειται για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια… {ναι, όπως βλέπετε, δεν είχαμε σκεφτεί ακόμη και τότε πως η μη-παρακολούθησή του δύναται να είναι μια επιτυχημένη επιλογή (ατομικής) αντίστασης}.
Οκτώ χρόνια μετά, μιλώντας για το μουντιάλ στο Κατάρ, όχι μόνο δεν υπάρχει διάθεση για αναλύσεις περί της εξέλιξης του παιχνιδιού και της αγωνιστικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών, αλλά δεν υπάρχει καν διάθεση παρακολούθησης ενός τέτοιου μουντιάλ υπό αυτές τις συνθήκες. Πώς να αράξεις χαλαρός και ωραίος να δεις μπαλίτσα και αγώνες σε γήπεδα, με υπερσύγχρονα συστήματα κλιματισμού μεν, αλλά χτισμένα πάνω σε αίμα και πτώματα; Πώς να γουστάρεις και να χαβαλεδιάσεις όταν 15.000 οικογένειες (που η FIFA ακόμη αρνείται να συγκροτήσει ταμείο αποζημίωσής τους ) θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους, εν καιρώ ειρήνης, επειδή εργάστηκαν ως σκλάβοι; Τι άλλο να πούμε; Να πούμε για το ότι το Κατάρ θα μπορούσε να χάσει την διοργάνωση (έχει ξανασυμβεί, στην Κολομβία για το 1986), όταν εκεί στο 2017 οι γειτονικές του χώρες (Σ.Αραβία, ΗΑΕ, Μπαχρέιν συν την Αίγυπτο) θέσπισαν διπλωματικό, οικονομικό και φυσικό αποκλεισμό του Κατάρ. Το κουαρτέτο επιτέθηκε στο Κατάρ με μια σειρά από κατηγορίες που αφορούσαν κυρίως την υποστήριξή του σε μια ετερόκλητη σειρά τρομοκρατικών παραγόντων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ο αποκλεισμός έληξε τον Ιανουάριο του 2021 κατόπιν παρέμβασης από την Ουάσινγκτον –με στόχο την οικοδόμηση ενός ενωμένου μετώπου εναντίον του Ιράν. Στο οποίο Ιράν εν τω μεταξύ γίνεται χαμός, αλλά η FIFA δεν έχει σκεφτεί καν τον αποκλεισμό του – η δικαιολογία υπάρχει, οι ποδοσφαιρόφιλες δεν μπορούν καν να παρακολουθήσουν αγώνα. Όλες οι χώρες που συμμετέχουν στις συμφωνίες είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Έχοντας μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές βάσεις στον Κόλπο, δε θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε ως «φιλειρηνικό κράτος».
Τέλος, να πούμε πως η περιβαλλοντική επιβάρυνση εν μέσω υπερθέρμανσης του πλανήτη, μέσω των εξαγγελιών για ήπιες συνθήκες διεξαγωγής αγώνων, μας είναι εντελώς ακατανόητη. Μια διοργάνωση που παρά τα υποσχόμενα, έχει αφήσει μπόλικο ίχνος χρησιμοποίησης άνθρακα.
Επειδή αγαπάμε τα σπορ, τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, δεν θα δούμε τίποτα. Δεν ξέρουμε αν το πρόταγμα είναι το μποϊκοτάρισμα του μουντιάλ. Και τι σημαίνει εν τέλει μποϋκοτάζ; Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει; Σίγουρα μας χαροποιούν οι αντιδράσεις παικτών, ομοσπονδιών, οπαδών που παίρνουν θέση ενάντια στη συγκεκριμένη διοργάνωση. (Ακόμη κι η σχετική δήλωση του τέως προέδρου Σεπ Μπλάτερ, πως «ήταν λάθος» αποδεικνύει αυτά που λέμε). Αλλά τι νόημα έχει άραγε μια αντίδραση «τελευταίας στιγμής»; Δυστυχώς το Κατάρ δεν είναι Βραζιλία για να δούμε αντιδράσεις του… εσωτερικού εχθρού και να πάρουμε δύναμη από αυτές. Η εξουσία, πολιτική και οικονομική, παίζει μπάλα μόνη της. Και εμείς από μακριά, κάτι προσπαθούμε να ψελλίσουμε.
Από το μικρό μετερίζι που λέγεται HUMBA! (αυτές τις ημέρες έχουμε δώσει ένα έντονο στίγμα ενημέρωσης από τα ΜΚΔ μας, αντιλαμβανόμενοι πως πλέον είτε τα mainstream «αθλητικά» μμε είτε τα εναλλακτικά μμε, δεν ασχολούνται παρά ισχνά έως μηδαμινά ενώ στις χώρες π.χ. της Δ.Ευρώπης έχουν κυκλοφορήσει ακόμη και σχετικά βιβλία ) , σας καλούμε να κλείσετε την TV. Να μην δώσετε φράγκο σε όσους σχετίζονται με το μουντιάλ. (Ακόμη και την κάρτα που γράφει VISA, ναι αυτό όντως θα πόναγε. Ούτε καν αυτοκόλλητα Panini,ναι κι αυτό θα πόναγε. Ούτε καν sms στα δεσμευμένα από τις Στοιχηματικές εγχώρια μμε) Να πάτε να δείτε εκείνο το διάστημα και να στηρίξετε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό (με τις όποιες παρεμβάσεις του Αυγενάκη, που θ΄αναδείξουμε μελλοντικά) . Να παίξετε κανά σουμπούτεο, κανά ξύλινο ποδοσφαιράκι ή μπαλίτσα σε καμιά αλάνα και στο ημίχρονο να τσακώνεστε με τους φίλους σας για την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την ανείπωτη αποτυχία της Αγγλίας…
Να μη γίνει ορατό πουθενά αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο! Ελπίζοντας, πως δε θα δώσετε ούτε για στοιχηματισμό, ούτε για τηλεθέαση αλλά ούτε για ένδυση και εξοπλισμό, φράγκα. Δε χρειάζεται να κλικάρουμε, δε χρειάζεται φυσικά να γίνουμε σχολιαστές και φανατικοί με τον Μέσι ή το Ροναλντίνιο στα social media. Δε χρειαζόμαστε κάποια ακόμη «ενδιαφέρουσα κι ωραία ιστορία» στο διαδίκτυο. Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι μια συλλογική συνείδηση ριζοσπαστικής κριτικής αφήγησης του αθλητισμού.
Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να μείνει στην Ιστορία και κυρίως στη συνείδησή μας, ως το πιο απατηλό, το πιο βδελυρό γεγονός. Και πολύ χαιρόμαστε που δε νοιώθουμε μόνοι μας, σε όλο αυτό.
Μέχρι, δυστυχώς, το επόμενο… Διότι ναι μεν γλυτώσαμε το Φάιναλ 4 στο Ντουμπάι, αλλά όλο και ακούγονται διάφορες φωνούλες για συνδιοργάνωση Μουντιάλ το 2030 Σ.Αραβίας-Αιγύπτου-Ελλάδας, εξάλλου τόσα…θα είναι τα έτοιμα γήπεδα (ή μήπως όχι), αλλά θα μας βρουν μπροστά τους.
Καλή δύναμη…