O Δημήτρης Καραμανής (πουλέν που βρέθηκε από έναν σκάουτερ του περιοδικού που διστάζει ν΄αποκαλυφτεί), μας γράφει για όσα είδε (με τη βοήθεια του ίντερνετ φυσικά) και πριν αρχίσει η φάση των νοκ άουτ αγώνων. Το γράψαμε εξάλλου πως δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε όσα ματς θέλουμε
Όμιλος Α
Ισπανία: Καμία απολύτως έκπληξη. Η ομάδα που έχει τρίτο PG τον φετινό MVP της Ευρωλίγκας (Σέρχιο Ροντρίγκεθ), παίζει μπάσκετ σε άλλες ταχύτητες από τους υπόλοιπους θνητούς. Ο Πάου παίζει το τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας του (μάλλον;) και πιθανότατα να θέλει εκτός από την κούπα και το MVP. Σε κάθε ματς η ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική, η διαιτησία υπακούει στη μυσταγωγία (όχι ότι κρίνει και τα ματς, βέβαια) και ο Ναβάρο μαζί με το Ρούντι συνεχίζουν να είναι το πιο αντιπαθητικό δίδυμο αθλητών πάνω στη γη καθώς μπορεί τα ματς να πηγαίνουν στους 20 και τους 30 αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι τη διατριβή στην επιστήμη του flopping.
Βραζιλία: Βγήκαν δεύτεροι στον όμιλο κερδίζοντας Γάλλους και Σέρβους, χωρίς κανένας να μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό αποτελεί έκπληξη μιας και φαίνεται να παίζουν στα στάνταρ τους. Ξέραμε τους τέσσερις NBAερς, οι οποίοι στέκονται αξιοπρεπέστατα με Βαρεζάο και Μπαρμπόσα να είναι στα πολύ καλά τους, είχαμε όμως αμφιβολίες για την περιφερειακή τους γραμμή. Μαρκίνιος, Νέτο, Γκαρσία και Τέιλορ κάνουν τη δουλειά, με το Χουέρτας να δίνει ασφάλεια στον άσσο. Στο πρώτο χιαστί, φαίνεται για πρώτη φορά μετά από χρόνια να «έχουν» τους Αργεντίνους. Αναμένουμε με ενδιαφέρον.
Γαλλία: Μετά τον Τόνι, το χάος. Καλά κορμιά, κολλητά κοντομάνικα μπλουζάκια, φράτζες, χωρίστρες, αλλά από πρωταθλήτρια Ευρώπης ελάχιστα πράγματα. Πήραν τη Σερβία με διαιτητική καγκουριά στην τελευταία φάση και ζορίστηκαν με το…Ιράν. Ομάδα χωρίς σημείο αναφοράς, οι μπαμπάδες της ομάδας Ντιό και Μπατούμ κάνουν μέτριο τουρνουά, πενήντα Ερτέλ και πενήντα Ντιό (Diot, μην μπερδευόμαστε) δεν κάνουν ούτε μισό Πάρκερ στον άσσο. Μοναδική εξαίρεση από αυτή τη Γαλλία που θα βρεί μεγάλα ζόρια απέναντι στους Κροάτες, ο εξαιρετικός Λοβέρν που μετά την πολύ καλή χρονιά με την Παρτιζάν συνεχίζει με το γκάζι πατημένο και είναι μέχρι στιγμής ο άνθρωπος που κρατά τη Γαλλία ανταγωνιστική.
Σερβία: Πολύ μυστήρια ομάδα. Στις λεπτομέρειες, θα μπορούσε να ήταν ακόμα και στο 4-1 τώρα, αν δεν είχαν αδικηθεί με τη Γαλλία και αν ήταν λίγο πιο σοβαροί στο τέλος με τη Βραζιλία, όταν έκαναν το -13 του πρώτου ημιχρόνου, +7 στο τρίτο δεκάλεπτο με επιμέρους σκορ 32-12. Η πιτσιρικαρία πάει καλά, η μεγάλη παιχτάρα που λέγεται Νεμάνια Μπιέλιτσα είναι ο καλύτερος τους με διαφορά, ο Ραντούλιτσα από κοντά και η επόμενη ατραξιόν του σέρβικου μπάσκετ, ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς κάνει ικανοποιητικό τουρνουά, αν εξαιρέσεις τα μπλακ άουτ που έχει πάθει στο τέταρτο δεκάλεπτο με Γαλλία και Βραζιλία. Ο Μίλος κάνει καλό τουρνουά και μπορεί και τραβάει την ομάδα όταν οι μικροί κολλάνε, ο Κρστιτς στα πρώτα δύο ματς δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού και στα επόμενα ήταν για γέλια και ο μεγάλος Σάσα ζορίζεται ακόμα να στρώσει μια ομάδα που σε κάθε ματς έχει διαστήματα που παίζει σε επίπεδο final 4 ευρωλίγκας και κάποια άλλα που μοιάζει με Α’ ΕΣΚΑ.
Ιράν: Χαμέντ Χανταντί. Κολώνα, κέρβερος, ηγέτης. Επικό μάτς με τη Σερβία με 10/10 δίποντα (τον φάγανε τα κοράκια με 4 φάουλ στο 18’), από κοντά και ο Νικά Μπαχραμί που πήγε να γυρίσει μόνος του το ματς με τη Γαλλία. Τίμια ομάδα, έδωσε ό,τι μπορούσε. Θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας ο τσιγκελωτός μύστακας του Καρντούστ.
Αίγυπτος: Ο Σαμίρ Γκούντα στα 42 του θα μπορούσε να βοηθήσει, πιστεύουμε. Ωραίοι τύποι, καλοζωϊσμένοι, με τις κοιλίτσες τους. Διακοπές στη Γρανάδα. Μια χαρούλα.
Όμιλος Β
Ελλάδα: Μετά την Ισπανία, η πιό όμορφη ομάδα της διοργάνωσης. Τελειώνει με πάταγο η εποχή των παγετώνων και του αλλεπάλληλου pick n’ roll και έχουμε πλέον μια ομάδα που παίζει με ταχύτητα και στα πόδια και στο μυαλό, δε λυπάται να κάνει και παραπάνω λάθη στο βωμό του γρήγορου επιθετικού τρανζίσιον, στην άμυνα κάνει τα απαραίτητα της σχολής αν και έχει συνολικά την λιγότερο ικανή αμυντική δωδεκάδα της τελευταίας δεκαετίας. Φοβερό τουρνουά από Μπουρούση, Καλάθη, ο Παπανικολάου μετά τα πρώτα δύο ματς ανεβαίνει συνεχώς και φυσικά ο άνθρωπος με το περήφανο γένι, ο stoner αδερφός, Καϊμακόγλου που είχαμε ξεχάσει για τι παιχτάρα επρόκειτο. Η ομάδα είναι 3η στις ασίστ και 4η στα ριμπάουντ, ενώ έχει και την έκτη καλύτερη επίθεση του τουρνουά. Αν έλειπαν οι τσολιάδες, οι σπαρτιάτες, οι ελληνόψυχοι και οι λοιποί γελοίοι από τις εξέδρες, τα μικρόφωνα και τα σάιτ, θα απολαμβάναμε στο έπακρο την εξαιρετική παρουσία της εθνικής μπάσκετ. Με Σέρβους πάντως, τα ζόρια ίσως να είναι μεγαλύτερα.
Κροατία: Οι κλασσικοί οι μαλάκες οι Κροάτες. Πάλι έφτασαν ένα βήμα πριν τα μπουκέτα και τον αποκλεισμό, για να σωθούν την τελευταία αγωνιστική. Ο Ντάριο Σάριτς είναι ο καλύτερος ευρωπαίος παίχτης της επόμενης δεκαετίας και στην πρώτη του παρουσία σε παγκόσμιο είναι φανταστικός. Ο Μπογκντάνοβιτς βάζει τις εικοσάρες του αλλά στην άμυνα μπορεί να τον ξεφτιλίσει κόσμος και ντουνιάς, ο Τόμιτς μπορεί να παίξει ένα επίπεδο πάνω από αυτό που παίζει ως τώρα στο τουρνουά και ο Σίμον παίζει και για τον άφαντο Ρούντεζ. Χοντρό πρόβλημα στον άσσο, ο Λαφαγιέτ είναι λίγο Ντρέιπερ στο πιο έξυπνο και ο Ούκιτς τόσο ξέρει, τόσο παίζει. Στο χιαστί με τη Γαλλία πάντως, δύσκολα θα στοιχηματίζαμε εναντίον τους.
Αργεντινή: Τα γερόντια αντέχουν ακόμα. Αναμφίβολα με το Μανού, αυτοί οι τύποι δεν έμεναν εκτός τετράδας. Ο Σκόλα μας θυμίζει ποιός είναι ο καλύτερος ψηλός στον πλανήτη εκτός ΗΠΑ (ναι, ναι γκασολάκια…), ο Πριτζιόνι αφού έγινε ρουκι στα 35 μπορεί να παίζει μέχρι τα 50 και ο Νοσιόνι, παρότι όσο περνούν τα χρόνια η ομοιότητα με το Γιάννη Σαββιδάκη γίνεται ανατριχιαστική, διατηρείται ακόμα σε υψηλό επίπεδο. Τα νέα φυντάνια, ειδικά οι Καμπάτσο και Λαπροβίτολα είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος, απλά δεν υπάρχει ψηλός πίσω από τον Λουίς ούτε για δείγμα, γεγονός που αντικειμενικά κοστίζει καθώς αναγκάζεται να παίζει σχεδόν 33 λεπτά κάθε μάτς και στο τέλος μοιάζει διαλυμένος. Στο πρώτο χιαστί με τη Βραζιλία, λογικά μοιάζουν από κάτω. Δύσκολα θα μασήσουν.
Σενεγάλη: Με εξαίρεση την κωμωδία με την Αργεντινή και το πρώτο ημίχρονο με την Ελλάδα, ίσως η πιο αγαπημένη ομάδα. Φοβερά αθλητική, δουλεμένη γύρω από τον καταπληκτικό Ντιένγκ (ή Τζένγκ ή Ντενγκ), με τύπους που δεν κατέβηκαν για το πανηγύρι και για να μπούν σε δέκα χάιλαιτ για να τους θυμόμαστε. Οι Πορτορικάνοι και φυσικά οι Κροάτες έφαγαν το χουνέρι τους γιατί οι λέοντες της Σενεγάλης, δεν τους κέρδισαν στο μπάσκετ της αλάνας, της κωλοφαρδίας και των τριπόντων, αλλά τους κλείδωσαν πίσω και τους χτύπησαν πάνω στις αδυναμίες τους μπροστά. Με την Κροατία (που οι άσσοι της είναι πολύ λίγοι) ήταν καταπληκτικός ο Ντ’Αλμειντά στον άσσο και με το Πόρτο Ρίκο ήταν πρώτος σκόρερ ο – «δικός μας» του Πανελευσινιακού, που λένε και οι μεγάλοι σπικερς- Φάι (ή Φαγιέ) στο «τρία» απέναντι σε μια ομάδα που για τριάρια είχε κατεβάσει κάτι καλογυμνασμένα αγόρια με τατού και ολίγη από μπάσκετ. Με την Ισπανία μπορεί να φάνε και 40αρα, πάντως το χαρήκανε και τους χαρήκαμε.
Πόρτο Ρίκο: Κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια. Χαρήκαμε που είδαμε τον Ντάνι Σαντιάγο στα 65 του, χαρήκαμε που είδαμε τον αδερφό Μπάλκμαν και τα άλλα παιδιά αλλά φτάνει πια. Δε γίνεται πια η προεπιλογή να έχει κριτήριο τον αριθμό τατού και το ποσοστό στα τρίποντα. Στην επόμενη διοργάνωση ίσως σκάσουν και με νέον στην αερόσολα. Ya Basta λέμε.
Φιλιππίνες: Καλή φάση για πολλούς. Για άλλους, ημών συμπεριλαμβανομένων, αυτό το «γύρω γύρω οι κοντοί και στη μέση ο Μπλάτς» μας έβγαλε τα συκώτια. Αυτή η ιστορία με τις ομάδες που ζουν και πεθαίνουν από το τρίποντο δε θα μας βγει σε καλό, μακροπρόθεσμα. Δικαίωμα στο όνειρο του κάθε ατζαμή, ας δίνει το ποδόσφαιρο. Όχι εδώ τέτοια, παρακαλούμε.
Όμιλος Γ
ΗΠΑ: Περίπατος στο δάσος, με εξαίρεση τρία δεκάλεπτα με την Τουρκία που τους έβγαλε το λάδι, μέχρι να σκάσει η ίδια. Παρ’όλα αυτά, η ομάδα των ΗΠΑ δεν είναι περιοδεύων θίασος. Η ομάδα αυτή μοιάζει στη λογική με αυτή του 2010, με λιγότερο ταλέντο αλλά περισσότερη αμυντική διάθεση. Το ’10 καλύτερος ήταν ο Ντουράντ, το ’14 είναι ο Φαρίντ. Αυτό τα λέει όλα ως τώρα για μια ομάδα που είναι κάπως αντιτουριστική αλλά είναι εδώ για να κάνει τη δουλειά. Τραγικά ποσοστά στα τρίποντα, εξωφρενικά στα δίποντα. Δύσκολα θα συναντήσουν σοβαρή αντίσταση ως τον τελικό.
Τουρκία: Πήραν δύο παιχνίδια με Νέα Ζηλανδία και Φινλανδία, μόνο και μόνο από την εμπειρία και από το γεγονός ότι οι αντίπαλοι τους δεν είχαν τον τρόπο να τελειώσουν ομαλά παιχνίδια στα οποία κέρδιζαν με διαφορές άνω των 15 μέχρι και την τρίτη περίοδο. Πολύ ανταγωνιστικοί για τα ¾ του αγώνα με τις ΗΠΑ και εκεί κέρδισαν συμπάθειες που τις έχασαν όταν τους κέρδισε σχετικά σβηστή η Ουκρανία. Αναμφίβολα έχουν δυνατότητες, ο Πρέλντζιτς κάνει εξαιρετικά παιχνίδια και ο Ασίκ είναι σημείο αναφοράς στη ρακέτα, όμως έχουν εμφανέστατο θέμα με νεκρά διαστήματα και μεγάλη αδυναμία με ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να τους τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο. Με την Αυστραλία, αν παίξουν στο όριο των δυνατοτήτων τους, ειδικά στην άμυνα, μπορεί και να την πετάξουν έξω.
Δομινικανή Δημοκρατία: Τόσα χρόνια στο ΝΒΑ δεν παίζει βυσματίας. Ο Φρανσίσκο Γκαρσία κουβαλάει την ομάδα στις πλάτες του και την πέρασε στην επόμενη φάση. Αθλητική ομάδα, γρήγορη, με πολλά σουτ στο στυλ του Πουέρτο Ρίκο, μόνο που τα παιδιά εδώ δεν ντρέπονται να παίξουν και άμυνα. Μεγάλη inspirational φιγούρα ο Τζακ Μαρτίνεζ.
Νέα Ζηλανδία: Οι τύποι το γουστάρουν το άθλημα. Μόνο και μόνο για τη «χάκα», έχουν μπεί στο κάδρο των αγαπημένων. Φοβεροί μαχητές, χωρίς καμία ιδιαίτερη εμπειρία πλήν του Πένι, με διάφορα ενδιαφέροντα παιχτάκια όπως ο MVP της εθνικής λίγκας τους, Κόρι Ουέμπστερ και ο ψηλός με το άφρο, Άϊζακ Φοτού. Τιμή και δόξα στον τύπο που είναι σίγουρα το χαμένο μέλος των Mastodon, τον μεγάλο Κέισι Φράνκ που δίδαξε αγαρμποσύνη και κέρδισε επάξια των διαγωνισμό αγκωνιάς απέναντι σε όλους τους φλώρους που τόλμησαν να τον κοντράρουν στο χαμηλό πόστ.
Ουκρανία: Το βατερλό του Φρατέλο. Σημαντικό να έχεις γαλονάτο κόουτς εξ Αμερικής αλλά αμα οι γηγενείς δεν το κατέχουν, δεν πας μακριά. Ο Τζέτερ προσπάθησε, αλλά δεν είναι και ΜακΚάλεμπ οπότε όλο το hype και οι ελπίδες των Ουκρανών μετά το Ευρωμπάσκετ πήγαν στα σκουπίδια μαζί με τη διοργάνωση του 2015 που τους την πήρε η FIBA. Αφόρητα βαρετή ομάδα με μοναδική συμπαθητική φιγούρα το μπούλη Νατιάζκο.
Φινλανδία: Ο Κόπονεν τους πήγε, ο Κόπονεν τους έθαψε. Χαμένες βολές στο 68-65 με 7’’ να μένουν στο ρολόι για την Τουρκία (προφανώς τους το κάρφωσε στη συνέχεια ο σύντροφος Ακιόλ, γιατί ο Ντέτμαν δε διανοήθηκε να δώσει οδηγία για φάουλ), χαμένο τρίποντο στην τελευταία επίθεση με τη Νέα Ζηλανδία και σπίτι τους οι 3.000 φινλανδοί που για κάποιο λόγο κατέβηκαν μαζικά στο Μπιλμπάο. Τρίποντο και πάλι τρίποντο. Ο Κόπονεν ήταν το αφεντικό, ο Κόπονεν μίλαγε στα τάιμ αόυτ και ο Ντέτμαν μετέφραζε στα αγγλικά στον Μέρφι και τον Χάφ, γενικά «α ρε Τρινκιέρι που βάλαμε στο χάρτη αυτούς τους πουθενάδες».
Όμιλος Δ
Λιθουανία: Έκαναν την «καλή» νίκη στο τέλος με τους Σλοβένους και πήραν την πρωτιά χωρίς να δείχνουν κάτι το ιδιαίτερο. Έχουν το δομικό περιορισμό της έλλειψης στον άσσο, αν και ο Γιουσκεβίτσιους κάνει ότι μπορεί, αλλά τα νταμάρια Βαλανσιούνας και Μοτεγιούνας πάνε την ομάδα όσο καλύτερα γίνεται. Παλιότερες γενιές Λιθουανών με πολύ περισσότερο ταλέντο, σε τέτοια τουρνουά έμεναν έξω νωρίς. Αυτοί λόγω κλήρωσης, ίσως πάνε μέχρι και τον ημιτελικό.
Σλοβενία: Η καλύτερη ομάδα του ομίλου, που τα διέλυσε όλα στην τέταρτη περίοδο του τελευταίου αγώνα με τους Λιθουανούς στην οποία έβαλε μόνο δύο πόντους, έχασε την πρώτη θέση και στους 8 θα βρεί τους Αμερικάνους. Ο Ντράγκιτς είναι και πάλι καταπληκτικός, ο αδερφός του Ζόραν και ο μικρός Λόρμπεκ τραβάνε το σκόρ επίσης ενώ φαίνεται ότι βρήκαν ψηλό για τα επόμενα χρόνια, τον Όμιτς. Ωραίο μπάσκετ ανά διαστήματα, ειδικά στην πρεμιέρα με την Αυστραλία, αμυντικά δείχνουν μια αφέλεια ασυγχώρητη σε τέτοια τουρνουά. Συνεχίζουν την πορεία τους μέχρι τους 8 και μετά σπίτι.
Αυστραλία: Ομάδα με πολλές δυνατότητες. Τρέχουν πολύ καλά το γήπεδο, σουτάρουν τρελά (πρώτοι στο τουρνουά με 52% στα τρίποντα), έχουν μεθοδολογία στο παιχνίδι τους και έναν εξαιρετικό ψηλό. Ο Άαρον Μπέϊνς είναι το αφεντικό και έχει από κοντά έναν από τους καλύτερους σουτέρ στην ιστορία της ευρωλίγκας, τον Ινγκλς. Έκαναν μεγάλη αλητεία, για την οποία τους έκραξε δημόσια ο Ντράγκιτς μετά το μάτς, χάνοντας από την Ανγκόλα – που τους έβαλε 62 πόντους το δεύτερο ημίχρονο – με σκοπό να αποφύγουν τους Αμερικανούς. Ευχόμαστε – λόγω αρχών – να πάθουν ότι παθαίνουν συνήθως οι ομάδες που διαλέγουν αντιπάλους σε τέτοια τουρνουά, παρότι ήταν μεγάλη η ευτυχία να δούμε στον πάγκο τους μια καλτ μορφή της δεκαετίας του ’90, τον τεράστιο, το λεβέντη, το πουλέν του MJ, Λούκ Λόνγκλει που είναι βοηθός του κόουτς Λεμάνις.
Μεξικό: Για κάποιο λόγο, αυτή η ομάδα κέρδισε τους Παναμερικανικούς. Ο μοναδικός που μπορούμε να δούμε είναι η σκληράδα και η δύναμη άντε και ο Αγιόν. Ο Γουστάβο Αγιόν είναι ο Κουατεμόκ Μπλάνκο της εθνικής μπάσκετ. Κάνει πολύ καλό τουρνουά και στους αγώνες που έκριναν την πρόκριση ήταν αρχηγός με τα όλα του. Από τους υπόλοιπους, συμπαθής και φοβερή μεξικανόφατσα, μετά φυσικά από τον Αγιόν, είναι ο Κρούζ με τους υπόλοιπους να συγκροτούν ένα τίμιο καστ αρκετό για τις δύο νίκες με Κορέα και Ανγκόλα.
Ανγκόλα: Φιλότιμη προσπάθεια για την αιώνια πρωταθλήτρια Αφρικής, κόντραρε τους Σλοβένους και νίκησε Κορέα και – με τον τρόπο που γράψαμε παραπάνω – Αυστραλία. Χάιλαιτ της παρουσίας της οι 38 πόντοι και τα 15 ριμπάουντ του Γιανίκ Μορεϊρά, παίχτη του Λάρι Μπράουν στο κολλέγιο του SMU.
Νότια Κορέα: Άν κάποτε διοργανώσει η Ν.Κορέα, το Παγκόσμιο του μπάσκετ και το στήσει όπως τότε στο αντίστοιχο του ποδοσφαίρου το 2002, τότε ίσως περάσουν τον όμιλο. Μέχρι τότε, ο Τζαρόντ Στίβενσον ή αλλιώς Μούν Τάε Γιόνγκ, στα 38 του θα είναι ο καλύτερος παίχτης τους.
Δημήτρης Καραμανής
Bonus:
[…] δημόσια αυτοκριτική για το κράξιμο στους Γάλλους στο κείμενο πριν την φάση των 16. Με την Κροατία, τους βοήθησε ο χειρότερος εν ενεργεία […]