Με αφορμή το πολύ ωραίο βίντεο που κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες, όπου οπαδοί του Πανιωνίου φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του Κώστα Κατσούλη, στον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Εθνικού και Πανιωνίου, δημοσιεύουμε ένα κείμενο που μας έστειλε ένας αναγνώστης του περιοδικού, για τη ζωή, την πολιτική και οπαδική δράση του Κώστα, και τα τραγικά γεγονότα της Αλικαρνασσού.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά στον Προφήτη Ηλία. Οικογένεια αριστερή, άνηκε στην ΕΔΑ.
Με τον Κώστα γνωριστήκαμε ένα βράδυ καλοκαιριού στο Βεάκειο σε κάποια συναυλία, μέσα δεκαετίας 1980, τότε που κυριαρχούσε «το ροκ το κρατικό».
Στην επόμενη συναυλία βρεθήκαμε να πετάμε γιαούρτια στον Σιδηρόπουλο και σε άλλους που τραγούδαγαν, κυβερνητικά επιχορηγούμενοι, στο ΣΙΝΕΑΚ.
Αφότου κολλήσαμε, γίναμε τετράδα αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στο γήπεδο να βλέπουμε Εθνικό. Ο πατέρας του είναι Εθνικός. Οι υπόλοιποι της τετράδας είναι ο Λεωνίδας και ο Παναγιώτης ο Ανδρεάκος (δεν ζει). Μετά ξεκινήσαμε σιγά σιγά εκδρομές. Κάπως έτσι έπεσε και η ιδέα να φτιαχτεί ένας σύνδεσμος οπαδών που μέχρι τότε δεν υπήρχε. Και έγιναν οι Πινέζες…
Παράλληλα είμασταν και η παρέα/ομάδα που κατέβαινε συνεχώς σε γεγονότα που συνέβαιναν, κατά κύριο λόγω στο κέντρο με το Α/Α μπλοκ. Ο Παναγιώτης έφυγε νέος αλλά ο Κώστας και εγώ συνεχίσαμε την δράση μας στο πολιτικό πεδίο.
Τότε οι φασίστες ήταν λίγοι και εκ των πραγμάτων μαζεμένοι. Στις όποιες εκδηλώσεις τους ως άτομα και ως ομάδες αντιμετωπίζονταν αναλόγως.
Επαφές παρά ταύτα με φασίστες υπήρχαν πολλές, κυρίως κατά την διάρκεια συγκρούσεων στο κέντρο (Εξάρχεια-Πολυτεχνείο). Τότε ήταν skinheads και επενίτες.
Την πρώτη φορά που τον ξεμονάχιασαν ήταν όταν άνοιξαν γραφεία στον Πειραιά. Τότε εντοπίσαμε έναν μέσα στην αντιφασιστική πορεία που έγινε. Αλλά αντί να τον περιποιηθούμε, τον αφήσαμε γιατί δεν είμασταν σίγουροι. Ο ίδιος με άλλους κυνήγησαν το Κώστα στο Πασαλιμάνι. Του έμεινε μια χαρακιά στο βλέφαρο. Γλύτωσε το μάτι του από τύχη.
Αργότερα έφυγε για την Κρήτη μόνιμα. Οι γονείς του ήταν ήδη στον Πλατανιά. Ούτε εκεί σταμάτησε την δράση του. Αντιθέτως δικτυώθηκε και βρέθηκε σχεδόν σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες που δίνονταν στο νομό Χανίων. Αλλά γι’ αυτά έχουν γράψει συλλογικότητες της περιοχής.
Δεν σταμάτησε να παρακολουθεί την ομάδα όταν εκείνη κατέβαινε Κρήτη ή όταν ανέβαινε εκείνος Αθήνα.
Στον Πλατανιά ήταν γνωστός για το ποιόν του και τις ιδέες του. Μάλιστα όταν πρωτομπήκε στην εντατική μου είπε ο πατέρας του, ότι ο φασίστας της περιοχής του είπε να μαζέψει τον γιό του.
Όταν κατέβηκε, ανίδεος, στην Αλικαρνασσό ήταν καμμιά 30αριά Εθνικοί που μόνο για φασαρία δεν κατέβηκαν, ανάμεσα τους και ηλικιωμένοι και παιδιά.
Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες για το πώς ξεκίνησε και εξελίχθηκε η επίθεση, αλλά θα καταλήξω ότι χτυπούσαν τελικά μόνο τον Κώστα στοχευμένα στο κεφάλι. Όσοι ήταν εκεί βέβαια δεν άκουσαν κάποια βρισιά «άπλυτε ή αναρχοκουμμούνι» να εκτοξεύεται, οπότε δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η επίθεση επί προσωπικού για πολιτικούς λόγους. Μαθαίνω ότι ο κυρίως επιτιθέμενος δεν διώχθηκε ποτέ γιατί όλοι τον φοβούνται και είναι γνωστός φασίστας της περιοχής.
Ο Κώστας δεν κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο και κατέληξε παρά τις προσπάθειες των γιατρών…
Είναι ο πρώτος νεκρός από συμπλοκές μέσα σε Ελληνικό γήπεδο…
Ηταν ένας σύντροφος και αντιφασίστας οπαδός…
Μιχάλης