Οι 16 συνέχισαν περίπου στο ίδιο μοτίβο με τους ομίλους, στην τσίτα για να ΄έρθουν τα πάνω-κάτω μέχρι το τέλος. 2 από τα 8 ματς, εκείνα με τα περισσότερα γκολ, ήταν αυτό που λένε συλλεκτικά, τα 3 που παίχτηκαν στη βούλα είχαν καλές δόσεις σασπένς (δεν ήταν δηλ. το τυπικό 0-0 και πέναλτι), και μόνο η Μπραζίλ πέρασε με μια –πολύ σχετική- άνεση.
Στο βραζιλιάνικο Μουντιάλ είχαν ξεπεταχτεί μια σειρά γκολκίπερ από Λατινική Αμερική (Νάβας, Οσπίνα, Οτσόα, Μπράβο), που –πλην Οτσόα- πήραν και καλές μεταγραφές. Τώρα σειρά πήραν οι Ευρωπαίοι: Σούμπασιτς, Σμάιχελ, Πίκφορντ, Σόμερ –ακόμα και οι έρμοι Όλσεν και Ακινφέεφ- είναι μέσα στους πρωταγωνιστές, μπαλαντζάροντας το μέγα φιάσκο Ντε Χέα.
Τα τέσσερα ασυνήθιστα ζευγάρια που σχηματίστηκαν έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι φέρνουν απέναντι πληθυσμιακούς –ου μην και πολιτικοοικονομικούς- γίγαντες (από τα 55 εκ. της Αγγλίας μέχρι τα 205 της Βραζιλίας) με αντίστοιχους νάνους (από μαξ τα 11 εκ. των Βέλγων μέχρι τα θρυλικά 3,4 των Ουρουγουανών). Συγκυριακό είναι, αλλά στέκω με θέρμη στο πλευρό των μικρών – οκ, στο Βέλγιο-Βραζιλία με 51-49%.
Ένα μικρό ριβιού λοιπόν και να δούμε προς τα πού μπορεί να κάτσει η τετράδα.
Το Σάββατο
Μόλις έγινε το 1-2, όπως το έβαλε ο Μερκάντο, πολλοί μάλλον, ανάμεσά τους κι εγώ, νομίσαμε ότι τώρα οι Αργεντίνοι θα δαγκώνουν τη μπάλα, θα κλοτσάνε, θα πέφτουν κάτω, την ώρα που τα Γαλλάκια θα λιγοψυχούν μέχρι την τελική κατάρρευση. Αστεία πράγματα. Καντέ, Πογκμπά και Ματουιντί έκαναν δικές τους όλες τις μπάλες, ο Παβάρ έβαλε ένα από τα top-5 του Μουντιάλ, κι ο Εμπαπέ έδειξε τι θα μπορούσαμε να δούμε αν όντως ο Μπολτ ήξερε μπάλα – αν και οι αιλουρο-δρασκελιές του μάλλον τον κάνουν να μοιάζει με 400άρη. Η Αρχεντίνα έμεινε στους 16 και πολύ της ήταν, την τίμησε πάντως η προσπάθεια μέχρι το τέλος. Με τις επικείμενες αποχωρήσεις το τοπίο ενόψει 2022 μοιάζει ακόμα πιο σκιαχτικό, ειδικά αν ένας 35άρης Μέσι κατέβει για την τελευταία της τελευταίας ευκαιρίας του, και μείνει πάλι έξω ο Ντιμπάλα.
Το Ουρουγουανοπορτογαλικό ήταν μάλλον το αναμενόμενο, σφίξιμο όσο δεν πήγαινε στο κέντρο, ατέλειωτες μάχες, ευκαιρίες με το σταγονόμετρο και ένα υπέροχο 2 στα 2 από τον “Pelado” Καβάνι, που και το ice-cream goal έβαλε, και έκλεψε καρδιές με το κατά κυριολεξία εξαιρετικό γράμμα στον εαυτό του (αξίζει να το ψάξετε, όσοι τυχόν δεν το διαβάσατε ακόμα). Οι υπνωτιστικοί Πορτογάλοι Quinas έχουν πια πατεντάρει το μονότονο παιχνίδι τους με τη σφραγίδα του κόουτς (πάντα κάτω από την κορωνίδα «Ο Τέους είναι Μεγκάλους»), και φαντάζομαι έτσι θα πορευτούν, από τη στιγμή που δεν υπάρχει σχεδόν καμιά αμφιβολία ότι ο CR7 θα κατέβει ως 37άρης-τζόβενο και στο Κατάρ.
Το διασταύρωμα (Γαλλία-Ουρουγουάη, Παρασκευή 6/7 17:00, Νίζνι Νόβγκοροντ)
Προφανώς ο Στουάνι δεν είναι Καβάνι, αλλά στο κέντρο θα πέσουν κορμιά. Η λογική λέει ότι οι Γάλλοι θα πάρουν το πάνω χέρι από την αρχή, αλλά ελπίδα για την Ουρουγουάη μπορεί να είναι το διαρκές ανέβασμα των χαφ της, κυρίως με τον επιβλητικό Μπετανκούρ, το «ταυρί» Λασάλτ και τον Βεσίνο, που όλο περιμένεις ότι κάποια στιγμή θα οπλίσει από μακριά. Στόχος για τη σελέστε δεν μπορεί να ναι άλλος από το να τρενάρει το ματς όσο πάει, ελπίζοντας ότι αν υπάρχει ένα αμυντικό παιχνίδι ικανό να φρενάρει τους καλπάζοντες Εμπαπέ, Γκριζμάν, Ζιρού, αυτό είναι το δικό της.
Περνάει λοιπόν: Με ελαφρύ πόνο καρδιάς, οι Αλoζανφάν.
Η Κυριακή
Οι Ρώσοι είχαν πάντα καλούς βαδιστές αλλά όχι μαραθωνοδρόμους, πώς έγινε σ’ αυτό το Μουντιάλ και έχουν σπάσει τα κοντέρ με το τρέξιμό τους, αχμ αχμ… Δε βαριέσ΄, ποιος είναι αθώος τη σήμερον, έτσι κι αλλιώς στο νοκ-άουτ με τους Ισπανούς στο Λουζνίκι από ένα σημείο και μετά το ταμπούρι τους έκανε τον Ρεχάγκελ να μοιάζει με Τέλε Σαντάνα και jogo bonito αλά ’82. Ηρωικά λοιπόν τα κατάφεραν, αφού κι η Ρόχα τα θαλάσσωσε διοικητικά, προπονητικά, και εν πολλοίς παιχτικά. Να πω την αλήθεια, μάλλον το άξιζαν τα μόνιμα ξινισμένα μούτρα του Πικέ και η προκλητική αδιαφορία του Ντε Χέα. Αλλαγές σε όλα τα επίπεδα λοιπόν, όπως καλά τα είπε ο Φάμπρεγας, στο κάτω-κάτω εξακολουθούν να βγάζουν παίχτες. Χρειάστηκε πάντως ο Κάιπερς και οι λοιποί στο καμαράκι να καταπιούν τις κάμερες στο διπλό κράτημα σε Ράμος και Πικέ στην παράταση, και όλος ο πλανήτης να κάνει λίγο-πολύ την ίδια σκέψη.
Κάπου είχε λογική, ύστερα από 3 καλές έως σούπερ εμφανίσεις ν’ ακολουθήσει και μια μέτρια προς κακή, το ευτύχημα για τους Κροάτες είναι λοιπόν ότι επιβίωσαν, εκεί που άλλοτε συνήθως την πατούσαν. Ήταν μάλλον συνολικά το καλύτερο από τα 3 ματς που πήγαν στα πέναλτι, είχε τουλάχιστον σίγουρα τις περισσότερες φάσεις εκατέρωθεν. Οι Δανοί ξεπέρασαν τις προσδοκίες, αλλά θα ‘ταν υπερβολή να περνούσαν, πόσο μάλλον σε προημιτελικό με τους Ρώσους. Έστω κι αν μόνο ο Πόουλσεν έδειξε παίχτης με προοπτικές να φτάσει κοντά στα επίπεδα του Έρικσεν, η Δανία μοιάζει να έχει περιθώρια βελτίωσης, κι ίσως μπορέσουν περισσότερα πράγματα στο προσεχές Euro, που τους ταιριάζει και περισσότερο.
Το διασταύρωμα (Ρωσία-Κροατία, Σάββατο 7/7 17:00, Σότσι)
Οκ, για το καλό του Μουντιάλ μάλλον είναι καλό για τους Ρώσους να αποχαιρετήσουν, αλλιώς ο υπόλοιπος κόσμος θ’ αρχίσει να σμίγει τα φρύδια, κάτι σαν μια νέα Κορέα όπως το 2002 -έστω κι αν προς το παρόν με πιο διακριτικό σπρώξιμο (η Κορέα έπαιζε καλύτερη μπάλα πάντως). Έναν-έναν να πάρεις τους παίχτες, είναι ζήτημα οι Ρώσοι να υπερτερούν ή έστω να είναι ισάξιοι σε πάνω από μια-δυο θέσεις, με βασικότερη υποψήφια του δεξιού μπακ, με την αποκάλυψη Φερνάντες απέναντι στον Βρσάλικο. Οι Κροάτες λογικά θα εμφανιστούν πιο ψυλλιασμένοι, ενώ μάλλον τους ευνοεί το γεγονός ότι το ματς θα γίνει σ’ ένα γήπεδο που οι Ρώσοι θα παίξουν για πρώτη φορά σ’ επίσημο παιχνίδι. Πάντως κάθε άλλο παρά σίγουροι θα πρέπει να νιώθουν.
Περνάει λοιπόν: Η Κροατία, τι να πω..
Η Δευτέρα
Πριτς, σιγά μη σας αφήσουμε να βγείτε στην κόντρα. Για μια ακόμα φορά ο Τίτε οργάνωσε με επάρκεια τη Βραζιλία αμυντικά, έδωσε μέτρα από την αρχή στο Μεξικό που σιγά-σιγά φαινόταν σαν να μην ήξερε τι να κάνει τη μπάλα. Τελικά έμεινε μόνος ο εντρεναδόρ Οσόριο να καμαρώνει για το 53% της κατοχής, ψελλίζοντας κάτι παράπονα για τη διαιτησία. Είναι αλήθεια ότι ο Νεϊμάρ με τα καραγκιοζιλίκια του είναι ο μόνος που μπορεί να αποπροσανατολίσει τους υπόλοιπους (δικούς του), που δείχνουν επίμονα προσηλωμένοι στο εκάστοτε πλάνο. Τουλάχιστον με το Μεξικό είχε και μια αναλαμπή, εν πολλοίς καθοριστική. Η El Tri για άλλη μια φορά παραμύθιασε, ουσιαστικά μόνο με το πρώτο ματς απέναντι σε μια Γερμανία που εκ των υστέρων αποδείχτηκε εξαιρετικά προβληματική. Με πολλούς παίχτες στην τελευταία τους διοργάνωση, οι Μεξικάνοι ίσως πρέπει να περιμένουν το 2026, με την αλλαγή του φορμά και την ανάληψη της (συν)διοργάνωσης για να ξεκολλήσουν από την εμμονή με τους 16.
Λες και το έφεραν βαρέως, οι Ιάπωνες που άκουσαν τον πλανήτη να τους τη λέει για την επιδεικτική τους αδράνεια στα τελευταία λεπτά με την Πόλσκα, αποφάσισαν να παίξουν τη μπάλα της ζωής τους, φτάνοντας πραγματικά πολύ κοντά στο τέλειο παιχνίδι, μεταξύ 45-70′, με πρωτεργάτες έναν Καγκάβα που έπαιζε σαν 10άρι παλαιάς κοπής, με ατέλειωτα τσαλίμια, τον φλογερό winger Ινούι που μάλλον βιάστηκε προ Μουντιάλ να υπογράψει στη Μπέτις, και βέβαια τον συγκινητικό κυματοθραύστη Γιοσίντα. Επιπλέον έδειξαν συνταρακτική αφέλεια βγαίνοντας όλοι μπροστά στο τέλος χωρίς περίσκεψη, ή μήπως με έπαρση, για το μπάζερ-μπίτερ, που παραλίγο να μπει από τον Χόντα, με το γυαλισμένο μάτι. Αντ’ αυτού η οξυδέρκεια του Κουρτουά προετοίμασε το μεγάλο αντιχτύπημα που ολοκλήρωσε ο Τσαντλί, αποτελειώνοντας την πιο συναρπαστική μάχη της διοργάνωσης μέχρι τώρα. Ο Μαρτίνεθ και τα ντερέκια του ποντάρισαν λογικά στην αεροπορία και τους βγήκε, ξεκινώντας έστω με το αδιανόητο ψηλοκρεμαστό κεφαλόσφαιρο του Φερτόνγκεν.
Το διασταύρωμα (Βραζιλία-Βέλγιο, Παρασκευή 6/7 21:00, Καζάν)
Γήπεδο που έχει ήδη προσφέρει συγκινήσεις (Κορέα-Γερμανία 2-0, Γαλλία-Αργεντινή 4-3) το Καζάν υπόσχεται άλλη μια συναρπαστική βραδιά: όλοι μιλάνε για μια Βραζιλία-κόπια του ’94, σε μια φάση που η τότε σελεσάο τα είχε βρει μπαστούνια, στο πιο θεαματικό της συναπάντημα με τους Ολλανδούς, ένα αξέχαστο 3-2.
https://www.youtube.com/watch?v=FJS3uxuSACI
Πολύ πιθανό να τη δούμε κι εδώ σ’ ένα αντίστοιχο σενάριο, πιο λυμένη, απέναντι σ’ έναν αντίπαλο πολύ πιο γρήγορο από το Μεξικό. Οι Diables Rouges δεν θα έχουν πια το φαβορίσιο βάρος που τόσο φαίνεται να τους αγχώνει, αν δει κανείς τη γενική τους εικόνα μέχρι το 70′ με την Ιαπωνία. Όπως και να ‘χει τέσταραν σκληρά τον χαρακτήρα τους και βγήκαν αλώβητοι, οπότε τώρα δεν μένει παρά να αρπάξουν την ευκαιρία για εκτόξευση.
Περνάει λοιπόν: Αν όχι τώρα, πότε; Το Βέλγιο.
Η Τρίτη
Αναμενόταν εξαιρετικά ισόρροπο, αλλά αν έκλινε προς κάπου φαινόταν ότι πήγαινε προς Ελβετία, που έδειχνε να έχει πιο πολλές επιθετικές λύσεις. Αντίθετα η Σουηδία, παρά το 0/13 που έχει φτάσει πια στις τελικές του ο Μάρκους, και παρά το γεγονός ότι παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι με ελάχιστες αλλαγές και χωρίς περιθώρια ξεκούρασης, ήταν συνολικά καλύτερη και πέρα για πέρα δίκαια στους 8. Μία από τις πιο “ομάδες” του Μουντιάλ (The Ibra Effect), η Svenska συνεχίζει να ξεπερνά ψηλά -για το μπόι της- εμπόδια, οπότε πού θα σταματήσει; Οι Ελβετοί μάλλον έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία, ενώ οι Λιχστάινερ, Τζεμαΐλι και Μπεχράμι είναι σε οριακή ηλικία. Έβγαλαν πάντως τον Ακάντζι, εξαιρετικό σέντερ μπακ, περιμένουν ακόμα τον Εμπολό μπροστά και γενικά έχουν σφραγίσει τη μετατροπή τους σε πολεμιστές, που σημαίνει ότι μάλλον θα είναι για καιρό εκεί γύρω.
Το βραδινό της Τρίτης ήταν ντέρμπι Ευρώπης-Λατινικής Αμερικής από τα παλιά. Οι Κολομβιανοί είχαν τα δίκια τους να θιχτούν από το κρετίνικο πρωτοσέλιδο της Sun (αλλά δεν περιμένεις και κάτι καλύτερο από δαύτην, ούτε εκφράζει την Αγγλία στο σύνολό της, προφανώς), αλλά σαν να το παράκαναν με τη μανούρα και τη γκρίνια για τον Αμερικάνο ρεφ -ο οποίος τους χάρισε και μια κόκκινη νωρίς, στο βλαστάρι της Μπόκα τον Μπάριος, εδώ που τα λέμε. Ε και το πέναλτι, δινόταν επίσης, εδώ που τα λέμε. Οι Άγγλοι ήταν ελαφρά καλύτεροι σχεδόν σε όλο το παιχνίδι και έβγαλαν και τον απαιτούμενο τσαμπουκά, απαντώντας στο ξύλο με ξύλο. Στα δε πέναλτι έδειξαν σημαντική πρόοδο, αφού σε προηγούμενες εποχές το να χτυπήσει π.χ. Άγγλος παίχτης από τη βούλα σχεδόν χωρίς φόρα σήμαινε ή πάνω στον τερματοφύλακα ή στα περιστέρια. Οκ, ο Χέντερσον φάνηκε λιγάκι μπερδεμένος εξαρχής.
Οι Κολομβιανοί κάτι με την έλλειψη του Χάμες, κάτι με τις γκάφες του Σάντσες, κάτι με το μάλλον φτωχό συνολικά τουρνουά των Κουαρδάδο, Μπάκα και Φαλκάο, κινήθηκαν γενικά αρκετά πιο χαμηλά σε σύγκριση με το ‘14. Έβγαλαν πάντως τον καλλιτέχνη Κιντέρο και τον Μίνα με τις κεφαλιές-οβίδες, που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην καλύτερη 23άδα του Μουντιάλ.
Το διασταύρωμα (Σουηδία-Αγγλία, Σάββατο 7/7 17:00, Σαμάρα)
Το λες ότι γενικά η Αγγλία αφού τα έβγαλε πέρα με Λατινοαμερικάνους που παραδοσιακά δεν της ταιριάζουν, τώρα τους έχει τέτοιου είδους αντιπάλους όπως οι Σουηδοί, με παρόμοιες σωματοδομές και γενικά αντίληψη για το άθλημα. Συν τοις άλλοις εμφανίζεται όλο και πιο κόμπακτ από παιχνίδι σε παιχνίδι -λογικό για μια ομάδα που ουσιαστικά τώρα φτιάχνεται. Της λείπουν πάντως οι μεγάλες προσωπικότητες, και τον Κέιν τον ψηλώνουν περισσότερο από το έτσι κι αλλιώς μεγάλο μπόι του, θαρρώ. Η Μπλε-Κίτρινη έχει ήδη αρχίσει να σκέφτεται τουλάχιστον το ’94, αν όχι το ’58: μπορεί να μην έχει επιθετικάρες τύπου Κένεθ Άντερσον, Μάρτιν Νταλίν και Χένρικ Λάρσον όπως τότε, διαθέτει πάντως δύο χάφαρους σαν τους Φολσμπεργκ και Έκνταλ, ενώ ο Αουγκούστινσον παίζει να βγει κορυφαίος αριστερός φούλμπακ της διοργάνωσης.
Περνάει λοιπόν: Οριακά η Αγγλία, λέτε πάλι στα πέναλτι;
Ανδρέας Κίκηρας