Δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε τον Xenofon Giggs (κατά κόσμο Φώντα Γκίκα)…
Eίχαμε φιλοξενήσει ένα κείμενό του στο τεύχος 4 σχετικά με το Μουντιάλ της Ν.Αφρικής το 2010. Ελπίζαμε πως θα του ζητάγαμε κάτι παρόμοιο για το μουντιάλ που έρχεται.
Ο θάνατός ενός νέου ανθρώπου είναι κάτι πολύ δυσάρεστο.
Τα γραπτά του στο http://mpakoterma.blogspot.gr, στη στήλη Μάθε Μπαλίτσα στο popaganda http://popaganda.gr/author/gikas/ αλλά και στο http://breathe-in-the-words.blogspot.gr/
θα μας τον θυμίζουν.
Καλό Παράδεισο Fondeus
Το παρακάτω κείμενο είναι αυτό του Φώντα από εκείνο το τεύχος μας…
Μουντιάλ… Μουντιάλ… Ακούγοντας -και ψιθυρίζοντας- αυτή τη λέξη μου έρχονται στο μυαλό τα 18 καράτια του τροπαίου… Κύπελλο δεν το λες έτσι όπως είναι, αλλά… who cares…? Ευχαριστιέσαι να το κοιτάς, είτε πίσω από μια βιτρίνα είτε υψωμένο στα χέρια του εκάστοτε νικητή-αρχηγού. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο σκοπός? Αυτός δεν είναι ο προορισμός? Είναι, αλλά μεσολαβεί και ένα ταξίδι, που -πάντα- δίνει απείρως πιο συγκλονιστικές στιγμές από την τελική στιγμή.
Το δικό μου μουντιαλικό ταξίδι ξεκίνησε με θολές εικόνες και την περιρέουσα ατμόσφαιρα από τη διοργάνωση του 1986, αλλα το πρώτο τουρνουά που θυμάμαι λεπτομερώς ήταν αυτό της Ιταλίας το ’90. Τότε που -χωρίς να το καταλάβω- με συνεπήρε η κίτρινη φανέλα της Βραζιλίας… Ουτε που θυμάμαι γιατί έγινα Βραζιλία. Θυμάμαι όμως την πίκρα που την κέρασε ο Κανίγια μετά από τη σατανική πάσα του Μαραντόνα. Κατάλαβα ως φίλαθλος νωρίς νωρίς στη ζωή μου ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Συνήθως τότε κερδίζανε οι Γερμανοί… Τι φάτσες κι αυτές? Έβλεπα τον Μπρέμε, τον Ματέους και τον Ίλγκνερ και φοβόμουν! Τρομερή αντιπάθεια, και πώς να μην τους αντιπαθήσεις -εδώ που τα λέμε- όταν έκαναν ανθρώπους σαν τον Gazza και τον Ντιέγκο να κλαίνε… Κι απ’την άλλη, πέρα απ’τους πρωταγωνιστές, υπήρχαν όλοι αυτοί οι μυστήριοι τύποι που συμπλήρωναν το παζλ. Ποιος ήταν ο Τοτό Σκιλάτσι τελοσπάντων? Από πού ξεφύτρωσε ο Χιγκίτα και γιατί παίζει μπακότερμα όπως εμείς στη γειτονιά? Γιατί ο Ροζέ Μιλά πανηγυρίζει έτσι? Γιατί η Γερμανία και η Ιταλία φορούσαν πράσινα και μπλε αντίστοιχα, ενώ δεν υπήρχαν αυτά τα χρώματα στις σημαίες τους? Γιατί ο Ολυμπιακός «δεν παίρνει τον Σκούχραβι..?» Απορίες… απορίες… και γλυκιές αναμνήσεις…
Το μουντιάλ του 1994 το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Μόνος στο χωριό, μόνος στο σπίτι και όλοι μέρα μπάλα, σε απίστευτες ώρες… Ξημερώματα πεταγόμουν απ τον καναπέ σε κάθε φάση! Τι να πρωτοθυμηθώ? Την ξεφτίλα της Εθνικής Ελλάδος? Την καζούρα στους «Γερμανούς» ύστερα από το γκολ του ανυπέρβλητου Λέτσκοφ? Το αυτογκόλ του Εσκομπάρ και όσα ακολούθησαν? Τη γκολάρα του Χάτζι? Ή μήπως τα 5 γκολ του Σαλένκο κόντρα στο Καμερούν? Ή τις αγκωνιές του Τασότι και του Λεονάρντο?? Α, για κάτσε… Και η ματσάρα Σουηδια-Ρουμανία στους 8? Ή το Βραζιλία-Ολλανδία και τα πανηγύρια στην παραλία σε στυλ “Μπεμπέτο’….? Εκείνο τον καιρό είχα αρχίσει να μελετάω την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και να ρωτάω κόσμο για την περίφημη Βραζιλία του 1970. Internet και Youtube δεν υπήρχαν, οποτε στηνόμουν στην tv μπας και πετυχω κανα αφιέρωμα σε περασμένα Μουντιάλ… Και κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι ο τελικός θα ήταν μια ρεπετισιόν του ’70, με νικήτρια την αγαπημένη μου Brazil… Κι έτσι έγινε. Στα πέναλτυ, αλλά δεν έχει καμιά σημασία…
Η «βουτιά» στην ιστορία του θεσμού/πανηγυριού (όπως θελετε πείτε το) συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα. Πολλές φορές -και όχι μόνο κάθε 4 χρονια- ψάχνω βίντεο στο youtube. Για να ξαναδω και να ξαναδω όσα δεν αξιώθηκα να παρακολουθήσω Live… Τον Γκαρίντσα να περνάει 5-6 άτομα με την ίδια ντρίμπλα. Τον Πελέ να κλαδεύεται άγρια στο ΠΚ του 1966. Αλλά και να κάνει απίστευτα μαγικές ενέργειες το 1970. Tην Ολλανδία του 1974 κόντρα στη Δ.Γερμανία (ναι! είμαι μαζόχα, το έχω δει ΟΛΟ. Αν αντέχετε δείτε το κι εσείς…Για να σας δω!). Τα χιλιάδες χαρτάκια στον τελικό του 1978 και 22 «μαλλιάδες» ποδοσφαιριστές να κεντάνε στο γήπεδο. Το θρίλερ της Σεβίλλης, όπου οι Γάλλοι με τις κατεβασμένες κάλτσες και τις φανέλες απ’εξω, φαίνονταν σα να μη φόραγαν καν σορτσάκια (Κυριολεκτικό ξεβρακωμα απ΄τους Γερμανούς!). Tην «υπερηχητική» όπως την αποκάλεσαν ΕΣΣΔ, να πιάνεται στον ύπνο και να χάνει από τους Βέλγους με πολύ κόσμο να φωνάζει για διαιτησία αλλα εγώ (ακόμα και σήμερα) δεν μπορώ να καταλάβω πού τους αδίκησαν τελικά… Και άλλα πάρα πολλά στιγμιότυπα που βλέπω ξανά και ξανά και ξανά χωρίς ποτέ να τα χορταίνω…
Και πολλές φορές τα βρίσκω πιο διασκεδαστικά από αυτά που παρακολούθησα live. Στα «ζωντανά» όμως, μένουν τα συναισθήματα… Της ξενέρας του 1998 για την ήττα της Βραζιλίας αλλά και του γέλιου και της καζούρας -ξανά- για το 3-0 της Κροατίας με τους Γερμανούς… Όπως και η πρόβλεψή μου το 2002 ότι ο τελικός θα είναι ανάμεσα στις κορυφαίες φανέλες του πλανήτη και οχι ανάμεσα στους -πολυδιαφημισμένους τότε- Αργεντίνους και Γάλλους που όυτε γύρο δεν πέρασαν… Το 2006 -ελέω στρατού- είδα μόνο 2 ματς. Βραζιλία-Γαλλία και τον τελικό. Και ένιωσα δικαιωμένος που στην ερώτηση «Πελέ ή Μαραντόνα?» πάντα απαντούσα (και θα συνεχίσω να απαντώ) «Ζινεντίν Ζιντάν»!!!
Βλέποντας σε βίντεο περασμένα Μουντιάλ έγινε σοφότερος και πιο ουδέτερος με τα χρόνια. Βλέποντας live διοργανώσεις απ το 90 και μετά συντήρησα και αύξησα την τρέλα μου για το ποδόσφαιρο. Δε με νοιάζει αν θα παίζουν 16 Ευρωπαικές, 2 Αφρικάνικες και 3 Νοτιοαμερικάνικες. Γουστάρω την ατμόσφαιρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έστω κι απ΄την tv… Γι αυτό και θα δαπάνησα ελεύθερο χρόνο για να παρακολουθήσω στενά ΚΑΙ αυτό το τουρνουά, ελπίζοντας -κρυφά- ότι η Ελλαδίτσα θα κάνει κάτι καλό. Όχι από εθνικιστική έξαρση, αλλά γιατί γούσταρα να ξαναζήσω την παράνοια του 2004…. Δεν τα βαψα και μαύρα βέβαια που πατώσαμε, έστω και ηρωϊκά.
Ούτε για τους Ολλανδούς στεναχωρήθηκα, τίποτα δεν τους χρωστά η ιστορία. Μεταξύ των 2 προαιώνιων losers του τελικού, μπορώ να πω ότι έκλινα λίγο προς Ολλανδία, αλλά τελικά, μπορώ να πω ότι είδα ένα Μουντιάλ το οποίο κατέκτησε η καλύτερη ομάδα!
Αν ημουν προπονητής και επέλεγα την ιδανική 18άδα, θα έπαιρνα όλους αυτούς που αγάπησα και που με εντυπωσίασαν (για διαφορετικό λόγο ο καθένας) σε ό,τι έχω δει μέχρι τώρα.
Τον Τζοφ, για να χω έναν “παππού” στην ομάδα. Το Ροζέ Μιλά, για να χω και έναν “προπαππού” 🙂 Τον Κρόιφ, για να τον βλέπω να πετάει. Τον Μπεκενμπάουερ, γιατί θα θελα έναν παίκτη-προπονητή-πρόεδρο. Toν Ζιντάν, όχι τόσο για την τέχνη, όσο για τον ατέλειωτο ιδρώτα που έριχνε… Τον Κάρλος Βαλντεράμα για τα μαλλιά του και τον Χόρχε Κάμπος για τις ευφάνταστες φανέλες του. Τον Τρίφον Ιβάνοφ για να «τρομάζουμε» τους αντιπάλους… Τον Γκερντ Μίλερ για να σκοράρει όπως θέλει και όσο θέλει. Τον Μακελελέ, για να «τρώει παιδιά» στο κέντρο. Τον Ριβάλντο και το Ρονάλντο, για να χάνεται πού και πού το τόπι, έτσι, για τα γούστα! Τον Πάολο Ρόσι, γιατί χωρίς τυχη δεν πας πουθενά.. Τον Πελέ, απλώς για να αγγίζει τη μπάλα, αρκεί. Τον Ντανιέλ Πασαρέλα για να ρίχνει μερικές ψηλές και να δέσει με τον Κάιζερ. Για αναπληρωματικό τερματοφύλακα, φυσικά και διαλέγω το Σουμάχερ για να “κοπούν τα πόδια” μερικών στα τετ-α-τετ… Τον Γκαρίντσα, για να περνάει κατω απ’τα πόδια των αντιπάλων… Ξέχασα κάποιον? Ε, ναι, τον τελευταίο. Αν -λέμε ΑΝ- τυχόν με αυτή την ομάδα ζορίσουν τα πράγματα, δίνουμε τη μπάλα στον Ντιέγκο και καθαρίζει…
Ελπίζω να μην κούρασα 😉
Fondeus