– “Ψιτ!Δημήτρη, δεν μας έγραψες τίποτα μπρε συ για τον β΄γύρο (των 16); Γιατί;Μήπως επειδή αποκλείστηκε η Ελλάδα ή επειδή οι Γάλλοι νίκησαν ψιλοεύκολα τους Κροάτες;”
– “Εμ,δε ξέρω μπρε ΠιΖήτα μου.Αναμένω τα βασικά, στους 8.”
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι ο διάλογος, οπότε να τί γράφει για τα προημιτελικά και μια θαρραλέα (κάτι σαν) πρόβλεψη για τους ημιτελικούς, από το Δημήτρη.
Λιθουανία – Τουρκία: Τα παιδιά του Σάρας, έκαναν το καθήκον τους παίζοντας ίσως – σε σύνολο 7 αγώνων – την καλύτερη άμυνα του τουρνουά και πανάξια βρίσκονται στους ημιτελικούς. Οι Τούρκοι έκαναν την υπέρβαση τους φτάνοντας στους οκτώ, με την απόλυτη clutch εμφάνιση του Πρέλντζιτς στο πρώτο χιαστί, όπου απέδωσαν μπασκετική δικαιοσύνη στους Αυστραλούς που πλήρωσαν τα κόλπα του «διαλέγω αντίπαλο». Δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής αντίδοτο στο δίδυμο Βαλανσιούνας – Μοτιεγιούνας, ενώ ακόμα και σε στιγμές που οι Τούρκοι, έσφιγγαν τα πράγματα στη ρακέτα τους οι Λιθουανοί βρήκαν σκορ απ’έξω αρχικά με τον Λαβρίνοβιτς, ενώ ο Σεϊμπούτις έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του με την εθνική. Η Τουρκία το πάλεψε, αλλά ο δομικός περιορισμός της έλλειψης επιθετικού ταλέντου δεν της επέτρεψε να πάει παρακάτω. Κανένα πρόβλημα, έχουν καλές φουρνιές από πίσω και ένα Πρέλντζιτς που μπορεί να είναι το ορόσημο της ομάδας για τα επόμενα μεγάλα τουρνουά.
ΗΠΑ – Σλοβενία: Κανένα απολύτως πρόβλημα για τις ΗΠΑ, αν εξαιρέσεις την εκνευριστική αστοχία στη μεγαλύτερη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Η Σλοβενία δεν έγινε ποτέ η ομάδα που θα βάλει δύσκολα στους Αμερικάνους, αντιμετώπισε το ματς όπως έκαναν οι ομάδες που έπαιζαν με τις dream team στις αρχές και τα μέσα του ’90, χωρίς καμία διάθεση να αποπειραθεί να ψάξει αδυναμίες του αντιπάλου, να παλέψει, να παίξει με το μυαλό των νεαρών της Τeam USA. Η Σλοβενία έπαιξε σαν μια μικρομεσαία ομάδα της Ανατολής σε παιχνίδι κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Κανείς δεν περίμενε στα σοβαρά να γίνει μάχη αλλά η σαραντάρα και οι 120 πόντοι δεν είναι και παράσημο για την ομάδα του αγαπημένου Γιούρι. Οι Αμερικάνοι δε μιλάνε, δεν προκαλούν, ο Σιζέφσκι διαρκώς τους αποφορτίζει και μοιάζουν ακλόνητο φαβορί. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι πως σε τέτοια τετράδα, με την Ισπανία έξω, αν δεν πάρουν το χρυσό θα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία της Εθνικής ΗΠΑ, ακόμα μεγαλύτερη και από αυτή του 2002 και του 2006, αν έχουμε κατά νου τους παίχτες που είχαν στο ρόστερ τους η Αργεντινή, η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα και αυτούς που έχουν σήμερα η Γαλλία, η Σερβία και η Λιθουανία.
Σερβία – Βραζιλία: Επιστροφή στις ρίζες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η πρώτη παράσταση με την Ελλάδα, θάφτηκε κάτω από τις συζητήσεις για την αποτυχία των δικών μας να κοντράρουν μια ομάδα που ήταν «στα μέτρα μας». Η δεύτερη παράσταση με τη Βραζιλία απέδειξε ότι ποτέ δεν ήταν «στα μέτρα μας». Αν η Ελλάδα στην πρώτη φάση έπαιξε όμορφο μπάσκετ, η Σερβία στα χιαστί παίζει το απόλυτο μπάσκετ. Μια ομάδα που στην άμυνα εκμεταλλεύεται την αστείρευτη ενέργεια των διψασμένων πιτσιρικάδων της, δεν κάνει κόλπα με ζώνες και τα συναφή, κάνει τρομακτικά hedge outs και αναγκάζει τον αντίπαλο να ξεκινάει επιθέσεις στα 7 και 8 δευτερόλεπτα από του διαόλου τη μάνα και κόβει μαχαίρι την οποιαδήποτε απόπειρα κάνει ο αντίπαλος να τρέξει το γήπεδο. Επιθετικά, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στον Μίλος που όσο και αν προσπάθησαν Έλληνες και Βραζιλιάνοι, δεν τον πιάνουν ούτε παγίδες ούτε οι συνεχείς αλλαγές πάνω του με ψηλότερους αντιπάλους, ενώ πραγματικά χαιρόμαστε να βλέπουμε – και θα μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε – αυτόν τον εκπληκτικό point forward που ακούει στο όνομα Νεμάνια Μπιέλιτσα. Ο μικρός Μπογκντάνοβιτς έχει βρεί ρόλο στη δεύτερη φάση, ο Μάρκοβιτς δείχνει απίστευτη ωριμότητα ενώ ο Ραντούλιτσα εξελίσσεται σε έναν από τους καλύτερους ψηλούς του τουρνουά και μάλλον ετοιμάζεται να ξαναπιάσει δουλειά στο ΝΒΑ με ένα καλό συμβόλαιο. Η Βραζιλία, αφού έσκασε την Αργεντινή, φάνηκε ανήμπορη να κοντράρει τη Σερβία από την αρχή του τρίτου δεκαλέπτου. Το σύστημα με τους δύο ψηλούς, έμπαζε γιατί κανένας δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Μπιέλιτσα στην άμυνα και κανένας πλην Σπλίττερ δεν έχει το επιθετικό ταλέντο να ποστάρει με συνέπεια και συνέχεια, συν ότι η μπάλα έφτανε με αίμα, λόγω της λυσσασμένης πίεσης στον άσσο από τους Σέρβους, χαμηλά. Καλή παράσταση αδέρφια, Αρχεντίνα δεν θα γίνετε ποτέ.
Γαλλία – Ισπανία: Ταπεινή, δημόσια αυτοκριτική για το κράξιμο στους Γάλλους στο κείμενο πριν την φάση των 16. Με την Κροατία, τους βοήθησε ο χειρότερος εν ενεργεία γκάρντ στα ευρωπαϊκά γήπεδα Ρόκο Λένι Ούκιτς, αλλά με την Ισπανία παρακολουθήσαμε σεμινάριο. Ο Κολέ – που του βγάζουμε το καπέλο -, έριξε στο γήπεδο μια ομάδα που ακόμα και μέχρι σήμερα να συνεχιζόταν το ματς, δύσκολα θα της έβαζες πάνω από 60 πόντους. Η οφθαλμαπάτη της πρώτης φάσης έσβησε από το πρώτο τρίλεπτο του ματς που οι Γάλλοι μπήκαν με 11-2 και τους Ισπανούς να τρώνε όσο ξύλο δεν είχε (τολμήσει να) τους ρίξει καμία ομάδα ως τώρα. Η Γαλλία έβαλε από την αρχή το ρυθμό της, δεν άφησε τους Ισπανούς να τρέξουν (μόλις ένα καλάθι από αιφνιδιασμό), δεν έδωσε ανάσα στους καλύτερους σουτέρ των Ισπανών (Ναβάρο, Καλντερόν, Ρούντι 2/12) και έδωσε σουτ σε αυτούς που εκτός ρυθμού και momentum είναι μέτριοι σουτέρ (Ιμπάκα, Ρούμπιο, Σέρχιο). Μια τέτοια άμυνα που διέλυσε σωματικά και ψυχολογικά τους Ισπανούς, χρειάστηκε μερικά ηρωϊλίκια στην επίθεση, στην τέταρτη περίοδο για να ολοκληρωθεί η κηδεία. Αυτά ήρθαν από τον φοβερά αθλητικό Φουρνιέ και φυσικά τον Ερτέλ που μας έκανε να καταπιούμε τη γλώσσα μας, ειδικά με το σουτ που τελείωσε το μάτς. Πραγματικός MVP του ματς, ο Ρούντι Γκομπέρ με τα 13 ριμπάουντ, εκ των οποίων τα δύο σε οριακά σημεία της τέταρτης περιόδου. Οι Ισπανοί, πέραν του Πάου (ε, έχει και δυο δαχτυλίδια ο άνθρωπος) ήταν όλοι αρνητικοί με κορυφαίο όλων τον προπονητή τους. Ο Ορένγκα με τα vamos και τα calma, κατάφερε να γίνει γιογιό σε όλο το ματς από τον Κολέ. Εκτός του ότι δεν έκανε το στοιχειώδες, δηλαδή να δοκιμάσει όλο του το ρόστερ, άφησε 30 λεπτά στο παρκέ το κουφάρι του Μαρκ Γκασόλ, ξέχασε τον Καλντερόν στον πάγκο, έπαιξε ελάχιστα με τα τρία κοντά γκαρντ και όταν το έκανε τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους. Για να είμαστε ειλικρινείς, η μπασκετική Ευρώπη χθες πανηγύρισε σύσσωμη τη νίκη της Γαλλίας όχι για λόγους σφόδρου αντι-ισπανισμού, στον οποίο έχουν πάρει διδακτορικό οι περισσότεροι έλληνες αθλητικογράφοι και ο οποίος πηγάζει από την πελατεία που έχουν ανοίξει οι Ισπανοί με μας, αλλά γιατί αυτή η σπουδαία γενιά Ισπανών παιχτών είναι συνδεδεμένη με τα καραγκιοζιλίκια, το flopping, τη γκρίνια στους διαιτητές, πράγματα που δυστυχώς τα είδαμε πάλι όλα μπροστά μας χθές, ειδικά εκεί που το ματς δεν γύρναγε με τίποτα. Η σφαλιάρα του Πιετρούς στον Γιούλ ήρθε ώς το επιστέγασμα της επικράτησης σε όλους τους τομείς της Πρωταθλήτριας Ευρώπης απέναντι στην Ισπανία.
Και λίγα λόγια για τα ημιτελικά
ΗΠΑ-Λιθουανία: Ξέρουμε όλοι τι λέει η λογική. Αυτή όμως έλεγε τελικό ΗΠΑ-Ισπανίας. Οι Λιθουανοί, την τελευταία δεκαετία έχουν βγάλει το λάδι στους Αμερικανούς. Έχουν το μεγάλο πρόβλημα στον άσσο και εκεί οι Αμερικάνοι θα τους πιέσουν σε όλο το γήπεδο για να τους κάψουν από νωρίς, αλλά η γραμμή ψηλών τους μοιάζει η μόνη που μπορεί να ανταγωνιστεί τους αθλητικούς ψηλούς της Team USA. Αν κοπεί το πάρτι στα επιθετικά ριμπάουντ των ΗΠΑ και αντιμετωπίσουν με κάποιο τρόπο την πίεση στο κατέβασμα της μπάλας και την οργάνωση, ίσως δούμε πραγματικό ημιτελικό. Αν όχι, πάμε για σύγκρουση δύο κόσμων στον τελικό.
Σερβία – Γαλλία: Ίσως το πιο ατόφιο 50-50 παιχνίδι του τουρνουά. Οι δύο ομάδες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο peak της ψυχολογίας τους, απέδωσαν εξαιρετικό μπάσκετ και πάνε σε ματς που θα πέσουν κορμιά. Οι Σέρβοι πρέπει να σκυλιάσουν για το αμυντικό ριμπάουντ, να βρουν από νωρίς ρυθμό στα σουτ που θα πάρουν (εδώ είναι κλειδί τα κλασσικά σουτ υπό πίεση του Τεόντοσιτς), και να μην παρασυρθούν από το “από τα μέσα προς τα έξω”, παιχνίδι των Γάλλων καταλήγοντας να ντουμπλάρουν τους ψηλούς και να αφήνουν έτσι ελεύθερα σουτ σε Ζελαμπάλ, Ερτέλ, Μπατούμ. Οι Γάλλοι έχουν σαφές πλεονέκτημα στα αθλητικά προσόντα, ίσως αποπειραθούν σε αυτό το ματς να τρέξουν πολύ περισσότερο απ’ότι με την Ισπανία, αν οι Σέρβοι δεν ντουμπλάρουν χαμηλά θα χρειαστούν την επιθετική ικανότητα του Λοβέρν στο ζωγραφιστό, αν όχι θέλουν σταθερό σκορ από την περιφέρεια και τα σουτ που θα βρούν. Οι ομάδες ματσάρουν απίστευτα η μία στην άλλη σε κάθε θέση, ίσως με εξαίρεση το σετ Μπατούμ – Μπογκντάνοβιτς ή Κάλινιτς και με κορυφαία μονομαχία αυτή των δύο καλύτερων ευρωπαίων point forward του τουρνουά, τη σύγκρουση του παλιού με το νέο, του Μπορίς Ντιό με τον Νεμάνια Μπιέλιτσα.
Δημήτρης Καραμανής