…αναγράφεται στο πλακάτ που κρατούν κάποιοι οπαδοί κατά τη διάρκεια του διημέρου που οργάνωσε η FussballfansGegenHomophobieστις 3 και 4 Γενάρη στη Βρέμη παρουσία πολλών οπαδικών γκρουπς. Κάτι τέτοιο θα σκέφτηκε και ο Τόμας Χίτσλσπεργκερ που την Τετάρτη προχώρησε στο λεγόμενο… outing δηλώνοντας ότι είναι γκέι. «Προχώρησε μπροστά» και αυτός δηλαδή.
«Εκφράζω ανοιχτά τη σεξουαλικότητά μου διότι θέλω να προάγω τη δημόσια συζήτηση σχετικά με την ομοφυλοφιλία στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού», δήλωσε ο Τόμας Χίτσλσπεργκερ.
Ο Γερμανός πρώην διεθνής μέσος, που ξεκίνησε την καριέρα του από τα παιδικά τμήματα της Μπάγερν, φόρεσε τη φανέλα των Βαυαρών, αλλά και της Άστον Βίλα, της Στουτγκάρδης, της Λάτσιο, της Γουέστ Χαμ, της Βόλφσμπουργκ και της Έβερτον. Τον Σεπτέμβρη του 2013 αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ο ίδιος είπε πως βάζει τέλος στην καριέρα του εξαιτίας των συχνών μεταγραφών και των τραυματισμών που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, ρόλο θα έπαιξε σίγουρα και η απόφασή του να δηλώσει, επιτέλους, ύστερα από κάποιους μήνες, δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος.
«Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε στο σημείο ένας ποδοσφαιριστής σε μεγάλο πρωτάθλημα να πει όσο είναι εν ενεργεία πως είναι ομοφυλόφιλος. Φοβόμαστε τις αντιδράσεις και δεν ξέρουμε τι θα γίνει», συνεχίζει.
Ο Τόμας δεν έκανε κάτι το ηρωικό. Δήλωσε απλά τη σεξουαλική του προτίμηση. Κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε να μας εκπλήσσει ούτε να γίνεται πρώτο θέμα. Δυστυχώς, σε ένα ανδροκρατούμενο σπορ, όπως το ποδόσφαιρο, η δημόσια παραδοχή μιας σεξουαλικότητας που δεν συνάδει με το τρίπτυχο «χρήμα-γκόμενες-αμάξια» αυτόματα σε θέτει εκτός παιχνιδιού. Και ο κάθε Χίτσλσπέργκερ έχει κάθε δικαίωμα να θέλει να ζήσει επιτέλους τη ζωή του χωρίς να παίζει κρυφτό και δίχως να φοβάται σεξιστικές αντιδράσεις συναδέλφων του, δημοσιογράφων και φιλάθλων.
Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε τι θα γινόταν στη χώρα μας, αν ένας αθλητής έβγαινε να δηλώσει ανοιχτά ότι είναι ομόφυλοφιλος. Και πολύ πιο εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το διασυρμό της προσωπικότητας του, αν τύχαινε να αγωνίζεται σε κάποια από τις «μεγάλες» ομάδες. Θυμηθείτε απλά πως σχολιάστηκε το τρυφερό ενσταντανέ μεταξύ Πικέ και Ιμπραϊμοβιτς, για να μην πάμε σε πιο δικά μας παραδείγματα…
Στην Ελλάδα του 2014, που ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης αντιμετωπίζεται ως «τρομοκρατική απειλή» (αλήθεια, το φιλί μεταξύ γυναικών στη διαφήμιση του MediaMarktεπισύρει πρόστιμο από το ΕΣΡ ή οι πολυεθνικές κάνουν ό,τι θέλουν;), και μόνο η παραδοχή από μέρους ενός αθλητή ότι μπορεί να είναι γκέι είναι ικανή συνθήκη να του «καταστρέψει» τη ζωή. Άλλωστε, οι αθλητές δεν πρέπει να εκφράζονται πολιτικά και κοινωνικά, αλλά μόνο να τρέχουν και να πηδούν. Μόνο έτσι είναι rolemodels για τα μικρά παιδιά. Διαφορετικά γίνονται «πούστηδες», «βολεμένοι επαναστάτες» κτλ κτλ…
Να συμπληρώσουμε επίσης ότι στη Γερμανία έχουν γίνει πολλές κινήσεις αντιμετώπισης σεξιστικών και ομοφοβικών φαινομένων από τους ίδιους τους οπαδούς. Η καμπάνια Fussballfans Gegen Homophobie (ως “FootballFansAgainstHomophobia” σε άλλες χώρες) στηρίζεται από διάφορα οπαδικά γκρουπς που κρεμούν αντίστοιχα πανό, σηκώνουν ανάλογα πλακάτ, οι γυναίκες της κερκίδας λαμβάνουν μέρος στις αποφάσεις και στην οργάνωση του ultra–group και γενικά προσπαθούν να δείξουν ότι το γήπεδο και η κερκίδα είναι χώρος άρσης και όχι διατήρησης των διακρίσεων.
Εμείς το μόνο που έχουμε να ευχηθούμε στον Τόμας είναι καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνει από εδώ και πέρα και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες δηλώσεις και στα μέρη μας για να σταματήσουν τα… κουτσουμπολιά και ο καθένας να βρεθεί προ των ευθυνών του.
ΥΓ. Σε προηγούμενα τεύχη έχουμε αναφερθεί εκτενώς στον «αόρατο ρατσισμό των γηπέδων», τον σεξισμό. Είχαμε κάνει ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στο έκτο τεύχος ενώ ασχοληθηκαμε αρκετά και με την περίπτωση του Αμερικανού ποδοσφαιριστή Ρόμπι Ρότζερς και του μπασκετμπολίστα Τζέισον Κόλινς.