Μετά το ντοκιμαντέρ με παρουσιαστή/οργανωτή τον Ερίκ Καντονά σχετικά με το ντέρμπυ ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, το «lookingforAthens», που προβλήθηκε την Τετάρτη στο Canal+, και το γνωστό περιοδικό SoFoothttp://www.sofoot.com/so-foot-110-djibril-cisse-173412.html έχει ολίγη από Ελλάδα, με συνέντευξη του Ζιμπρίλ Σισσέ (αλλά και άρθρο για τον Κατίδη, αλλά και αναφορά στον Νικοπολίδη)…
Χάρη στην καλή μας φίλη εκ Στρασβούργου, Λου Ντιλετάντη (που γράφει στο τρέχον τεύχος μας για «έναν Βάσκο στο Σαν Λορέντσο») αντιγράφουμε κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια:
Ερώτηση: Στον Παναθηναϊκό (ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Στη Γαλλία τον λένε “Πανά”) έχω την εντύπωση πως έζησες μια εμπειρία τρελή αλλά και απροσδόκητη…
Απάντηση: Ακριβώς έτσι. Εντελώς τρελή. Για να πάρεις μια ιδέα, όταν έφτασα στην Αθήνα με περίμεναν 4000 άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Και δεν είχα ακόμη υπογράψει, ε; Πήγαινα να δω αν υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει. Βέβαια, όταν είδα το πλήθος στο αεροδρόμιο σκέφτηκα ¨”Γαμώτο, έμπλεξα, τώρα πρέπει να υπογράψω”. Όλα άρχισαν όταν ήμουν διακοπές στο Λος Άντζελες με την γυναίκα μου. Μου λένε: “Ο Παναθηναϊκός θέλει να έρθει να σε δει στο ΛΑ”. Απαντάω “Είμαι διακοπές, αφήστε με ήσυχο, τα λέμε σπίτι μου όταν γυρίσω στην Αγγλία”. Ο τεχνικός διευθυντής και το δεξί του χέρι φτάνουν λοιπόν μια ωραία μέρα σπίτι μου. Συζητάμε, συζητάμε, και, ειλικρινά, στην αρχή δεν ήμουν πολύ ενθουσιώδης. Δίσταζα. Το καταλαβαίνουν και μου λένε: “άκου, υπάρχει ένα ιδιωτικό αεροπλάνο που περιμένει την απόφασή σου. Θα περιμένει δυο, τρεις μέρες, όσο χρειαστεί…”. Το χειρίστηκαν ωραία. Με τη γυναίκα μου είπαμε πως δεν μπορούσαμε να μην πάμε να δούμε περί τίνος πρόκειται. .. Και μόλις φτάνουμε, ο χαμός στο αεροδρόμιο. Μου κάνουν όλοι φοβερή υποδοχή. Με τον πρόεδρο είμαστε έτσι (δείχνει τα δυο δάχτυλα κολημένα) από την πρώτη μέρα. Ο Πατέρας είναι εκπληκτική περίπτωση. Όλοι τον φοβούνται ενώ είναι πολύ ευγενικός, γελάγαμε φοβερά μαζί. Είναι εντυπωσιακός, έχει πάντα 15 σωματοφύλακες μαζί του εξαιτίας της αντιπαλότητας με τον Ολυμπιακό. Μετακινείται με 3 θωρακισμένα αυτοκίνητα…. Είναι εφοπλιστής, έχει πολλά λεφτά. Κληρονόμησε την επιχείρηση του πατέρα του. Τέλος πάντων, υπογράφω. Στην αρχή είναι δύσκολα. Βάζω γκολ στο πρώτο ματς αλλά μετά τίποτε, για 4-5 αγώνες. Στην ομάδα αρχίζουν οι μουρμούρες. Ο προπονητής μου λέει πως υπάρχουν παίκτες που με συζητάνε, σε στυλ “Δώσαμε πολλά λεφτά, πρέπει να παίζει καλύτερα”. Εγώ τους αφήνω να λένε. Κατάλαβα ότι ξέρουν πως γνωρίζω τι συζητιέται. Αλλά οι εξηγήσεις δίνονται στο γήπεδο. Αν πήγαινα να τους πως “είστε μεγάλοι μαλάκες που είπατε αυτό κι αυτό” χωρίς όμως να έχω βάλει εντωμεταξύ γκολ θα τους δικαίωνα. Λοιπόν, δεν λέω τίποτε. Αλλά αρχίζω να σκοράρω. Βάζω, βάζω. Κι αυτοί υποφέρουν γιατί σκέφτονται “ο τύπος τελικά είναι πολύ γερός”. Έβαλα 23 γκολ την πρώτη χρονιά. Παίρνουμε πρωτάθλημα και κύπελλο. Και γίνεται της τρελής.
Ερ: Αληθεύει ότι υπήρχαν άνθρωποι που σε προσκυνούσαν στην Αθήνα;
Απ: Αλήθεια είναι. Τρέλα σου λέω. Είδα τύπους που έκαναν τεράστιο τατουάζ με το πρόσωπό μου στην πλάτη τους, τα μπούτια τους, τρομερά πράγματα. Και ωραία τατουάζ! Ο τύπος θα έχει την φάτσα μου στην πλάτη του για όλη του την ζωή! Ειλικρινά, έζησα καταστάσεις απερίγραπτες…. Είδα ανθρώπους να κλαίνε. Ενήλικους, ε;
Ερ: Γιατί έφυγες τότε;
Απ: Υπήρχαν τρεις λόγοι. Ο πρώτος ότι ήθελα να δοκιμάσω ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Γιααυτό πήγα στην Ιταλία. Δεύτερος λόγος: άρχισε η κρίση. Στον Παναθηναϊκό ήταν φοβεροί. Μου είπαν: “Κοίτα, είσαι αρχηγός μας, σε σεβόμαστε, δεν θέλουμε να σου δημιουργήσουμε προβλήματα. Η επόμενη σεζόν θα είναι πραγματικά δύσκολη σε ό,τι αφορά τα λεφτά που θα παίρνουν οι παίκτες, δεν θέλουμε να στο κάνουμε αυτό. Αν βρεις κάτι, πες ναι.” Ήταν πολύ σωστό εκ μέρους τους. Τρίτος λόγος: είδα φοβερά πράγματα. … Κάνεις προπόνηση όλη τη εβδομάδα, δουλεύεις σκληρά, αλλά ξέρεις πως την Κυριακή θα σε γαμήσουνε. Για παράδειγμα με τον Ολυμπιακό. Βάζουμε γκολ. Ο διαιτητής σφυρίζει οφσάιντ και δεν καταλαβαίνω πού το είδε. Πάω και του λέω: “Ήταν οφσάιντ;” Και μου λέει “Όχι”. Λογικό, ε; “Τότε τι σφύριξες;”. Μου λέει πως δεν ξέρει, δεν πολυθέλει να απαντήσει. Είμαι αρχηγός και πάω να τον δω στα αποδυτήρια. Δυο λεπτά μετά βλέπω τον πρόεδρο του Ολυμπιακού που μπαίνει στο καμαράκι. Και αμέσως μετά ο ίδιος πρόεδρος μου λέει “Ααα, σας γαμήσαμε σήμερα”. Εκεί, τα παίρνω. Να παίζω σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα δεν έχει νόημα. Πώς να κάνεις προπόνηση γνωρίζοντας πως θα χάσεις; Όταν γυρίσαμε στο προπονητικό, μας περίμεναν τουλάχιστον 8000 φίλαθλοι οι οποίοι έκλαιγαν επειδή είπα στην συνέντευξη τύπου πως θα έφευγα. Εκεί, ακόμη κι εγώ, έσπασα. 1000% συγκίνηση. Ο Παναθηναϊκός είναι δεύτερη ομάδα, μετά τη Οσέρ, που έκλαιγα όταν έφυγα.