Συγκίνηση. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που ζήσαμε χτες βράδυ, όταν η ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών της Bohemian FC φιλοξένησε την αντίστοιχη της εθνικής ομάδας της Παλαιστίνης. Δε γνωρίζω αν η λέξη φιλοξενία αποδίδεται σωστά σε άλλες γλώσσες, σίγουρα όμως την κατανοούν απόλυτα οι Ιρλανδοί και μάλιστα όπως ακριβώς γνωρίζουμε την έννοια και τη βαρύτητα που είχε στην Αρχαία Ελλάδα: μία ιερή υποχρέωση, βάζοντας τον “ξένο” σε ύψιστη θέση, προσφέροντας του την καλύτερη δυνατή περιποίηση και φροντίδα.
Συγκινητικό. Μια ομάδα που κάθε μέλος της έχει κάποια ιστορία πόνου απ’ την πατρίδα να διηγηθεί. Κι όμως, για λίγες μέρες βρέθηκαν στο Δουβλίνο, ξεναγήθηκαν όπως συνέβαινε παραδοσιακά με τις φιλοξενούμενες ομάδες πριν την απόλυτη επέλαση του επαγγελματικού αθλητισμού, βρήκαν ανοιχτές πόρτες και αγωνίστηκαν σε ένα γήπεδο που για 2 ώρες έγινε η “έδρα” τους.
Ιστορικό παιχνίδι, το πρώτο της παλαιστινιακής ομάδας σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η Bohemian FC μας έχει συνηθίσει σε ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες, αλλά η συγκεκριμένη ανεβάζει πολύ τον πήχη. Όχι για τους ίδιους ή για άλλες ομάδες, αλλά για την κοινωνία γενικότερα.
Το γήπεδο ήταν γεμάτο: πάνω από 4000 θεατές, με αρκετούς να κάθονται ακόμη και στα σκαλιά των κερκίδων. Τα έσοδα πήγαν όλα στις ανάγκες του ταξιδιού της παλαιστινιακής ομάδας και ο κόσμος στήριξε το σκοπό με το παραπάνω.
Ένα πολυ χορταστικό παιχνίδι, με γκολ, ένταση, μεγάλες ευκαιρίες, κλωτσιές, ανατροπή στο σκορ, διαμαρτυρίες στο διαιτητή. Ένα παιχνίδι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει: η φιλοξενούμενη ομάδα απόλαυσε κερκίδα γηπεδούχου, ενώ η γηπεδούχος έκανε σεμνά ένα βήμα στην άκρη και έδωσε στις καλεσμένες χώρο να νιώσουν οικεία και φιλόξενα. Η κερκίδα υποστήριζε και τις δύο ομάδες, ήταν όμως σαφέστατα υπέρ των Παλαιστινίων. Οι πανηγυρισμοί στα γκολ ήταν τόσο έντονοι και πηγαίοι, που συγκρίνονται με γκολ της ομάδας ανδρών της Bohemian σε ντέρμπι.
Δεν υπήρχαν συνθήματα υπέρ των γηπεδούχων. Το παιχνίδι έγινε για τις φιλοξενούμενες, επομένως και τα συνθήματα ήταν σχετικά: “Free Palestine”, “From the river to the sea Palestine will be free”, “Ceasefire now”, “Viva Palestina”.
Ετερόκλητο πλήθος στις κερκίδες: ηλικίες, χρώματα, φυλές – όλοι εκεί, όλες καλοδεχούμενες.
Σημαίες της Παλαιστίνης σε όλα τα καθίσματα.
Πάγκος με μεμοραμπίλια.
Παιδάκια να τρέχουν παντού.
Πάγκος με φαλαφελ προς τιμή των φιλοξενούμενων, με μυρωδιά που έσπαγε τις μύτες.
Συνθήματα.
Στο τέλος, οι δύο ομάδες έκαναν το γύρο του γηπέδου μαζί και αποθεώθηκαν. Από τα ηχεία ο Βob Marley να δίνει τον τόνο και ο κόσμος να ακολουθεί “don’t worry about a thing, ‘cause every little thing gonna be alright”.
Το τελικό αποτέλεσμα; Δεν έχει σημασία, κανείς δεν πήγε για αυτό, ουδείς ασχολήθηκε.
Το πάρτι συνεχίστηκε στα μπαρ του γηπέδου και στις παμπ της περιοχής.
Κάλεσμα από τον εκφωνητή για μαζική συμμετοχή στην πορεία του Σαββάτου, που συνεχίζονται κάθε Σάββατο από τον Οκτώβρη χωρίς διακοπή.
Το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή του, ανεπιτήδευτη μορφή. Με πολιτικό πρόσημο, γιατί τα no politica δε χωράνε εδώ. Aκόμη και η στάση ζωής μας είναι politica και κάποιοι/ες στο Δουβλίνο αποφάσισαν να σταθούν στη μόνη σωστή πλευρά που υπάρχει: της ανθρωπιάς. Και αυτή η λέξη υπάρχει σε όλες τις γλώσσες.
Δημήτρης Βούρης
(όλα τα βίντεο κι ορισμένες φωτογραφίες δικά του, τα υπόλοιπα από τα επίσημα ΜΚΔ του συλλόγου)