Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη έχουν την παγκόσμια τιμητική τους οι μητέρες. “Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας” λοιπόν αυτήν την Κυριακή 8 Μαΐου και το HUMBA! θυμάται το κείμενο “From mother to son και τούμπαλιν” του αναγνώστη μας Γ.Φ., που είχαμε φιλοξενήσει στο HUMBA! #19, με αφορμή το αφιέρωμα “It’s a father and son thing”.
Το εν λόγω αφιέρωμα αφορούσε τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών μιας οικογένειας -και ιδίως μεταξύ “πατέρα-γιου”- με αφορμή το γήπεδο. Ανάμεσα στα διάφορα κείμενα που είχαμε φιλοξενήσει, υπήρχε και το παρακάτω που πραγματεύεται κάτι μάλλον σπάνιο: το πώς μια μητέρα μεταδίδει τη γηπεδική της αγάπη στο γιο της. Χρόνια πολλά λοιπόν στην “Ειρήνη” του κειμένου και σε κάθε μητέρα που δεν διστάζει να αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει no woman’s land.
From mother to son και τούμπαλιν
Ήταν 7 Απριλίου 1996, ημέρα Κυριακή, όλως τυχαίως και η μέρα των γενεθλίων μου. Νομίζω αυτό το στοιχείο είναι αρκετά άσχετο με την υπόλοιπη ιστορία αλλά μετά από 19 χρόνια δίνει μία άλλη εσάνς στην πλοκή. Δέκα χρονών κοπρίτης που μόλις πριν δύο χρόνια είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ποια είναι η ομάδα που συμπαθεί, και στο μέλλον θα λατρεύει, θα παθιάζεται και θα ακολουθεί στα δύσκολα και στα εύκολα. Η Ειρήνη μου είχε πει: “Γίνε όποια ομάδα θες εκτός από Ολυμπιακός. Είναι υπερόπτες και βρώμικη ομάδα” και που να ήξερε τι θα γινόταν μετά από λίγα χρόνια…
Τέσσερις μέρες πριν από την εν λόγω Κυριακή είχε προηγηθεί το έπος του Άμστερνταμ όπου ο Κριστόφ ο Βαζέχα “που δεν είναι οφσάιντ αν του την βγάλει ο Δώνης, ναι ο Βαζέχα δεν είναι οφσάιντ και ο Παναθηναϊκός αν πετύχει το γκολ είναι… ναι είναι 1-0 ο Παναθηναϊκός 3 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι παγώνει το Άμστερνταμ”. Ήταν μία αδιανόητη εμπειρία για όλους μέσα στο σπίτι αφού μέχρι και ο Φίλιππος ο πατέρας μου, που η μπάλα για αυτόν ήταν κάτι εξαιρετικά βαρετό, έβλεπε με προσήλωση εμένα και τη μάνα μου (την Ειρήνη που λέγαμε πιο πάνω με τις προφητικές διδαχές) να παραληρούμε μπροστά σε ένα χαζοκούτι βγάζοντας άναρθρες κραυγές, χωρίς απαραίτητα να συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλο γεγονός ήταν αυτό που μόλις ζούσαμε. Το μόνο που ενστικτωδώς κάναμε είναι να βγούμε στο μπαλκόνι και εγώ να συνεχίζω να αλαλάζω και εκείνη να κοιτάει χαμογελαστή τον υπόλοιπο κόσμο που έκανε ακριβώς τα ίδια με εμάς αλλά στα δικά του μπαλκόνια.
Όπως μπορεί να καταλάβει και ο τελευταίος ανίδεος, για μία επαρχιακή πόλη όπως αυτή της Πάτρας, το ματς με τον Παναθηναϊκό τέσσερις μέρες μετά από αυτή την επιτυχία έπαιρνε μυθικές διαστάσεις. Η μάνα μου ωστόσο είχε πάει και είχε προμηθευτεί τα εισιτήρια για εκείνη και την αφεντιά μου πολλές μέρες πριν το ματς του Άμστερνταμ. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα γήπεδο… Ένα πολύ κρίσιμο ματς για την έκβαση του πρωταθλήματος αυτό με την Παναχαϊκή καθώς Ολυμπιακός και ΑΕΚ ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση και η τοπική ομάδα στα καλύτερα της. Παραδοσιακά έδρα που δυσκόλευε τον Παναθηναϊκό αυτή της Αγυιάς, για πολλούς και διάφορους, μη αγωνιστικούς λόγους.
Όλη η βδομάδα κύλησε μόνο με τσίτα νεύρα και συναισθήματα πρωτόγνωρα, μιας και ήμουν μία ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και θα έβλεπα για πρώτη φορά την ομάδα μου από κοντά. Στο γήπεδο πρέπει να ήμαστε πάνω από 8.000 παναθηναϊκοί σε όλες τις θύρες διασκορπισμένοι. Πολύ κακό ματς το οποίο είδα και δεν είδα γιατί τότε δεν μπορούσα να κατανοήσω το «καλά ήρθες στο γήπεδο για να κάτσεις;» ωστόσο ο Αλεξούδης μας έστειλε στα ουράνια με ένα γκολ 100% δικό του. Κάπως βρέθηκα σκαρφαλωμένος στη μάνα μου ή σε κάποιον διπλανό μου και ο πίσω μου μπροστά μου. Παραδίπλα έβλεπα γνωστές φάτσες γαύρων από τη γειτονιά μου να βλαστημάνε και ενδόμυχα αυτό με ικανοποιούσε περισσότερο από την ίδια τη νίκη. Φεύγοντας από το γήπεδο γίνανε και μερικά μπάχαλα, ωραία γηπεδικά με μυρωδιά από 90s. Και κάπου εκεί ήρθε η δεύτερη αναλαμπή. Αυτά τα δίποδα με τα κράνη και τις ασπίδες δεν κάνουν τίποτε άλλο πέραν του να σε χτυπάνε και να σε βρίζουν σαν να είσαι ένα κομμάτι κρέας. Το γυάλινο μπουκάλι άμστελ που έσπασε μπροστά στα πόδια μου από πέταγμα ματατζή ακόμα το θυμάμαι. Παρενθετικά στη Πάτρα οι μπάτσοι είχαν μεγάλο μένος με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Το διαπίστωσα στο πετσί μου –κυριολεκτικά- τα χρόνια που ακολούθησαν.
Μετά η ιστορία θα γραφόταν με την μορφή μονόδρομου. Εγώ μετακινήθηκα προς το πέταλο και η μάνα μου θα ήταν εκεί να μου λέει «άντε με τη νίκη» ή μετά από ήττες να γυρνάω σπίτι με τις φλέβες πεταγμένες και να με εκνευρίζει αφάνταστα λέγοντας μου: «Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, κάποιος θα κερδίσει κάποιος θα χάσει».
Πέρασαν 17 χρόνια για να πάω με τη μάνα μου ξανά γήπεδο. Και ήταν σε φιλικό καλοκαιρινό ματς στη Λεωφόρο με τη Λάτσιο τον Αύγουστο του 2013. Δυστυχώς δεν χάρηκε μία νίκη μιας και ήμαστε άτυχοι και μείναμε στο 0-0. Ωστόσο χάρηκε και συγκινήθηκε που για πρώτη φορά μπήκε στη Λεωφόρο. Βλέπετε μεγαλωμένη στην ιστορική γειτονιά των Ελληνορώσων με δύο αδέρφια γαύρους μέχρι εκεί που δεν πάει, δεν κατάφερε ποτέ να επισκεφτεί το ιστορικό γήπεδο παρόλο που όταν έμπαινε γκολ άκουγε τις φωνές στο σπίτι. Με την ενηλικίωση της οι προτεραιότητες άλλαξαν και μετά από λίγα χρόνια άλλαξαν και οι συνθήκες ζωής της καθώς έφυγε για να μείνει στην Πάτρα με τον πατέρα μου. Η αγάπη της για τον Παναθηναϊκό δεν άλλαξε ποτέ.
Εκείνη τη μέρα στο γήπεδο δεν ήξερε κανέναν παίκτη αλλά μόλις μπήκε για προθέρμανση ο Καπίνο την πήραν τα ζουμιά. Και αυτό είναι ανεκτίμητο, γιατί σημασία δεν έχει ποιος φοράει το τριφύλλι αλλά το σωματείο το ίδιο και όσα πρεσβεύει. Και μου το είχε μεταδώσει αυτό. Για αυτό λοιπόν αυτό το κείμενο έπρεπε να είχε γραφτεί εδώ και καιρό και της αφιερώνεται ολοκληρωτικά.
Για όλες εκείνες τις φορές που μετά από σοβαρές ήττες και ανάλογα στραπάτσα με άφηνε να κάτσω σπίτι και να μην πάω σχολείο γιατί δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Για τις Τρίτες και τις Τετάρτες που μου έκανε πλάτες και δεν πήγαινα φροντιστήριο αφού «το ματς είναι ολόκληρη προεργασία. Δεν μπορώ να ασχολούμαι με φροντιστήρια τώρα. Ναι έχω διαβάσει». Για το μονοήμερο ταξίδι που έκανα μόνο και μόνο για να πάρω εισιτήριο για το παιχνίδι με την Ρόζενμποργκ στη Λεωφόρο τον Σεπτέμβριο του 2004. Αλλά και για τα μηνύματα που μου στέλνει ακόμα όταν είμαι στο γήπεδο που λένε «Φιλιά στα παιδιά της κερκίδας…»
Γ.Φ.
Υπό τους ήχους των Anathema