Για τον Ζακ. Για τη Zakie Oh. Για τα Ζακ.
Είναι μέρες σαν εκείνες που η γλώσσα
δένεται κόμπος και τα χέρια κρέμονται αμήχανα.
Είναι μέρες σαν εκείνες που ξέρεις πως ένας δολοφονημένος
ίσως να μην βρει τον πλατύ θρήνο και την πλατιά οργή που του αναλογεί.
Γιατί ανήκει στο «περιθώριο».
Με ή χωρίς εισαγωγικά.
Είναι μέρες σαν εκείνες που ένας ομοφυλόφιλος
(γηπεδιστί: πούστης -σαν αυτούς που βρίζουμε κατά κόρον στις κερκίδες
γιατί εμείς είμαστε πάντα πιο άντρες από τους άλλους)
χάνει τη ζωή του για το τίποτα.
Είναι μέρες σαν εκείνες που γνωρίζεις εκ των προτέρων
πως (μάλλον) δεν θα σηκωθεί ένα γαμημένο πανό
για να τιμήσει έναν αδίκως δολοφονημένο άνθρωπο
από έναν ιδιοκτήτη κοσμηματοπωλείου,
έναν ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου
και τους μπάτσους.
Όπως δηλαδή είχε γίνει με τον Παύλο και τον Αλέξη.
Μόνο που ο Παύλος και ο Αλέξης δεν ήταν πούστηδες.
Ούτε δολοφονήθηκαν από έναν ιδιοκτήτη καταστήματος,
αλλά από έναν μπάτσο και έναν φασίστα.
Είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμοι τέτοιοι εχθροί.
Δυστυχώς ή ευτυχώς.
Ναι, (μάλλον) ούτε ένα πανό δεν θα σηκωθεί για αυτόν.
Και ας έχουμε φάει τόσα χιλιόμετρα με ανθρώπους
που ανήκουν στο περιθώριο.
Και ας έχουν πεθάνει τόσοι περιθωριακοί
στα λεωφορεία ή στους συνδέσμους.
Και ας έχουν αδειάσει οριστικά τόσες θέσεις περιθωριακών
στα γήπεδα και τους συνδέσμους και τα καφενεία.
Και ας μας την έχουν πέσει μπάτσοι
επειδή ψειρίζαμε ένα μαγαζί καθ’ οδόν για μια άλλη πόλη
ή επειδή σταματήσαμε να κατουρήσουμε.
Και ας έχεις δει να σε κοιτά ένας μαγαζάτορας
με βλέμμα απόγνωσης επειδή τον ψειρίζεις,
αλλά να μην μπορεί να σου κάνει κάτι
γιατί εσύ είσαι με τους πολλούς.
Ο Ζακ δεν ήταν όμως με τους πολλούς εκείνο το γαμημένο απόγευμα.
Και ας μην είχε καμία πρόθεση για ψείρισμα
ή για κατούρημα.
Βρέθηκε σε εκείνο το σημείο και το πλήρωσε.
Με τη ζωή του.
Για φαντάσου να πεθαίνεις έτσι.
Για το τίποτα.
Είναι αυτές οι στιγμές που πρέπει να αναρωτιόμαστε λίγο περισσότερο
το τι κάνουμε και ποιοι είμαστε.
Γιατί, στο κάτω κάτω,
όταν πας πεντάωρο πηγαινέλα χωρίς στάση για τουαλέτα,
σου απαγορεύουν να μετακινείσαι ελεύθερα εντός της χώρας σου
και κάποτε σε έκλειναν φυλακή με το Ιδιώνυμο,
δεν διαφέρεις και πολύ από αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο.
Απλώς, τυγχάνει να μην σε σκοτώνουν.
Ακόμα.
Για μια σειρά από λόγους που τους ξέρεις.
Και ο Ζακ τους ήξερε.
Αλλά, αυτόν τον σκότωσαν.
Για τον Αλέξη και τον Παύλο δεν σιωπήσαμε.
Για τον Ζακ;
Για τη Zakie Oh;
Για τα Ζακ;
***Η ύλη του τεύχους 31 έκλεισε στις 29/09, άρα αν ανέβηκε κάποιο πανό ύστερα από αυτή την ημερομηνία, τότε ΜΠΡΑΒΟ σε όσους το ανέβασαν. Το ίδιο ισχύει προφανώς και για τις όποιες νέες αποκαλύψεις δουν το φως της δημοσιότητας και ανατρέπουν τα έως τώρα δεδομένα της υπόθεσης.
Λοιπά περιέχομενα:
http://www.humbazine.gr/index.php/blog/kykloforei-to-humba-31/