Ο Dominic Lobalu είναι από τους κορυφαίους δρομείς αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Δεν έχει εθνική ταυτότητα. Στόχος του είναι να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Lobalu άφησε το εμπόλεμο Νότιο Σουδάν ως εννιάχρονο ορφανό αγόρι για τους προσφυγικούς καταυλισμούς της βόρειας Κένυας. Έχοντας περάσει περισσότερα από 10 χρόνια ζώντας στην Κένυα ως πρόσφυγας, αποκαλεί σήμερα σπίτι του τη γραφική πόλη St. Gallen. Εκεί, προπονείται συνεχώς υπό το βλέμμα του Markus Hagmann, χωρίς ποτέ να ξεχνάει το μεγάλο του στόχο, ν’ αγωνιστεί δηλαδή στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση. Στους καταυλισμούς του Ναϊρόμπι, με τη βοήθεια της Ομάδας Αθλητών Προσφύγων, ξεκίνησε τον στίβο. Αποφάσισε να εγκαταλείψει την ομάδα και να «δραπετεύσει» για την Ελβετία. Δύσκολα, αλλά τα κατάφερε. Σε κάποια από τις διαδρομές προς την Ευρώπη, θα μπορούσε να είναι μέσα στο «σαπιοκάραβο της Πύλου». Και από εκεί στον βυθό της… γαλανής θάλασσας…
Η 33χρονη Nadia Nadim, με καταγωγή από το Αφγανιστάν, είναι διεθνής ποδοσφαιρίστρια, μέλος της ομάδας των ΗΠΑ Racing Louisville, ενώ έχει περάσει από Μάντσεστερ Σίτι και Παρί Σεν Ζερμέν. Στα 13 της είδε τους Ταλιμπάν να εκτελούν τον πατέρα της. Η μητέρα της και οι τέσσερις αδερφές της, με λιγοστά πράγματα στα χέρια, άφησαν πίσω τους τούς κόπους μιας ζωής και, με ένα αναπάντητο «γιατί», πέρασαν τα σύνορα με το Πακιστάν. Από εκεί, κατάφεραν να βρεθούν, με πλαστά διαβατήρια, στην Ιταλία, με τελική στάση τη Δανία. Στη χώρα όπου η οικογένεια, εν αγνοία της, μεταφέρθηκε με ένα φορτηγό, πιστεύοντας πως ο τελικός προορισμός θα ήταν το Λονδίνο. Όμως τους «ξεφόρτωσαν» κάπου στη Δανία. Στο camp που εγκαταστάθηκαν έπαιζε ποδόσφαιρο με άλλα παιδιά. Κάποιος από το camp την τσέκαρε και διαπίστωσε πως το κατέχει το τόπι και με τα πολλά ξεκίνησε να παίζει στην τοπική ομάδα Βίμποργκ. Από εκεί αρχίζει η καριέρα της και πλέον είναι αναγνωρισμένη στον χώρο. Η Nadia, στην προσπάθειά της να φτάσει στην Ιταλία, θα μπορούσε να είναι μέσα στο «σαπιοκάραβο της Πύλου». Και από εκεί στον βυθό της… γαλανής θάλασσας…
Από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας ως ενήλικες, από τις αρχές του 1990 δηλαδή, το μυαλό μας είναι φορτωμένο με ειδήσεις και εικόνες προσφύγων και μεταναστών να κυνηγιούνται, να ξυλοκοπούνται, να ταλαιπωρούνται, να ρεζιλεύονται και εντέλει να δολοφονούνται στα γαμημένα ελληνικά σύνορα, από στεριά και από θάλασσα. Τότε, στις αρχές του 1990, στρατός, συνοριοφύλακες, αστυνομία, φασίστες και «εθελοντές» κυνηγούσαν μετανάστες στα βόρεια σύνορα της χώρας. Εκατοντάδες περιστατικά δολοφονιών γνωστά, ακόμη περισσότερα άγνωστα. Μετά από αρκετά χρόνια, ξεκίνησαν οι προσπάθειες προσφύγων και μεταναστών να προσεγγίσουν και να περάσουν τα ελληνικά σύνορα διά θαλάσσης. Στο όμορφό μας το Αιγαίο που κατακλύζεται κάθε χρόνο από εκατομμύρια τουρίστες. Τότε ανέλαβε το λιμενικό, πάντα με διάφορους «εθελοντές» στο κατόπι. Πνιγμοί, επαναπροωθήσεις, ξεφτιλισμοί, βία, ένας κανονικός πόλεμος που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ένας πόλεμος που, από τη μια μεριά, έχει στρατό, μπάτσους, διακινητές, συμφέροντα, φράγκα, εκβιασμούς στη διεθνή πολιτική σκηνή και, από την άλλη, νεκρούς μετανάστες ή εγκλωβισμένους φυλακισμένους πρόσφυγες σε κάποιο lux… camp. Ένας πόλεμος που έφερε το ναυάγιο-έγκλημα στην Πύλο που δυστυχώς αποτελεί ακόμα ένα συμβάν, και όχι ένα αιματηρό φινάλε… Ο πόλεμος συνεχίζεται…
Ίσως μέσα στο «σαπιοκάραβο της Πύλου» να βρίσκονταν Lobalu και Νάντιες που ονειρεύονταν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Να τρέχουν πίσω από μια μπάλα ή να τρέχουν και να πηδούν εμπόδια. Αλλά μάλλον οι περισσότεροι και οι περισσότερες, που τώρα κάπου χαμένες είναι στον βυθό της… γαλανής θάλασσας, επιθυμούσαν μια άλλη, διαφορετική, καλύτερη ζωή από αυτή που βίωναν στις χώρες τους. Δεν τα κατάφεραν. Έπεσαν θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου…
Σε μια χώρα που ξέρει από προσφυγιά, σε μια χώρα που υπάρχουν δεκάδες προσφυγικά αθλητικά σωματεία, και εντός των αγωνιστικών χώρων σε επίπεδο ομάδας, αλλά και εκτός, στην κερκίδα, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους μετανάστες ή πρόσφυγες, δεν έχει καμιά σημασία, πρέπει να είναι βασική προτεραιότητα. Ειδικά τώρα που ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ντόπιων, απ’ ό,τι φάνηκε και στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, γουστάρει απροσπέλαστα σύνορα, φράχτες, βία εναντίον των «εισβολέων», και εντέλει νεκροταφεία στον βυθό της… ελληνικής, γαλανής μας θάλασσας που και αυτό το καλοκαίρι θα είναι νούμερο ένα ταξιδιωτικός προορισμός…
Καλό καλοκαίρι σε όλες και όλους, εκτός φυσικά των καθαρμάτων…
ΥΓ. Μέχρι την ημέρα που κλείναμε την ύλη, φαινόταν πως η Ελλάδα –αφού η Αίγυπτος, είχε ήδη αποσύρει τη στήριξή της στη φιλοδοξία της Σαουδικής Αραβίας να συνδιοργανώσει μαζί της το Π.Κ. του 2030– θα έκανε δώρο στις χώρες της Ιβηρικής (συν Μαρόκο κι ίσως κι Ουκρανία) την απόσυρσή της για το διαβόητο Π.Κ. του 2030. Ούτως ή άλλως, το φετινό καλοκαίρι η παγκόσμια αθλητική ειδησεογραφία οδηγεί τα βλέμματα προς τον Περσικό Κόλπο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να δει κανείς πως η γεωπολιτική των σπορ είναι πλέον εδώ και θα καθορίζει πολλά περισσότερα από τη διεξαγωγή major events. Από λίγκες γκολφ έως μεταγραφές ποδοσφαιριστών και εξαγορές μεριδίων σε αθλητικούς συλλόγους και επιχειρήσεις αθλητικού θεάματος, με την κουβέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη σκιά όλων αυτών.
ΥΓ1. Ο Κώστας Καλφόπουλος θα μας κατσάδιαζε αρχικά, που καθυστερήσαμε κι ύστερα θα χαμογελούσε όταν θα ξεφύλλιζε το τεύχος που κρατάς στα χέρια σου. Του το αφιερώνουμε ως ένα ύστατο δώρo στη μνήμη του. Από το 5ο τεύχος που πρωτόγραψε έως και το 44ο τεύχος που έμελλε να είναι το τελευταίο του, πρόσφερε αυτή την περιπλανώμενη ματιά
του για το ποδόσφαιρο, με μια λογοτεχνίζουσα οπτική. Μέγας λάτρης του αστυνομικού, πρόσφερε και σε μας κάποια από τ ́αγαπημένα
του. Θα μας λείψει – και φυσικά επιφυλασσόμαστεγια κάτι εις μνήμην του…