Θα μπορούσε κανείς να μείνει σε πολλά διαδικαστικά ζητήματα του φετινού πρωταθλήματος. Για την ακρίβεια και του φετινού πρωταθλήματος, γιατί ο βούρκος δεν φτιάχτηκε εν μια νυχτί. Τα γεγονότα στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ απλώς επανέφεραν με τον πλέον εμφατικό τρόπο όσα αρνούμασταν να δούμε εδώ και χρόνια. Όταν τοε ίδωλο είναι σκατά, πως περιμένουμε ο καθρέφτης να δείξει διαμάντια;
Στο προηγούμενο τεύχος είχαμε ασχοληθεί με την ασυδοσία του Τμήματος Αθλητικής Βίας και τις μεθοδεύσεις νύχτας που αυτό χρησιμοποιεί για να τρομάξει οπαδούς και να επιβάλλει την τάξη τουλάχιστον όπως αυτό εννοεί την έννοια «τάξη». Προς επίρρωση των όσων γράφτηκαν στο προηγούμενο τεύχος, ήρθε το βράδυ της 11ης Μαρτίου στην Τούμπα για να επαληθεύσει τα όσα σιγοψιθυρίζονταν. Μέλος του Τμήματος της Αθλητικής Βίας της Θεσσαλονίκης συντροφεύει τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ -για να εξηγούμαστε, δεν μας αφορά καθόλου η απόχρωση του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, δεν μας αφορά να την πουμε σε κανέναν και να χαϊδέψουμε τα αυτιά κανενός και θα εξηγήσουμε παρακάτω τι εννοούμε. Το μέλος της Αθλητικής Βίας, το οποίο μάλιστα κατηγορείται για ψευδορκία και εκκρεμεί δικαστική απόφαση, συντρόφευσε με διαπίστευση έναν Πρόεδρο ομάδας, ο οποίος αργότερα αποδείχθηκε πως οπλοφορούσε.
«Άλλη μια νύχτα στη δουλειά», θα μπορούσε να πει κάποιος παραφράζοντας το ρητό και χωρίς να το ξέρει, θα ακριβολογούσε. Οι τακτικές νύχτας είναι αυτές που σκοτείνιασαν το ποδόσφαιρο. Όταν για χρόνια στα γήπεδα υπάρχει ένα τμήμα το οποίο δεν λογοδοτεί πουθενά, όταν για τα πάντα κατηγορούνται οι οπαδοί (άλλες φορές έχοντας δώσει δικαιώ-ματα και άλλες όχι), όταν αποδεδειγμένα υπάρχουν δοσοληψίες της αστυνομίας με ιδιοκτήτες ομάδων, τότε, ό,τι συνέβη, θα ξανασυμβεί. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα τελευταία δέκα χρόνια σε λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν «ολομέτωπη επίθεση στον Άνθρωπο». Σε συνολικό και διαρκές επίπεδο.
Ο «Δούρειος Ίππος» ήταν η οικονομική καταστροφή που διαλύει κάθε έκφανση της κοινωνικής πραγματικότητας. Οι κυβερνήσεις που άλλαξαν τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ελλάδα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από εκφάνσεις της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δηλαδή όψεις συμφερόντων και ανακυκλώσιμα υλικά της ίδιας ζωοδόχου δύναμης. Της ανάθεσης. Ακριβώς αυτό συνέβη και στον αθλητισμό με ναυαρχίδα το ποδόσφαιρο, που αποτελούσε πάντοτε το λαοφιλέστερο άθλημα στα μέρη μας. Δείτε απλά ποιοι έχουν εμπλακεί με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας από το 2010 και μετά. Όχι φυσικά πως πριν όλα ήταν αγγελικά πλασμένα, το αντίθετο, αλλά αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία οχτώ χρόνια ξεπερνάει και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Βάλτε μέσα σε αυτό το κάδρο και της ανάμειξη της αστυνομίας και θα καταλάβετε πως σερβιρίστηκε αυτό το ευωδιαστό μείγμα, που κάθε Σαββατοκύριακο μας κάνει να ξενερώνουμε όλο και πιο πολύ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν τρέξει καμπάνιες ενάντια στην Κάρτα Φιλάθλου, για την αποποινικοποίηση των καπνογόνων, υπέρ των μετακινήσεων και ενάντια στην απαγόρευση τους, έχουν γίνει διάφορες κινήσεις στα χρόνια της κρίσης για συλλογή ρούχων και τροφίμων από Συνδέσμους. Κατά την ταπεινή μας άποψη, το κύριο αίτημα των οπαδών από εδώ και πέρα θα πρέπει να είναι ένα: Να ξαναγίνουν συνυπεύθυνοι στα σωματεία που υποστηρίζουν. Να απαιτήσουν να έχουν λόγο στις ομάδες και κανένας επιχειρηματίας να μην τους
καπελώνει, τους διαιρεί και τους διχάζει. Όλοι, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, θα πρέπει να προσανατολιστούν σε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης.
Δεν ξέρουμε αν το μοντέλο που ταιριάζει είναι αυτό του γερμανικού ποδοσφαίρου (50+1%), δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει η βούληση αλλά και η υπευθυνότητα να λειτουργήσουν σαν εταιρείες λαϊκής βάσης, αυτό όμως που ξέρουμε είναι πως με το υπάρχον μοντέλο το ποδόσφαιρο ανήκει στους εγκληματίες, κάθε είδους. Η απειλή του ποδοσφαιρικού Grexit θα μπορούσε να είναι σωτήρια. Όλοι αυτοί που ερίζουν για το ποιος θα κάτσει στον θρόνο του βασιλιά που έχει τα «κουμάντα» στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ενδιαφέρονται για δυο θέματα. Το πρώτο είναι η πίεση που μπορούν να ασκήσουν στην εκάστοτε κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τη δυναμική της ομάδας. Το δεύτερο είναι τα εκατομμύρια του Champions League. Τα έσοδα του ελληνικού ποδοσφαίρου από χορηγούς, τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τα εισιτήρια είναι πενιχρά (τηρουμένων των αναλογιών), ακόμη και η μεταπώληση παιχτών που φέρνει σοβαρά έσοδα στα ταμεία των ΠΑΕ περνάει από το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, την ποδοσφαιρική πασαρέλα που θα κάνει έναν παίχτη γνωστό και θα αυξήσει το κασέ του. H προοπτική της απαγόρευσης συμμετοχής ελληνικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να απογυμνωθούν «οι επενδυτές που βάζουν από την τσέπη τους επειδή είναι οπαδοί της ομάδας, χωρίς κανένα συμφέρον». Αλλά η απειλή του grexit είναι απλά ένας μπαμπούλας, ένας μπαμπούλας για να αλλάξουν στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα ένα δύο πραγματάκια και that’s all. Σιγά μην χάσει η UEFA έτσι απλά πελατάκια.
Επιστρέφοντας λοιπόν στις δικές μας ευθύνες, στις ευθύνες που αναλογούν σε όσους πραγματικά αγαπούν τους Συλλόγους τους, έφτασε η στιγμή που ο στρουθοκαμηλισμός τελείωσε. Πια, εκείνο το παιδικό «εμείς είμαστε διαφορετικοί» και εκείνο το «για όλα φταίνε οι άλλοι» μπαίνουν στην άκρη. Η αλήθεια είναι μια και μοιάζει πια αμείλικτη. Αν θέλουμε πίσω τον έλεγχο των σωματείων μας, πρέπει να συγκρουστούμε πρώτα μέσα σε αυτά μεαυτούς που θεωρούν πως οι ομάδες μας τους ανήκουν. Οι Κυριακές μας τους ανήκουν. Η καύλα μας τους ανήκει. Όχι.
Είναι απλά διαχειριστές στην καλύτερη και τυχάρπαστοι στην χειρότερη, της τύχης των αγαπημένων μας ομάδων και θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να τις χρησιμοποιούν ανάλογα με τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Τα όπλα στα γήπεδα δεν μας τρομάζουν. Τα έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν. Είναι τα όπλα που εκπυσοκρότησαν. Τα όπλα που σημάδεψαν και δολοφόνησαν πιτσιρικάδες, είναι τα μαχαίρια που καρφώθηκαν σε καρδιές τραγουδιστών, είναι η σιωπή στα κελιά, οι έλεγχοι στα οδικά δίκτυα της χώρας. Οι πυροβολισμοί έξω από τα γήπεδα. Είναι οι ευθείες βολές από δακρυγόνα. Η στοχοποίηση, η υφαρπαγή των ζωών μας και στο τέλος οι φυσικές δολοφονίες μας. Όπως υπήρχαν στην κοινωνία έτσι μπήκαν και στα γήπεδα. Ό,τι πολεμήσαμε είναι ακόμη εδώ και πια έχει συγκεκριμένη μορφή. Εμείς είμαστε εδώ; Κι αν ναι, έχουμε τα κουράγια και τη συνείδηση να παλέψουμε για ακόμη μια φορά;
Ο Στρουθοκαμηλισμός τελείωσε.
Περιέχομενα:
http://www.humbazine.gr/index.php/periechomena/periechomena-toy-humba-29/#comment-42545