Στις κοινωνίες του ελέγχου, αντιθέτως με τις πειθαρχικές κοινωνίες, το ουσιώδες δεν είναι πια ούτε μια υπογραφή ούτε ένας αριθμός, αλλά ένα ψηφίο: το ψηφίο είναι ένας «κωδικός πρόσβασης», ενώ οι πειθαρχικές κοινωνίες είναι ρυθμισμένες βάσει ενός «συνθήματος», τόσο από την άποψη της ενσωμάτωσης όσο και της αντίστασης. Η ψηφιακή γλώσσα του ελέγχου είναι φτιαγμένη από ψηφία που σηματοδοτούν ή την πρόσβαση στην πληροφόρηση ή την απόρριψη. Δεν βρισκόμαστε πλέον μπροστά στο ζεύγος μάζα/άτομο. Τα άτομα δημιουργούνται από τις «διαιρέσεις» και οι μάζες από τα στατιστικά δείγματα, τα δεδομένα, τις αγορές ή τις «τράπεζες πληροφοριών».
Αυτά, μεταξύ άλλων, λέει ο Ντελέζ στο βιβλίο του Η κοινωνία του ελέγχου, που εκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα πριν κάποια χρόνια. Και επειδή για μπάλα μιλάμε, και άρα μιλάμε απλά και ωραία για να καταλαβαινόμαστε, «μεταφράζουμε»: στη σημερινή κοινωνία του ελέγχου, όλοι είμαστε αριθμοί, διαιρεμένοι και η κοινωνία δεν είναι αθροίσεις αντιθέσεων, αντιφάσεων και συγκρούσεων αλλά μια αγορά ή μια απέραντη τράπεζα πληροφοριών – χωρίς εισαγωγικά.
Τέρμα με τους προλόγους και τα ψαγμένα διαβάσματα και τις παραπομπές των συντακτών του HUMBA! Πάμε στο θέμα μας. Αναφέρει κάπου το κοινό κείμενο της Πρωτοβουλίας Αντι-Κάρτα που μοιράστηκε σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα σε πολλά γήπεδα της Ελλάδας το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Νοεμβρίου: Χρέος μας, σαν φίλαθλοι-οπαδοί, είναι να ξεπεράσουμε όσα μας χωρίζουν, να κάνουμε στην μπάντα τις όποιες διαφορές μας και να αντιδράσουμε ενάντια σε οποιοδήποτε μέτρο καταστρέφει τα Σαββατοκύριακά μας. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι-οπαδοί και όχι αριθμοί ΑΜΚΑ, και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, τις δυνάμεις και το μυαλό μας για να καταργήσουμε αυτό το μέτρο (η υπογράμμιση δική μας).
Πολύ πριν το παίξουμε έξυπνοι, διαβασμένοι και φιλοσοφημένοι, οι συνδεσμίτες και οι οργανωμένοι οπαδοί που συμμετέχουν στο Κίνημα Ενάντια στην Κάρτα Φιλάθλου –και δεν είναι καθόλου λίγοι– μας προλαβαίνουν· έχουν διαβάσει πρώτοι Ντελέζ και απαντάνε ξεκάθαρα στην ανάλυση του Γάλλου φιλοσόφου: Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι-οπαδοί και όχι αριθμοί ΑΜΚΑ!
Ο Κοντονής όμως αλλά και το επιτελείο του, που κανονικά σαν αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι θα έπρεπε να είχαν διαβάσει Ντελέζ, έχουν κατά πώς φαίνεται διαφορετική άποψη για τους οπαδούς και συνολικά για όποιον και όποια πηγαίνει γήπεδο. Βλέπουν και αντιμετωπίζουν τη μάζα (τους φιλάθλους), από τη μια, σαν μια εν δυνάμει επικίνδυνη κοινωνική ομάδα, και, από την άλλη, σαν μια τράπεζα πληροφοριών. Αυτό είναι η Κάρτα Φιλάθλου. Μια τεράστια βάση δεδομένων, μια τράπεζα πληροφοριών από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει. Μια κοινωνία του απόλυτου και αποτελεσματικού ελέγχου. Με αυτήν ακριβώς τη λογική λοιπόν αντιμετωπίζονται από την πλευρά του Υπουργείου και φυσικά όλων των προσώπων και φορέων (πλην των οργανωμένων οπαδών) που εμπλέκονται με τον αθλητισμό και το γήπεδο.
Και, ναι, η δική μας στάση σαν περιοδικό είναι σαφώς με την πλευρά της μιας, δύο, τριών χουφτών οργανωμένων οπαδών που αντιδρούν στο συγκεκριμένο μέτρο και, εκτός των δράσεων μέσα και έξω από τις κερκίδες και τα γήπεδα, έχουν κάνει προσφυγή στο ΣτΕ ενάντια στο μέτρο της Κάρτας Φιλάθλου. Πολλές φορές έχουμε ασκήσει κριτική στον ρόλο των οργανωμένων και στις ευθύνες τους για τα «κακά και τα στραβά» των γηπέδων. Σε αυτή τη φάση όμως τασσόμαστε ξεκάθαρα με αυτήν την πλευρά γιατί οι απαντήσεις στα όποια προβλήματα, κυρίως του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν βρίσκονται στον έλεγχο και την καταστολή, αλλά στην προσπάθεια μετάδοσης προς όλους τους εμπλεκόμενους μιας διαφορετικής φιλοσοφίας για τον αθλητισμό, τη σχέση οπαδού-ομάδας, τη σχέση ομάδας-τοπικής κοινωνίας, τη σχέση ομάδας-πολιτείας. Μια φιλοσοφία που σαν βάση βάζει το ερώτημα «τι είδους γήπεδα θέλουμε;». Μια φιλοσοφία που στη λίστα των ερωτημάτων προς απάντηση, δεσπόζει το «ποια ζητήματα είναι προτεραιότητα στα κακά και τα στραβά των γηπέδων;». Μια φιλοσοφία που κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τη φιλοσοφία του ελέγχου, της επιτήρησης, της ποινικοποίησης στιγμών της καθημερινότητας και του ελεύθερου χρόνου μας.
Στο κείμενο των συνδέσμων, που αναφέραμε και πιο πάνω, διαβάζουμε σε ένα άλλο σημείο:
Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους ακριβείς και πραγματικούς λόγους της εφαρμογής της Κάρτας Φιλάθλου από την Πρωτοχρονιά του 2016. Μπορεί να είναι απλά η άγνοια και η ασχετοσύνη των αρμόδιων για τον κόσμο των γηπέδων και για το πώς αυτός πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί να είναι η ανάγκη προβολής προς την κοινή γνώμη ότι παράγεται κυβερνητικό έργο και ότι οι εξαγγελίες γίνονται πράξη. Μπορεί ο στόχος να είναι η συνολική αναμόρφωση του προϊόντος και των γηπέδων – αναμόρφωση που δεν χωράει όσους οπαδούς δεν πειθαρχούν και δεν συμμορφώνονται με τα νέα δεδομένα. Μπορεί να θέλουν να τσεκάρουν αντιδράσεις και, αν δε μιλήσει κανείς, να περάσουν αργότερα πιο εύκολα την Κάρτα Πολίτη, στο τσιπάκι της οποίας θα καταγράφονται τα πάντα (προσωπικά και οικονομικά δεδομένα) και θα μιλάμε πλέον για το οριστικό φακέλωμα. Μπορεί και να είναι λίγο από όλα αυτά.
Μπορεί να είναι και κάτι ακόμη, θα συμπληρώσουμε εμείς στην ανακοίνωση της Αντι-Κάρτα. Η κάλυψη της «αδυναμίας» των πολιτικών αρχών να συγκρουστούν με τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα και τα «παιχνίδια» δύναμης και εξουσίας που παίζονται στον χώρο του ποδοσφαίρου. Γιατί, ναι, να πατάξουμε τη βία κύριε Κοντονή στα γήπεδα (αλήθεια είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα με τη βία ΜΕΣΑ στα γήπεδα; – γιατί πέρσι για παράδειγμα, σε ένα σύνολο περίπου 500-600 αγώνων, ζήτημα να έγιναν επεισόδια σε δέκα αγώνες) και να «τελειώνουμε» με τους μικρογκάνγκστερ των κερκίδων, τους άτακτους και παραβατικούς οπαδούς, αλλά με τους μεγαλογκάνγκστερ των άλλων κερκίδων, εκεί κάτω από τα δημοσιογραφικά, θα ασχοληθεί κανείς σοβαρά; Όχι, απαντάμε εμείς. Ως Κοντονής, κάνω παντιέρα την Κάρτα Φιλάθλου, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, τις κάμερες, τις απαγορεύσεις μετακινήσεων και τα τουρνικέ, για να δώσω ακόμα μεγαλύτερο χώρο ανάπτυξης στο παιχνίδι των μεγαλογκάγκστερ. Μπορεί λοιπόν να είναι και αυτός ένας στόχος της Κάρτας Φιλάθλου.
Όσο για διάφορα πολιτικά υποκείμενα και οργανώσεις που σκίζουν τα ιμάτιά τους για την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, μάλλον ισχύει και για αυτούς το πολύ εύστοχο σλόγκαν των οπαδών ενάντια στην Κάρτα: «Ελεύθεροι πολίτες; Όχι, Οπαδοί!» Ή ένα άλλο σλόγκαν, δικό μας: «Έλα μωρέ, με τους χουλιγκάνους θα ασχολούμαστε τώρα;». Να τους υπενθυμίσουμε μόνο πόσες φορές στο παρελθόν η διαχείριση της μάζας-γήπεδο λειτούργησε πειραματικά για μετέπειτα διαδικασίες σε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε και να το ξαναλέμε. Δεν κουραζόμαστε και δεν ξενερώνουμε ποτέ…
ΥΓ. Με γεια μας το νέο, ανανεωμένο, χρωματιστό, πλούσιο τεύχος μας…
http://www.humbazine.gr/index.php/blog/humba-21-is-on-the-run/#sthash.xcJopWqA.dpbs
Τα περιέχομενα του 21ου τεύχους