Απόψε, 07/07/2019 διεξάγονται ΤΡΕΙΣ τελικοί, ο τελικός του 8oυ Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών μεταξύ ΗΠΑ κι Ολλανδίας ο τελικος του 15ου Gold Cup – του Κυπέλλου Βορείου, Κεντρικής Αμερικής & Νήσων Καραϊβικής μεταξύ ΗΠΑ & Μεξικού κι ο 46oς τελικός του Copa America, μεταξύ Βραζιλίας και Περού.
Στο πιο κάτω,μεταφρασμένο κείμενο από το Panenka θα διαβάσετε την ιστορία που αφορά την αλλαγή των χρωμάτων της φανέλας της Βραζιλίας, λόγω του γνωστού κι ως “Μαρακανάζο”. Στο περσινό “μουντιαλικό” τεύχος μας , το 3οό, είχαμε φιλοξενήσει ένα κείμενο σχετικό με τη Σελέστε και τις πλευρές του θριάμβου της το 1950 μέσα στο Μαρακανά. Σε τούτο το κείμενο που μετέφρασε ο συντάκτης του περιοδικού,Φώτης Γαλούσης,που βασίζεται στο εξαντλημένο πια, βιβλίο “Futebol” του Alex Βellos {εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ}, σελίδες 79-84. Το περίεργο είναι ότι ο Αλντύρ Γκαρσία (22/11/34- 15/11/18) ήταν Βραζιλιάνος αλλά αισθανόταν Ουρουγουανός, συνήθιζε να γράφει στα ισπανικά και είναι γνωστός στην Ουρουγουάη και όχι στη Βραζιλία! Φέτος μάλιστα ξαναφόρεσαν το λευκό χρώμα ύστερα από 50 χρόνια.
Υπάρχουν ήττες που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Όσος καιρός κι ανπεράσει, δεν έχουν σημασία όσοι θρίαμβοι κι αν έρθουν ούτε ανησυχεί η πιθανότητα άλλων επώδυνων ηττών γιατί υπάρχουν ανοιχτές ουλές. Και στη Βραζιλία εάν μία ήττα έχει όλα αυτά τα συμπτώματα είναι της μοιραίας βραδιάς της 16ης Ιουλίου 1950 στο Μαρακανά.
Το γκολ του Alcides Ghiggia που έφερνε τα πάνω κάτω στον πίνακα του σκορ και έδινε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στην Ουρουγουάη για δεύτερη φορά στην ιστορία της είναι το σημείο καμπής ώστε η Βραζιλία να προσδιορίσει την ύπαρξή της ποδοσφαιρικά. Ολος ο λαός έπεσε σε μια βαθιά κατάθλιψη. Στους ποδοσφαιριστές που πάτησαν το χορτάρι τούς ακολούθησε ένα χρέος εθνικό μέχρι το τέλος της ζωής τους και τον τερματοφύλακα, Moacir Barbosa {βλ.HUMBA#33}, τον καταδίκασαν σε εξοστρακισμό και σε αιώνια ταπείνωση κατηγορώντας τον για ό,τι συνέβη. Τέτοιο ήταν το πένθος στηΒραζιλία που μέχρι και το χρώμα της φανέλας έγινε πρόβλημα για αυτούς.
Για να εξαλείψει κάθε συμβολισμό που θύμιζε εκείνη την ημερομηνία που η εθνική ομάδα μπροστά στο κοινό της δεν μπόρεσε να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου για πρώτη φορά, η Βραζιλιάνικη Συνομοσπονδία των Αθλημάτων (Confederación Brasileña de Deportes) -πρόγονος της Βραζιλιάνικης Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (Confederación Brasileña de Fútbol), που ιδρύθηκε το 1979, με τη συνεργασία της εφημερίδας Correio da Manhá, το 1953 διοργάνωσε ένα διαγωνισμό για να αφήσει πίσω την άσπρη φανέλα. Χρώματα που φορούσε από τις πρώτες της ημέρες η εθνική ομάδα το 1914, με εξαίρεση την περίοδο 1916 y 1919, όταν η στολή ήταν ριγέ κίτρινη-πράσινη για τους Βραζιλιάνους διεθνείς.
Το άσπρο έλεγαν ότι δεν συμβολίζει την Βραζιλία, ότι δεν έδειχνε μια εθνικήταυτότητα αρκετή για να είναι το χρώμα της χώρας στο χλοοτάπητα. Για την εφημερίδα που οργάνωσε το διαγωνισμό, η άσπρη εμφάνιση είχε “έλλειψη ηθικού
και ψυχολογικού συμβολισμού”, Για αυτό ήθελαν να το εξαλίψουν και να αλλάξουν τη χρωματική παλέτα. Και ο μόνος όρος για τη συμμετοχή στο διαγωνισμό ήταν σαφής, η εμφάνιση θα έπρεπε να έχει και τα τέσσερα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας: πράσινο,κίτρινο, μπλε και άσπρο.
Περισσότεροι από 300 υποψήφιοι παρουσίασαν τα σχέδιά τους στη Βραζιλιάνικη Συνομοσπονδία των Αθλημάτων για να ντύσουν την εθνική ομάδα με νέα χρώματα. Κι ανάμεσα σε όλες τις προτάσεις, θριάμβευσε αυτή ενός νεαρού σχεδιαστή μιας τοπικής εφημερίδας του Pelotas, στην περιοχή Río Grande del Sur. Ο Αldyr García Schlee, 18 ετών, νικητής του διαγωνισμού, έκανε σχέδια για τις σελίδες αθλητικών της εφημερίδας όπου δούλευε και όταν έμαθε για το διαγωνισμό της εθνικής, συμμετείχε για τη διασκέδασή του. Ήταν πρόκληση για μένα γιατί ήθελαν να χρησιμοποιηθούν και τα τέσσερα χρώματα. Μέχρι τρία όλα καλά, αλλά και τα τέσσερα ήταν πραγματικά δύσκολο γιατί τα χρώματα της σημαίας δεν συνδυάζονταν, θυμόταν ο Aldyr.
Μπροστά στη δυσκολία να δημιουργήσει μία εμφάνιση αισθητικά ελκυστική αναμειγνύοντας χρώματα όπως το πράσινο με το μπλε, ο σχεδιαστής έφτιαξε περισσότερους από εκατό επιλογές μέχρι να βρει την ιδανική. Η μπλούζα έπρεπε να είναι εξ ολοκλήρου πράσινη. Χωρίς ρίγες, ούτε κάθετες ούτε οριζόντιες. Και το μόνο χρώμα που θα έμπαινε θα ήταν το πράσινο στο λαιμό και στα μανίκια. Τα άλλα δύο χρώματα της σημαίας θα έμπαιναν στα υπόλοιπα μέρη της εμφάνισης. Το μπλε στο παντελονάκι και το άσπρο στις κάλτσες. Η πρασινοκίτρινη ήταν πια πραγματικότητα.
Το Μαρακανά, όπου τέσσερα χρόνια πριν είχε δει την εθνική να χάνει από τον Ουρουγουάη στο κρίσιμο παιχνίδι για την ανάδειξη της πρωταθλήτριας κόσμου, ήταν το μέρος όπου στις 14 Μαρτίου 1954, η εθνική Βραζιλίας παρουσίασε τη νέα της στολή για αγώνα με αντίπαλο την Χιλή και νίκησε 1-0. Μετά θα έκανε πρεμιέρα στο Μουντιάλ του 1954 που η ομάδα δεν έδωσε πολλή χαρά στον κόσμο της αφού αποκλείστηκε στα προημιτελικά, ωστόσο γρήγορα θα έρχονταν οι πρώτοι θρίαμβοι με τα νέα χρώματα. Κατέκτησαν το πρώτο τους αστέρι στο ξεπέταγμα του Πελέ το 1958, επανέλαβαν τον τίτλο το 1962 χάρη στην επίδειξη του Γκαρίντσα και αγαπήθηκαν από τον ποδοσφαιρικό κόσμο το 1970 στο Μεξικό με εκείνη την ομάδα γεμάτη με “δεκάρια”.
Την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018, μία εβδομάδα πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του, η φλόγα του Aldyr García Schlee έσβησε για πάντα μετά από έξι χρόνια μάχης με τον καρκίνο. Η μοίρα ήθελε αυτός ο νεαρός σχεδιαστής, που αργότερα επίσης έγινε συγγραφέας, καθηγητής και δημοσιογράφος, να είχε μία τελευταία τιμή.
Η Βραζιλία και η Ουρουγουάη έπαιξαν στο Emirates Stadium την επομένη του θανάτου του και πριν κυλήσει η μπάλα, οι ομάδες σχημάτισαν έναν κύκλο στο κέντρο του γηπέδου κρατώντας ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Οι τίτλοι τέλους για έναν Βραζιλιάνο που σχεδίασε τα καινούργια χρώματα που θα φορούσαν αφότου οι Ουρουγουανοί χάλασαν τη φιέστα του πρώτου τροπαίου σε εντός έδρας διοργάνωση, κι ενώ αυτός κατάγονταν από την Yaguarón, πόλη που συνορεύει με την Ουρουγουάη και πάντα υποστήριζε την εθνική ομάδα των charrúa . Το ποδόσφαιρο ποτέ δεν θα πάψει να μας εκπλήσσει.
Πηγή: panenka.org
Eισαγωγή: ΠιΖήτα
Μετάφραση: Φώτης Γαλούσης