Το καλοκαίρι του 2020 ήταν από τα πιο περίεργα. Μπήκαμε σε αυτό, βιώνοντας μια ιδιαίτερη εμπειρία, αυτής του εγκλεισμού και της καραντίνας, και το περάσαμε υπό τον φόβο και το άγχος του τι θα γίνει από φθινόπωρο. Η ιστορία με τον Covid-19, η στάση, οι φοβίες και οι έννοιες των ανθρώπων γύρω από τον ιό και την επιδημία, αλλά πολύ περισσότερο η διαχείριση της κατάστασης από «τα πάνω» ήταν και είναι διδακτική. Δεν θα μπούμε σε μια συζήτηση για το αν είναι ή όχι υπερβολικές οι αντιδράσεις των «από κάτω», αν ο ιός είναι χαλαρός, λίγο ή πολύ φονικός, αν τα μέτρα τα οποία λήφθηκαν ή λαμβάνονται είναι σωστά, λίγο ακραία, πολύ ακραία ή προκλητικά. Δεν είναι μια συζήτηση επί του παρόντος –είναι σε εξέλιξη η νέα εποχή παρέα με τον κορονοϊό– και μάλλον είναι εκτός της θεματολογίας μας.
Όμως η ιστορία με τον Covid-19 άγγιξε όπως ήταν φυσικό και τον χώρο του αθλητισμού. Με τρόπο πρωτόγνωρο και καθοριστικό. Και για εμάς πρωτόγνωρος τρόπος είναι να γίνονται παιχνίδια χωρίς κόσμο. Με άδειες εξέδρες ή με εξέδρες μισογεμάτες με virtual οπαδούς. Ακόμα και από την τηλεόραση, τα παιχνίδια χωρίς κόσμο, χωρίς ατμόσφαιρα, χωρίς τον «αιμοδότη» του παιχνιδιού, δεν «παλεύονται» με τίποτα. Για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των οπαδών στην Ευρώπη, και δη των οργανωμένων, αυτών δηλαδή που βλέπουν το γήπεδο σαν ένα χώρο ενεργής συμμετοχής και όχι σαν ένα χώρο κατανάλωσης θεάματος, τα νέα δεδομένα που έχει δημιουργήσει ο Covid-19, με άδεια γήπεδα ή πληρότητα μέχρι 20% και 30%, δεν είναι το «γήπεδό» τους. Πολλά ultras γκρουπ, με την έναρξη της νέας αγωνιστικής σεζόν, δήλωσαν ξεκάθαρα, με ανακοινώσεις, πανό και παρεμβάσεις στις πόλεις τους και στα γραφεία των διοικήσεων, πως «ένα ποδόσφαιρο με ελάχιστους φιλάθλους στις κερκίδες, με αποστάσεις, με χίλιες δύο απαγορεύσεις, με απουσία φιλοξενούμενων και κατάργηση των όρθιων θέσεων, είναι ένα άλλο ποδόσφαιρο, όχι το δικό μας». Και εξηγήθηκαν λέγοντας: «μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν, μόλις τελειώσει η όλη ιστορία με τον Covid-19 και οι γηπεδικές συνθήκες γίνουν όπως πριν, τότε και μόνο τότε θα είμαστε ξανά εκεί που πρέπει, στις θέσεις μας. Δίπλα ο ένας στον άλλον, πάνω ο ένας στον άλλον, 90 λεπτά όρθιοι, αγκαλιασμένοι με τις μπίρες μας να αλλάζουν χέρια». Είναι αλήθεια πως αν υποστηρίζεις μια γηπεδική κουλτούρα που πάει κόντρα στον φίλαθλο-καταναλωτή, μια κουλτούρα που εναντιώνεται στην εντεινόμενη εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς τη νέα συνθήκη. Είναι πολύ δύσκολο από ένα πέταλο που σφύζει από τρέλα, ζωντανή ατμόσφαιρα, πάθος και δύο, τρεις, τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους που γίνονται ΕΝΑ, ξαφνικά να πρέπει να συμβιβαστείς με ένα πέταλο όπου ένας κάθεται εκεί και ο άλλος παραπέρα, χωρίς όλες αυτές τις προϋποθέσεις για μια κερκίδα-φωτιά. Είναι σαν να λείπει κάτι. Είναι σαν να πρόκειται για κάτι άλλο. Και κατά τη γνώμη μας, καλά κάνουν όσοι σύνδεσμοι παίρνουν τέτοιες αποφάσεις και ουσιαστικά απέχουν από τη νέα σεζόν.