Με αυτό το τίτλο στο 10ο τεύχος του περιοδικού μας είχαμε μεταφράσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο για τα γήπεδα και την οπαδική κουλτούρα στην Ιαπωνία με αφορμή το παράδειγμα των Γκαϊτζιν της Γκάμπα Οσάκα. Οι Γιαπωνέζοι ultras που… υπάρχουν, δεν είναι ανέκδοτο, έχουν μεγάλες επιρροές από Λατινική Αμερική κυρίως (και στην εμφάνιση της κερκίδας αλλά και στα συνθήματα-
τραγούδια). Φυσικά όσο επηρρεασμενοι και αν είναι οι οπαδοί στην Ιαπωνία από Αμερική ή Ευρώπη, η κουλτούρα και οι παραδόσεις τους είναι τέτοιες (με αποκορύφωμα τους ιδιαίτερους κανόνες συμπεριφοράς και τον απόλυτο σεβασμό στην ιεραρχία) που τους κάνει μοναδικό φαινόμενο και κοινωνική ομάδα προς ερευνα. Για παράδειγμα το γεγονός πως δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους βρισιά. Ειναι δυνατόν να είσαι οπαδός και να μην βρίζεις; Και πως απευθύνεσαι στον διαιτητή όταν σε σφάζει ή στους απέναντι οπαδούς σε κάποιο παραδοσιακό ντέρμπι; Στο κείμενο που είχαμε δημοσιεύσει τον περασμένο χειμώνα λύνονται όλες αυτές και πολλές άλλες απορίες για το γιαπωνέζικο κόσμο των ultras.
Αφορμή για να θυμηθούμε την περίπτωση των Γκαϊτζίν ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον groundhopping που διαβάσαμε στην πολύ καλή ιστοσελίδα turus.net στην πόλη και το γήπεδο της Χιροσίμα. Μια πόλη που αξίζει να επισκεφτείς μόνο και μόνο για την τεράστια ιστορία που κουβαλάει. Το παιχνίδι ήταν ανάμεσα στην ομάδα της Χιροσίμα και της Σεντάϊ (Sanfrecce Hiroshima vs. Vegalta Sendai) Περίπου 20000 κόσμος και σε μια γωνία 400 οπαδοί απο την Σεντάϊ, οι οποίοι έκαναν το ταξίδι των 1200 χιλιομέτρων για να βρεθούν δίπλα στην ομάδα τους. Αναδημοσιεύουμε φωτογραφίες από τις κερκίδες για να πάρετε μια γεύση γηπεδικής ιαπωνικής ατμόσφαιρας.
https://www.youtube.com/watch?v=7OpO1WagDwk
Οι φίλοι RFU το ‘χαν πιάσει από νωρίτερα το νόημα:
εδώ φιγουράρουν οι Vegalta Sendai:
http://rfu.blogspot.gr/2010/02/from-charts-to-stands-vol2.html
και εδώ οι Urawa:
http://rfu.blogspot.gr/2010/01/blog-post_23.html