Συζητώντας πριν από χρόνια, με το γηραιότερο τότε εν ζωή μέλος γνωστού ποδοσφαιρικού συλλόγου, μου ανέφερε στιγμές από τη ζωή του. Αρκετές φορές έλεγε και ξαναέλεγε πως πολέμησε εναντίον των “κομμουνιστοσυμμοριτών”. Μάλιστα σε μια από τις μάχες τραυματίστηκε σοβαρά στο θώρακα.
Απηυδισμένος κάποια στιγμή τον διακόπτω και του λέω πως δεν ήταν “κομμουνιστοσυμμορίτες”, αλλά επαναστάτες απελευθερωτές. Μένει άγαλμα. Αφού περνάνε κάποια (αρκετά) δευτερόλεπτα και αφού με κοιτάζει έντονα στα μάτια μου λέει: «Δεν πειράζει, δε θα τσακωθούμε για αυτά, άλλωστε τιμούμε τον ίδιο σύλλογο»!
Γιατί αναφέρω το παράδειγμα; Φοβάμαι πως για όλους μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, η ομάδα λειτουργεί ως πατρίδα. Όλες οι επιμέρους διαφωνίες λέγονται, καταγράφονται, πολλές φορές οδηγούν και σε θυελλώδεις τσακωμούς, αλλά τελικά πάνω από όλα η πατρίς! (με όποιο χρώμα θέλετε).
Οι σκέψεις αυτές έρχονται με αφορμή τις κινήσεις αλληλεγγύης είτε σε άπορους ανθρώπους, είτε σε υγειονομικούς που εκδηλώθηκαν τις τελευταίες κυρίως μέρες από ultras κάποιων ομάδων. Αξιομνημόνευτες και πολύτιμες όλες. Δείχνουν πως μέσα στον οπαδικό χώρο υπάρχουν τάσεις και άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τι παίζεται γύρω μας και ποιος έχει την ανάγκη μας. Τη στοιχειώδη αλληλεγγύη μας.
Είναι εντυπωσιακό όμως, ίσως, το ότι μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχει εκδηλωθεί κάποια συντονισμένη προσπάθεια ανάμεσα σε οπαδούς διαφορετικών ομάδων. Έστω αυτών των τάσεων τους, που για να το πούμε ευγενικά έχουν κοινά κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά. Οι τάσεις αυτές που πολεμούν το περίφημο no politica. No politica που διαπερνά οριζόντια οπαδούς από όλες σχεδόν τις ομάδες
Οι σκέψεις αυτές γίνονται πιο έντονες αν δούμε τάσεις που εκδηλώνονται κυρίως στην Ιταλία και τη Γαλλία και που δε θα επεκταθώ περισσότερο, μια που τις έχει παρουσιάσει περίφημα το HUMBA! από επιστολές-κείμενα ανθρώπων από τις χώρες αυτές.
Cut εδώ για να μην παρεξηγηθούμε. Δε θα πέσει στην καμπούρα των οπαδών στην Ελλάδα το βαρύτατο καθήκον να συνδέσουν κινήσεις αλληλεγγύης. Ούτε επίσης είναι δυνατόν να ξεπεράσουν δικές τους αγκυλώσεις και παθογένειες, πεντακάθαρες με γυμνό μάτι πριν την πανδημία. Όλες οι συλλογικές προσπάθειες που έχουν υπάρξει, ο τρόπος που γενικά αντιδράσαμε σε αυτά που συμβαίνουν κουβαλάνε τα κουσούρια που είχαμε και πριν την πανδημία.
Με αυτά που καταλαβαίνω όμως δύο βασικοί λόγοι υπάρχουν για αυτή τη δυσκολία τουλάχιστον ενός σοβαρού συντονισμού.
Ο ένας είναι το γεγονός πως μπορεί να εκφράζεται η antifa ή όποια άλλη ριζοσπαστική άποψη στα πέταλα, αυτή όμως σταματάει όταν φτάσει στα συμφέροντα της ομάδας. Τα διπλώνει μπροστά στον προεδράρα, κλείνει τα μάτια σε αδικίες απέναντι σε άλλες ομάδες. Είναι αδύνατον να κοιτάξω το διπλανό μου οπαδό και να του προτείνω δράση για τις κοινωνικά χτυπημένες ομάδες, όταν στον αθλητισμό είμαι κατά κανόνα υπερόπτης κι άδικος. Όταν η ομάδα πρέπει να κερδίσει ακόμα και αν γίνονται όργια υπέρ μου.
Με λίγα λόγια όταν υπεράνω όλων είμαστε εμείς, οι όποιοι εμείς.
Η δεύτερη είναι πως δεν υπάρχει ιστορικά ριζωμένη κουλτούρα αλληλεγγύης και συνύπαρξης μεταξύ των οπαδών με συνέχεια και συνέπεια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. {εννοώντας τους Radical Fans United αλλά και την “Αντι-Κάρτα”, ΣτΣ} Και όπου υπήρξε αυτό έγινε όταν έσπασαν τα όρια της ομάδας-πατρίδας. Όταν όλοι όσοι κουβαλάνε διαφορετικά μυαλά εκδήλωσαν δράσεις μαζικά, στην ίδια κατεύθυνση ή και μαζί (ας θυμηθούμε τις μέρες δολοφονίας Γρηγορόπουλου).
Δε μπορούμε να καταλάβουμε μια κοινωνία πλήρως, τον τρόπο που σκέφτεται, το πώς κάνει πολιτική, τι αντιλαμβάνεται ως σωστό και πότε και πώς δραστηριοποιείται, αν δε δούμε σοβαρά τα αντίστοιχα φαινόμενα στον αθλητισμό.
Για να δράσουμε μαζί ως οπαδοί, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κοινό εχθρό. Ο οποίος είναι σίγουρο πως κάθεται στα επίσημα του γηπέδου της ομάδας μας, είναι ο στημένος κονδυλοφόρος των αθλητικών εφημερίδων, οι δεκάδες χορηγοί, οι πολιτικές που επιβεβαιώνουν τον αυταρχισμό τους όταν εμείς στεκόμαστε χώρια.
Ακόμα και τώρα ένα μήνα μετά την καραντίνα, θα μπορούσε να υπάρξει μια πρώτη πανελλαδική ημέρα δράσης των οπαδών που θέλουν να συνδέονται με κοινωνικούς αγώνες. Όπου την ίδια μέρα θα δοθούν τρόφιμα, φάρμακα, θα γίνουν επισκέψεις σε νοσοκομεία. Το καλύτερο θα ήταν να γίνει με κοινές παρέες οπαδών, με τα ξεχωριστά χρώματα και σύμβολα μαζί. Αλλά ακόμα και αν δε γίνεται αυτό, ας κρατήσουμε την ίδια μέρα.
Θα βγούμε πιο δυνατοί από αυτό για μετά την πανδημία. Κατασταλτικοί νόμοι, υπαλληλικές σχέσεις «οπαδών» με τις διοικήσεις, ρατσιστικές και φασιστικές φωνές στηρίζονται πάνω σε αυτή την αδυναμία συνεννόησης. Αν κάτι τέτοιο εκδηλωθεί θα γίνουν αλλιώς και τα πέταλά μας, θα βάλουμε ζόρικες σφήνες για το τι ομάδες και το τι αθλητισμό θέλουμε. Και αυτό θα τρομάξει πολλούς.
Είναι μια ευκαιρία να σπάσουμε τα όρια της ομάδας-πατρίδας. Ας το κάνουμε.
“Socrates“
Υπό τους ήχους του “Slow Psychedelic Speedrock” των Satorinaut
*** τα κείμενα που υπογράφονται, δεν δεσμεύουν, απαραίτητα, τους υπευθύνους έκδοσης του περιοδικού, οι υπογραμμίσεις είναι δικής τους επιλογής όπως κι οι φωτογραφίες που εξαιτίας της χρόνιας καχυποψίας, εν τέλει ΔΕΝ συνοδεύουν το κείμενο