Την εποχή που ο κόσμος μοιάζει πως σταμάτησε να γυρίζει, την εποχή που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για θανάτους, κρούσματα και απόγνωση, ίσως αυτό που έχει την μικρότερη σημασία είναι η συνέχιση των αθλητικών διοργανώσεων. Αυτή είναι μια πρώτη ανάγνωση, η οποία ίσως να είναι και απόλυτα δικαιολογημένη. Όμως δεν αντιλαμβάνονται όλοι το «αθλητικό φαινόμενο» με τον ίδιο τρόπο.
Για παράδειγμα στους οπαδούς λείπει η τελετουργία που συνοδεύει έναν αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας. Να βρεθούν από νωρίς, να πιουν, να φάνε, να τραγουδήσουν και στη συνέχεια να πάρουν τη θέση τους στην κερκίδα. Και εδώ που τα λέμε νομίζω πως σε όλους μας λείπει αρκετά αυτό που μέχρι πριν ένα μήνα θεωρούμε δεδομένο και κομμάτι της καθημερινότητας και της «ρουτίνας» μας. Αν λοιπόν για το κόσμο της κερκίδας έχει χαθεί η ιεροτελεστία του γηπέδου, για τα τμήματα marketing των συλλόγων έχουν χαθεί πολλά- πολλά εκατομμύρια ευρώ.
Η απουσία της πραγματικής αγωνιστικής δράσης προκαλεί τεράστιες οικονομικές απώλειες στις ομάδες, τις ομοσπονδίες αλλά και σε στοιχηματικές εταιρείες. Πριν λίγες ημέρες σύλλογοι της Primera Division διοργάνωσαν ένα «τουρνουά» FIFA ’20 στο οποίο συμμετείχαν και ποδοσφαιριστές από διάφορες ομάδες της λίγκας ενώ υπήρχαν και διάσημοι εκφωνητές οι οποίοι μετέδιδαν τους αγώνες! Τα χρήματα δόθηκαν για την ενίσχυση του συστήματος υγείας στην Ισπανία. Εν απουσία πραγματικού παιχνιδιού, η Leeds United, ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος της 2ης κατηγορίας της Αγγλίας, μετέδωσε μέσω live-streaming στο Twitter μια προσομοίωση στο «FIFA 20» του αναβληθέντος αγώνα της ενάντια στη Luton Town.
Τα παραπάνω είναι δυο πρόσφατα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την έλευση των e-sports ως πανάκεια στην έλλειψη πραγματικού παιχνιδιού. Μεγάλες στοιχηματικές εταιρείες εδώ και καιρό έχουν εντάξει τα virtual games ως ακόμη μια ευκαιρία στοιχηματισμού. Έτσι δυο ομάδες που παίζουν σε μια ηλεκτρονική κονσόλα και η ονοματολογία τους παραπέμπει στα αγαπημένα μας σωματεία συμμετέχουν σε ένα τρίλεπτο εικονικό αγώνα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες το μοναδικό πρωτάθλημα που συνεχίζεται κανονικά είναι αυτό της Λευκορωσίας. Κι όμως στον ψηφιακό κόσμο όλες οι ομάδες συνεχίζουν να «αγωνίζονται». Τα e-sports εδώ και χρόνια προσπαθούν να βρουν το χώρο τους και να αναγνωριστούν ως κανονικά αθλήματα. Μάλιστα οι παίχτες των ηλεκτρονικών συσκευών διατείνονται πως η επιδεξιότητα που χρειάζεται το χειριστήριο είναι παρόμοια με εκείνη των αθλητών. Δε λείπουν βέβαια και τα φαινόμενα ντοπαρίσματος. Μάλιστα, όπως ακριβώς το διαβάσατε. Σε «τουρνουά» παγκόσμιας κλίμακας οι «gamers» για να αντέξουν την πίεση χρησιμοποιούν αντικαταθλιπτικά και άλλα βοηθήματα.
Ο Bjoern Franzen[1], ένας πρώην σύμβουλος στον τομέα των eSports δίνει μία καλύτερη εικόνα της κατάστασης σε άρθρο του με τίτλο «Doping στα eSports – Ο σχεδόν αόρατος ελέφαντας στο δωμάτιο»:
«Αγαπώ τα eSports. Προσπαθούμε να τα διαφημίσουμε σαν ένα άθλημα για τις μάζες, όπου ο καθένας βρίσκεται σε ισότιμο έδαφος και η σκληρή προπόνηση, η επιμονή και λίγο θεϊκό ταλέντο αποφασίζουν εάν θα έχεις μία ευκαιρία να βγάλεις τα προς το ζειν. Αλλά η ψευδαίσθηση του πνεύματος του αθλητισμού και η διαφυλετική ισότητα στον ανταγωνισμό είναι απλώς μία τέλεια βιτρίνα. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Ενώ το 2003 οι παίκτες έκοβαν φύλλα συγκολλητικού τεφλόν και χρησιμοποιούσαν σπρέι σιλικόνης στα mouse pads για να πάρουν έστω και ένα ελάχιστο πλεονέκτημα ως προς τους ανταγωνιστές τους στο first-person shooter Counter-Strike, το 2014 θεωρείται φυσικό για παίκτες του League of Legends να κατεβάσουν τρία διαφορετικά είδη smart drugs πριν το τουρνουά ή για να αντέχουν να επεκτείνουν τις προπονήσεις τους μερικές επιπλέον ώρες με πλήρη διαύγεια. Η διανοητική βελτίωση (Neuroenhancement) για τους κυβερνοαθλητές στα ηλεκτρονικά sports είναι ένα από τα πιο καλά κρατημένα μυστικά της Βιομηχανίας [των eSports».
Τις τελευταίες εβδομάδες ο ψηφιακός κόσμος τείνει να αντικαταστήσει την πραγματική ζωή. Η κοινωνικοποίηση περιορίζεται σε chat, like και follow βοηθώντας ουσιαστική στην αποξένωση και προωθώντας το αίσθημα μοναξιάς που τόσο έχει αναπτυχθεί στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο». Εκτός όμως από τις ιδεολογικές και ψυχολογικές συνέπειες δεν θα πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως η τεχνολογία πάντα κάνει τη δουλειά αυτού που την αναπτύσσει. Έτσι αλιεύσαμε πρόσφατασε γνωστό αθλητικό site την είδηση πως στην Premier League προωθείται μια εφαρμογή η οποία θα σκανάρει τους φιλάθλους και θα ανιχνεύει ποιοι έχουν νοσήσει από κορονοϊό και ποιοι είναι υγιείς!!(??) Ποια κάρτα φιλάθλου και ποιες κάμερες η καταστολή πλέον φτάνει σε επίπεδα δυστοπίας. Μια κάρτας υγείας με αμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα θα περιθωριοποιεί τα πάσχοντα υποκείμενα και θα αρκεί για να μην τους επιτρέπει την είσοδο σε αθλητικά γεγονότα.
Προσπαθώντας να σκεφτώ μια ομάδα ανθρώπων που δεν θα βρίσκεται αγκαλιασμένη στο πέταλο να τραγουδάει αλλά θα πανηγυρίζει σε ένα καναπέ σπιτιού ένα γκολ ή ένα καλάθι που μπήκε από μια κονσόλα με πιάνει κρύος ιδρώτας. Σκέφτομαι πως οι καντίνες με τα βρώμικα θα αντικατασταθούν από e-food menu και με πιάνουν τα γέλια. Ίσως και οι εκδρομές γίνουν virtual περιπλανήσεις μέσω καμερών από το σημείο του πλανήτη που θα βρίσκεται ο κάθε e-player. Κι ίσως κάποια χρόνια πριν όλα αυτά να ήταν ένα κακογραμμένο σενάριο μιας αμερικάνικης ταινίας. Όμως όταν οι δυστοπίες επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια ίσως το γέλιο παγώνει λίγο. Και δεν είναι μόνο η χαρά του παιχνιδιού που χάνεται είναι και ο τρόπος που μάθαμε να προσεγγίζουμε τους ανθρώπους μέσα από τα γήπεδα. Και τότε το γέλιο γίνεται μελαγχολία.
*Στίχος του Γιώργου Σεφέρη
Andy Capp
Υπο τους ήχους: ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ – ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
[1] . Cyborg, τεύχος 7.